Serial Zorro

Kronikarz56

DIEGO: Nie uwierzysz, moja droga, co się właśnie stało.
ANNA MARIA: Co takiego, Diego?
DIEGO: Ricardo wraca do Hiszpanii.
ANNA MARIA: Ale jak to? Teraz?
DIEGO: Zgadza się.
ANNA MARIA: Zapewne tatuś go wezwał, aby ukrócić jego szaleństwa.
DIEGO: Otóż to. Tylko czym on się będzie zajmował w Hiszpanii?
ANNA MARIA: Dobre pytanie. On przecież nic nie umie.
DIEGO: Właśnie. Obawiam się więc, że będzie musiał zająć się polityką.
ANNA MARIA: Racja. To idealne zajęcie dla kogoś, kto nie umie nic.

ZORINA13

Anna Maria: Ale obiecaj mi coś.
Diego: Dobrze, już więcej nie będę śpiewał?
Anna Maria: Tak, to też. Nie kłam, kochanie.

Kronikarz56

ANNA MARIA: Co się tu dzieje? Co to za hałasy?
DIEGO I RICARDO (wskazując na siebie nawzajem): To wszystko jego wina!
ANNA MARIA: Cicho, chłopcy! Diego, czemu jesteś cały w sadzy?
DIEGO: Bo Ricardo mnie tak urządził.
ANNA MARIA: Ricardo, a czemu ty jesteś cały mokry?
RICARDO: Bo Diego mnie za to wepchnął do fontanny.
DIEGO: I bardzo ci dobrze!
RICARDO: Jeszcze mi za to zapłacisz!
ANNA MARIA: Dość już tego! Co wy w ogóle robicie? Dorośli mężczyźni, a zachowują się jak sztubacy!
RICARDO: Żartujesz? Na studiach nigdy tak dobrze się nie bawiłem.

ZORINA13

Zachowanie Diego i Ricardo udowadnia teorię, że mężczyźni dorastają tylko do siódmego roku życia, a potem już tylko rosną.

ZORINA13

Diego: A co to jest miłość?
Anna Maria: Nie wiesz? To jest zaufanie. A nawet wybaczanie.

kasiaeliza

ZORINA13

Ricardo: Prawdziwi mężczyźni lubią wyścigi.
Anna Maria: Prawdziwi mężczyźni zarabiają na siebie.

Kronikarz56

ANNA MARIA: Wiesz co, Ricardo? Przemyślałam sobie wszystko.
RICARDO: I co postanowiłaś?
ANNA MARIA: Zdecydowałam się za ciebie wyjść.
RICARDO: To cudownie, moje kochanie!
ANNA MARIA: Też tak uważam. Zobaczysz, będziemy ze sobą szczęśliwi.
RICARDO: Jestem tego pewien.
ANNA MARIA: I będziemy razem już na zawsze.
RICARDO: Zaraz? Co? Na... Na zawsze?
(Uruchamia mu się wyobraźnia)
SĘDZIA: Skazuję cię na małżeństwo! Bez apelacji! Bez odwołania! Na zawsze!
(Wizja się kończy)
RICARDO: Wow! Na zawsze to chyba dosyć długo, co nie? Diego, to jest jakiś zwyczaj z tymi ślubami? Że są one na zawsze?
DIEGO: O ile dobrze wiem, to tak.
RICARDO: Ojej. To naprawdę straszne. Brzmi jak dożywocie.
DIEGO: Bo tak jest, przyjacielu. Ale wiesz, zawsze da się jakoś zakończyć swój wyrok.
RICARDO: Za dobre sprawowanie?
DIEGO: Raczej za niedobre. I wtedy to zwolnienie nazywa się rozwód. Ale nieraz bardzo trudno jest je uzyskać.
ANNA MARIA: Co się stało, mój drogi? Nie cieszysz się ze swego zwycięstwa nad Diego?
DIEGO: No właśnie. Przecież ze mną wygrałeś.
RICARDO: To prawda, ale właśnie sobie uświadomiłem, że coś też chyba jednak przegrałem.

ZORINA13

- Naprawdę przyjechałeś tu po to...
- Żeby prosić twojego ojca o twoją rękę.
- A nie przyszło ci do głowy, żeby najpierw poprosić mnie?
- Widzę, że opowieści o twojej niezależności są prawdziwe. Twój upór dorównuje urodzie.

ZORINA13

Nie ma takiej potęgi, która zmusiłaby mnie do poślubienia kogoś, kogo nie kocham.

Postać: Anna Maria

Kronikarz56

RICARDO: Moja piękna, nie rozumiem za bardzo, co się dzieje na świecie.
ANNA MARIA: Co masz na myśli, mój drogi?
RICARDO: Próbuję poderwać dziewczynę, ale nigdy mi nie wychodzi.
ANNA MARIA: Zdarza się.
RICARDO: Chyba popełniam jakieś błędy.
ANNA MARIA: A może udajesz kogoś, kim nie jesteś? Może powinieneś być sobą?
RICARDO: Ale kiedy jestem sobą, one przede mną uciekają.
ANNA MARIA: To chyba instynkt samozachowawczy.

ZORINA13

Diego: Kocham cię.
Anna Maria: Tak bardzo chciałam to kiedyś usłyszeć.

Kronikarz56 · Wysłany: Śro 10:48, 22 Mar 2023 Temat postu:

ZORRO: Co to? Uciekająca panna młoda?
ANNA MARIA: W pewnym sensie. Podwiezie mnie pan?
ZORRO: Panienko, zaszła jakaś pomyłka. Ja nie zamierzam się żenić.
ANNA MARIA: Świetnie, to jest nas dwoje. Pan jest Zorro, tak?
ZORRO: Zgadza się.
ANNA MARIA: To imię czy pseudonim?
ZORRO: Ksywka. Na imię mam inaczej, ale to tajemnica.
ANNA MARIA: Tajemniczy jesteś. Podobasz mi się, lubię sekrety.

ZORINA13 · Wysłany: Czw 14:12, 23 Mar 2023 Temat postu: Anna maria Verdugo

-Wiesz, strasznie jesteś ciekawska.
- Oj, no muszę, bo inaczej niczego się od ciebie nie dowiem. Jakbyś ty był bardziej rozmowny, to bym nie musiała tyle pytać.

Kronikarz56

ANNA MARIA: Z nieba mi spadłeś, panie.
ZORRO: Z pierwszego piętra, pani.
ANNA MARIA: Dziękuję za pomoc. Ale chyba powinniśmy uciekać, zanim oni tu wrócą.
ZORRO: Zaczekaj, pani. Muszę ci coś wyznać. Kocham cię.
ANNA MARIA: Naprawdę?
ZORRO: Tak, to prawda. Przybyłem z daleka, zza gór i rzek, żeby...
ANNA MARIA: Mówiłeś, panie, że z pierwszego piętra.