Forum serialu Zorro

Kronikarz56 · Wysłany: Śro 14:58, 22 Mar 2023 Temat postu:

Wielu ludzi, którzy pokochali jedynkę, nie umiało pokochać dwójki z powodu znacznie lżejszego tematu fabuły, znacznie bardziej kolorowej animacji i przy okazji rzekomo za słodkiego wątku miłosnego. Moim jednak zdaniem, dwójka jest po prostu cudowna. Porównałbym jej do "TAJEMNICY IZBY 2". Wiadomo, jedynce nie jest w stanie dorównać, ale ma uroczy wątek miłosny, ciekawą fabułę i naprawdę dobrze kontynuuje losy bohaterów poprzedniej części. Teraz podobno powstaje aktorski remake jedynki. Jestem ciekaw, czy zrobią też aktorską wersję dwójki albo czy też dodadzą nieco z dwójki do filmowego remaku. Nie miałbym nic przeciwko, gdyby powstał jeden film, ale zawierający postać Madellaine, która mogłaby być np. przyjaciółką Esmeraldy zakochaną w Quasimodo. I byłyby dwa wątki miłosne. W ogóle po prostu uwielbiam postać Madellaine. Pokazuje nam coś pięknego, że jeśli największa miłość nam nie wyjdzie, to nie przejmujmy się. Może wcale nie była ona największą i ta największa dopiero na nas czeka? I najważniejsze: to podobieństwa się przyciągają.

ZORINA13 · Wysłany: Śro 9:46, 29 Mar 2023 Temat postu: Dzwonnik z Notre Dame

Ciekawy film. On brzydki, ona piękna, ale uważana za głupią.
Oboje mieli trudne dzieciństwo.

Kronikarz56

Kilka ciekawostek na temat obu części "DZWONNIKA Z NOTRE DAME" Disneya:

