Forum serialu Zorro

ZORINA13

Pigmalion – w mitologii greckiej król Cypru, który ożenił się z ożywionym przez Afrodytę posągiem kobiety z kości słoniowej – Galateą. Według Owidiusza zniechęcony kondycją kobiet, szczególnie oszalałych nierządnic projtydzkich, żył samotnie. Był zapalonym rzeźbiarzem i wyrzeźbił w kości słoniowej swój ideał kobiety.

Kronikarz56

Moim zdaniem przepiękny mit z happy endem. Bo Afrodyta, która lubiła Pigmaliona za to, iż stworzył piękne rzeźby na jej cześć, zamieniła Galateę w kobietę i Pigmalion mógł wreszcie mieć swój kobiecy ideał w formie prawdziwej.

ZORINA13

Pigmalion – dramat napisany przez George'a Bernarda Shawa. Od chwili swej premiery w 1913 roku komedia nie schodziła z afisza. Doczekała się 11 adaptacji filmowych, w tym amerykański musical My fair Lady z 1964 roku.

Kronikarz56

Chyba najlepsza i zarazem najbardziej znana sztuka George'a Bernarda Shawa. Uważam, że jest ona po prostu zachwycająca i zdecydowanie zmusza do myślenia. Ale bardziej wolę musicalowe, szczęśliwe zakończenie.

ZORINA13

Pigmalion i Galatea

Krytycy i krytycy literaccy poczynili różne założenia na temat tego, co spowodowało, że Shaw napisał tę sztukę. Niektórzy odwołują się do słynnego mitu starożytnej Grecji i oferują przypomnienie legendarnemu rzeźbiarzowi, który stworzył posąg pięknej dziewczyny. Inni uważają, że Shaw przypomniał grę Pygmaliona i Galatei Hilberta. Jeszcze inni posunęli się tak daleko, że obwiniają Shawa za prawie żaden plagiat, wskazując na powieść Smoleta jako źródło pożyczek.

W rzeczywistości historia pisania "Pigmaliona" zaczęła się od entuzjazmu wspaniałej aktorki Stelli Campbell, o której pisał w swoim dzienniku. Często tworzył powieści w formie korespondencji z aktorkami, między innymi Florence Farr i Ellen Terry, ale Stella zajmowała wyjątkowe miejsce zarówno w życiu, jak iw dziele Shawa.

Korespondencja trwała kilka lat. Ale Shaw nie chciał niczego zmienić w swoim życiu. Stella była wierna swojemu niepoważnemu mężowi, który żył z jej dochodów. Bernard rozpoznał ją jako błyskotliwą aktorkę i próbował jej pomóc finansowo. Ale odmówiła pomocy pieniężnej. Widząc kiedyś grę Forbes-Robertson i panią Campbell w Hamlet, postanowił stworzyć dla niej grę.

W jednym z listów do Ellen Terry podzielił się poglądem, że chciałby napisać sztukę, w której Robertson byłby dżentelmenem, a Stella - dziewczyną w fartuchu. Podczas gdy londyńska diva myślała o graniu w dziewczynę z kwiatu mamaraki, premiera miała miejsce w Wiedniu, a następnie z wielkim sukcesem w Berlinie. Na scenie angielskiej spektakl "Pigmalion" został wystawiony dopiero w kwietniu 1914 roku, główną rolę grała pani Campbell.
Analiza tej komedii pokazuje genialny i imponujący początek, zamieniając się w realistyczny dramat w finale. Zafascynowany eksperymentem językowym Higgins odkrywa, że stworzył nie tylko piękną dziewczynę zdolną do wygłaszania wykwintnych przemówień. Ku swemu zdumieniu uświadamia sobie, że przed nim jest człowiek z sercem i duszą.

Kronikarz56

Wychodzi na to, że to wybitne dzieło posiada w sobie wątki autobiograficzne. To bardzo ciekawe, muszę powiedzieć. Czyżby zatem Shaw był częściowo Pigmalionem? I z powodu tego, o czym tu pisze, jego sztuka ma tak smutne zakończenie? Dobrze jednak, że w filmowej i musicalowej wersji ostatecznie zmieniono to i mamy happy end i to nawet dość zabawny.