- pierwotnie Quasimodo miał być kimś w rodzaju Cyrana de Bergerac i mimo swej miłości do Esmeraldy, pośredniczyć między nią a Febusem. Ostatecznie zrezygnowano z tego pomysłu i skupiono się na czym innym
- pierwotnie gargulce miały być jedynie wytworem wyobraźni Quasimoda i nie miały być naprawdę żywe. Zrezygnowano z tego, bo to by mogło oznaczać, że bohater oszalał z przebywania w samotności z dala od ludzi
- Klaudiusz Frollo w bajce jest sędzią, w książce był archidiakonem. Pomysł z sędzią nie wymyślili jednak twórcy Disneya, ale twórcy pierwszych dwóch adaptacji "DZWONNIKA Z NOTRE DAME". W nich bowiem Klaudiusz Frollo był archidiakonem i dobrym człowiekiem, a jego brat Jan był złym sędzią, fanatykiem religijnym i pożądał Esmeraldy. Podobnie rzecz ma się w bajce
- Frollo w bajce jest częściowo inspirowany postacią z filmu "LISTA SCHINDLERA", gdzie grany przez Ralpha Fiennesa nazista nienawidzi Żydów i ich prześladuje, co wcale mu jednak nie przeszkadza pożądać i zrobić z jednej z Żydówek swojej kochanki
- początkowo gargulce miały nosić nazwiska aktorów, którzy odgrywali w najsłynniejszych adaptacjach książki role Quasimodo, w tym miały to być nazwiska Hopkins i Quinn. Twórcy bali się jednak pozwu ze strony tych z nich, którzy jeszcze żyli o bezprawne wykorzystanie ich nazwisk bez zgody. Dlatego zdecydowano się nawiązać do autora książki, stąd imiona Victor i Hugo. Z kolei Laverne nawiązuje do pewnej znanej piosenkarki, już wtedy nie żyjącej
- twórcy bajki popełnili mały błąd w rysowaniu katedry. Podczas piosenki "BYĆ TAM" Quasimodo wspina się na iglicę z krzyżem. W rzeczywistości ta część katedry powstała dopiero wiele lat później, po wydarzeniach z bajki
- w pierwszej części bajki pojawiło się kilka smaczków od twórców: w jednej scenie, gdy Quasimodo śpiewa, widzimy ulicę, a na niej Bellę z "PIĘKNEJ I BESTII" podczas lektury, dwóch mężczyzn dźwigających Pumbę z "KRÓLA LWA" na kiju oraz człowieka trzepiącego latający dywan z "ALADYNA". W scenie walki z Frollo jeden z gargulców wygląda jak Pumba. Dodatkowo siedzący w klatce stary heretyk to... Dżafar z "ALADYNA" pod postacią starego więźnia xD
- w pierwszej części w scenach, gdy słyszymy chór, śpiewa on po łacinie oryginalne chorały gregoriańskie
- podczas wykonywania piosenki "NIEZWYKŁY GOŚĆ", gargulce robią Quasimodo fryzurę w stylu XVIII wieku. Jest to żart twórców, nawiązujący do aktora Toma Hulce'a, który użycza głosu Quasimodo. Fryzura nawiązuje do jego roli w filmie "AMADEUSZ", gdzie grał on Mozarta i nosił on dokładnie taką właśnie fryzurę
- Archidiakon jest prawdopodobnie bratem Frolla, na co może wskazywać fakt, iż mówi mu na "ty" i jest wobec niego naprawdę śmiały, a sam Frollo nie jest w stanie go skrzywdzić, nawet wtedy, gdy ten jawnie go krytykuje. Ponadto wskazówką jest to, że archidiakon był bratem Frolla w dwóch pierwszych adaptacjach filmowych książki Victora Hugo, na których to adaptacjach twórcy bajki się wzorowali
- w obu częściach bajki głosu Esmeraldzie użyczyła Demi Moore
- postać Madellaine wymyślono z powodu krytyki fanów, że Quasimodo na końcu bajki nie ma dziewczyny. Przy okazji chcieli ponownie poruszyć wątek poruszony w "POCAHONTAS 2", która to bajka pokazuje nam, iż nie wszystkie pierwsze miłości muszą być tymi na całe życie, a czasami to kolejna miłość jest tą dla nas
- Madellaine została stworzona tak, aby mocno przypominała Quasimoda pod względem przeszłości i tego, jak jest traktowana. Tak jak on był traktowany jako potwór, tak ona była traktowana jak idiotka przez swego opiekuna. Dodatkowo oboje mają opiekunów łotrów, którzy zajmują się nimi nie z miłości, ale z pobudek czysto egoistycznych, choć oczywiście innych. Dodatkowo opiekunowie obojga zostawili ich samych w potrzebie, gdy przestali oni być im potrzebni i wpędzali przez całe swoje życie swoich podopiecznych w poczucie bycia gorszymi. Miało to pokazać, że miłość najlepsza to taka, kiedy obie strony są do siebie podobne
- Syn Febusa i Esmeraldy nosi imię Zefir. Jest to ciekawy zabieg, gdyż Febus to inne imię Heliosa, boga słońca z mitologii greckiej, z kolei Zefir to imię jednego z czterech bogów wiatru w tej samej mitologii
- Twórcy bajki przyznali, że Madellaine ma arachnofobię, co widać w scenie, kiedy podczas pościgu w katakumbach dziewczyna widzi pająki i drży ze strachu na ich widok
- W oryginalnym dubbingu Madellaine głosu użyczyła Jennifer Love Hevit, która dodatkowo zaśpiewała piosenkę promującą film. W polskim dubbingu głosu jej użyczyła Izabela Bukowska. Taki sam podział ról mamy w bajce "PRZYGODY TOMCIA PALUCHA I CALINECZKI", gdzie Jennifer użycza głosu Calineczce w oryginale, a Izabela w polskiej wersji
- Madellaine jest jedną z niewielu osób, będących w stanie zobaczyć gargulce jako żywe istoty i je słyszeć. Inne osoby ujrzały je tylko dlatego, że te postanowiły przed nimi odsłonić swoją tajemnicę
- Madellaine zwykle nosi skromną sukienkę o zielono-białych barwach. Podczas występów w cyrku jednak nosi czerwoną sukienkę z dekoltem i bez ramion. Kiedy jednak jej opiekun i jego ludzie zostają aresztowani, a ona uniewinniona, ta sukienka już nigdy nie pojawia się w jej życiu. Według twórców bajki, wyrzuciła ją do rzeki, aby na zawsze zerwać w ten sposób ze swoją przeszłością i rozpocząć nowe życie u boku ukochanego