ZORINA13

Według mitu król Cypru Pigmalion twierdził, że wszystkie otaczające go niewiasty to nierządnice, z tego też powodu nigdy się nie ożenił. Pewnego dnia wyrzeźbił w białym marmurze posąg idealnie pięknej kobiety. Nadał jej imię Galatea (gr. galáteia, łac. galatea – mlecznobiała). Żadna z żyjących nie była w stanie dorównać jej urodą. Artysta podziwiał perfekcyjną, niezwykłą figurę, aż sam zakochał się w swoim dziele. Strasznie cierpiał, gdyż marmur nie mógł odwzajemnić jego uczuć. Za sprawą Wenus jego namiętna miłość i czułe pocałunki sprawiły, że zimny marmurowy posąg ożył. Jak pisał Owidiusz:

„[…] rzeźbiarz spieszy do swojej dziewczyny z kamienia, całuje. Czuje ciepło ciała. Znowu całuje, do piersi przyciska. Czuje, że kamień mięknie, łagodnieje, poddaje się jego dłoniom. Jak od promieni słońca miękną woski pszczele, dadzą się w palcach lepić i kształtować. Pigmalion zdumiony nie śmie uwierzyć, a pragnie, by złudzenie trwało, znowu bierze w objęcia, obejmuje z trwogą. Tętnią pulsy w jej żyłach, kamień stał się ciałem”9.

Kronikarz56

Jeden z najsłynniejszych mitów greckich i jeden z niewielu, który zdecydowanie ma pozytywne zakończenie, co jak wiemy, w mitologii jest zjawiskiem rzadkim. Ciekawe, że prawdziwa miłość jest w stanie stworzyć życie. Tak czy inaczej, w sztuce Shawa zostało to oczywiście ukazane w sposób niesamowicie satyryczny, typowy zresztą dla tego pisarza.

ZORINA13

Pigmalion” George’a Bernarda Shawa w scenerii swingującego Londynu. Powstał pierwszy polski audio musical
Teatr Muzyczny Roma we współpracy z Audioteką stworzył pierwszy audiomusical w Polsce. „Jestem Kim Chcesz” to historia oparta na motywach „Pigmaliona” George’a Bernarda Shawa i przeniesiona do swingującego Londynu lat 60.

Audiomusical zrealizowany przez artystów Teatru Muzycznego Roma to z jednej strony bardzo dobrze znana historia z „Pigmaliona” George’a Bernarda Shawa, z drugiej wibrujący energią i bardzo współczesnym przesłaniem musical. Profesor fonetyki Henry Higgins twierdzi, że dzięki lekcjom muzyki, wymowy i dobrych manier każda osoba jest w stanie wejść na towarzyskie salony. Zakład z przyjacielem doprowadza do eksperymentu na żywej osobie – młodej, krzykliwej i wulgarnej kwiaciarce.

„Pigmalion” porusza wciąż aktualny problem podziałów społecznych i polaryzacji poglądów.
To prosty komunikat – 'chcę żebyś myślał i mówił tak, jak ja’. Shaw obnaża ten mechanizm i ze wspaniałą lekkością drwi zarówno z naiwnych aspiracji, jak i snobistycznych urojeń” – mówi Bartosz Szpak, reżyser musicalu, autor libretta i tekstów piosenek. Jak dodaje, nie chciał zwyczajnie przenieść akcji do roku 2020, dlatego wybrał lata 60. i swingujący Londyn. Z rewolucją obyczajową, społeczną i kulturalną doskonale korespondującą z bieżącymi problemami i kryzysem wartości.
Na potrzeby musicalu powstała zupełnie zupełnie nowa muzyka. Kompozytorką i producentką muzyki jest Marta Zalewska – wokalistka, multiinstrumentalistka, kompozytorka i autorka tekstów. „Starałam się stworzyć utwory, które oddadzą klimat i estetykę tamtego bardzo inspirującego okresu w muzyce i sztuce” – komentuje Zalewska. „We współpracy z Błażejem Domańskim, odpowiedzialnym za miks i mastering, użyliśmy mikrofonów, wzmacniaczy i instrumentów z epoki. Wszystkie utwory nagraliśmy na taśmę. Dzięki temu uzyskaliśmy analogowe brzmienie, na którym mi zależało” – wyjaśnia.

W audiomusicalu zagrali artyści związani z Teatrem Muzycznym Roma, m.in Marta Masza Wągrocka, Wojciech Paszkowski i Adam Krylik. W rolę narratora wcielił się Krzysztof Banaszyk. „Audiomusical to zupełnie nowy format, coś, czego do tej pory jeszcze nie było. Jestem przekonany, że efekt końcowy będzie fantastyczny, bo talent naszych artystów gwarantuje sukces, czego dowodzą produkcje na deskach Teatru Muzycznego Romy, w których występują. To nasz pierwszy wspólny projekt z Audioteką i mam nadzieję, że będą kolejne” – mówi Wojciech Kępczyński, dyrektor naczelny Romy.

Audiomusical jest dostępny od 2 listopada w Audiotece – bezpłatnie w odcinkach dla subskrybentów Audioteka Klub oraz od razu w całości płatnie.

Kronikarz56

Ojej. No nie... Naprawdę, czego to ludzie nie wymyślą? Przenieść akcję tej znakomitej sztuki dziejącej się na początku XX wieku do lat sześćdziesiątych XX wieku? I jeszcze przerobić klasyczny musical na swingującą opowieść? Może jestem ograniczony, ale jakoś nie umiem powiedzieć, żeby to było ciekawe i piękne. I po co takie zabiegi? To oryginał jest już taki nudny?

ZORINA13

Dzieli ich niemal wszystko. On - uniwersytecki profesor, alkoholik. Ona – żądna wiedzy, ambitna fryzjerka. A jednak…

Kultowa sztuka angielskiego autora Willy'ego Russella - EDUKACJA RITY, w adaptacji wybitnego reżysera teatralnego i filmowego Macieja Wojtyszki. W tytułowej roli Rity jedna z najbardziej obiecujących polskich aktorek młodego pokolenia Małgorzata Socha, a w roli uniwersyteckiego profesora znakomity Piotr Fronczewski.

W Teatrze 6.piętro duet ten będziemy mogli podziwiać we wzruszającym komediodramacie, opowiadającym historię przyjaźni Franka, uniwersyteckiego profesora - alkoholika i Rity, jego studentki, ambitnej fryzjerki, słuchaczki niedzielnego uniwersytetu. Dzieli ich niemal wszystko - pochodzenie, status społeczny i wykształcenie, ale szybko okazuje się, że zarówno Rita, jak i Frank, mają sobie wiele do zaoferowania, a ich relacje stają się źródłem wiary w siebie i siły do pokonania przeciwności losu.

Sztuka ta, pełna gorzkiego humoru i przenikliwej obserwacji, w interpretacji Macieja Wojtyszki i wykonaniu doborowej obsady aktorskiej staje się mądrą i zabawną przypowieścią o odwiecznych ludzkich pragnieniach wiary w drugiego człowieka; potrzeby zrozumienia i akceptacji oraz możliwości samorealizacji na przekór wszystkim życiowym przeszkodom.

Kronikarz56

Bardzo interesujący spektakl. Czy dobrze rozumiem, że jest on inspirowany "PIGMALIONEM" George'a Bernarda Shawa?

ZORINA13

Myślę, że można tak powiedzieć.

Kronikarz56

Rozumiem. Ale ciekawe jest to, że sama sztuka Shawa ma nieco gorzkie zakończenie, a wersja musicalowa dodała jeszcze jedną scenę na zakończenie, w której nasza para jednak jest ze sobą, aby był piękny, choć także zabawny happy end Very Happy

ZORINA13