ZORINA13

Katedra Marii Panny w Paryżu” to legendarna powieść Wiktora Hugo znana w Polsce również pod tytułem „Dzwonnik z Notre-Dame”. Opowieść osadzona w czasach późnego średniowiecza pozostaje materiałem, do którego wyjątkowo często odnoszą się twórcy z różnych dziedzin sztuki – przede wszystkim kina oraz teatru.
Animacja Disneya jest w tym kontekście wyjątkowa, bo łączy w sobie niezwykłą dramaturgię, szacunek do literatury, a równocześnie poszukiwanie nowej formy. Wzruszająca historia legendarnego samotnika Quasimodo, którym owładnęła tragiczna miłość do prześladowanej przez ludzi Cyganki Esmeraldy, jest wielowymiarowa i niejednoznaczna, a przede wszystkim bardzo mroczna.
Piękna i bestia, a więc mroczna strona codziennej rzeczywistości

Kirk Wise oraz Gary Trousdale, twórcy niezapomnianej „Pięknej i bestii”, zrealizowali fantastyczne widowisko. „Dzwonnik z Notre Dame” to historia upiorna i melancholijna zarazem, niewymownie piękna, w której zapisano absolutnie najważniejsze motywy – strach przed śmiercią i wykluczeniem, poszukiwanie szczęścia, definiowanie własnej tożsamości, a wreszcie walka ze społecznym wykluczeniem.
Losy Quasimodo, boleśnie upokarzanego bohatera, łączą się z niesprawiedliwością wobec maltretowanych cyganów, mniejszości, którą w filmie reprezentuje piękna, charakterna Esmeralda. Dopełnieniem miłosnego trójkąta, bardzo nieoczywistego zresztą, jest postać kapitana Phoebusa. Jednak w tym wszystkim bodaj najbardziej fascynująca jest postać sędziego Frolla. Ludzkie wcielenie prawdziwego zła, manifestacja fanatyzmu i piekielnych żądz, który jawi się jako jeden z najbardziej nikczemnych złoczyńców w historii Disneya.
„Dzwonnik z Notre Dame” – obraz miasta, ludzkiej natury i dramaturgiczna moc

Perfekcyjnie oddana panorama Paryża – zróżnicowanego, pięknego, choć niebezpiecznego. Bo stolica Francji jest właściwie jednym z bohaterów animacji. Co ciekawe, gdy Quasimodo śpiewa „Być tam” i ze szczytu katedry obserwuje ulice Paryża, można zobaczyć Belle, bohaterkę „Pięknej i Bestii”, przechadzającą się ze swoją książką między budynkami. Kirk Wise oraz Gary Trousdale uzyskali niesamowity efekt.
Klasyka Disneya – nieśmiertelny „Dzwonnik z Notre Dame”

„Dzwonnik z Notre Dame”, kultowa animacja Disneya z 1996 roku, to historia o (nie)spełnionej miłości i poszukiwania dobra. W filmie podjęty jest też ważny wątek wewnętrznej walki oraz buntu wobec opresyjnej władzy. Produkcja inspirowana wielką literaturą pozostaje uniwersalnym spektaklem emocji, wyjątkowo przejmująco opowieścią o namiętnościach, które potrafią równocześnie zniewolić, jak również wyzwolić każdego z nas.