Serial Zorro

ZORINA13

Ricardo: Nie krępuj się, Diego, usta-usta!
Diego: Ja tylko niosę pomoc.
Ricardo: Dobra, dobra, nie poznaję kolegi… He he… Cicha woda…

Kronikarz56

DIEGO: Kapitanie Monastario, dokąd pan jedzie?
MONASTARIO: Do Monterey, do siedziby gubernatora.
DIEGO: To się dobrze składa, bo ja też muszę do Monterey.
MONASTARIO: Nigdzie pan nie jedzie. Za często giną ludzie tam, gdzie pan jest.
DIEGO: Nic mi o tym nie wiadomo, kapitanie.
MONASTARIO: Nie wiadomo, tak? Don Diego, wszędzie tylko, gdzie pan jedzie, tam zawsze niespodziewanie zjawia się Zorro. Nawet wtedy, jeśli nigdy wcześniej tam go nie było.
DIEGO: Może ten bandyta mnie prześladuje?
MONASTARIO: Doprawdy? Czy pan mnie ma za głupca, de La Vega?
DIEGO: A czy to podchwytliwe pytanie?
MONASTARIO: Nie, normalne.
DIEGO: A muszę na nie odpowiadać? Wolałbym nie iść siedzieć za obrazę funkcjonariusza na służbie.

ZORINA13

Ricardo: Kit wciskałeś?
Diego: Tak. To był kit.

Kronikarz56

DIEGO: Daj spokój, Ricardo. Nie masz ze mną szans.
RICARDO: To ty nie masz ze mną szans, Diego. Nie możesz ze mną wygrać w rywalizacji o Lolitę. Mam wszystkie atuty za sobą. Mam szybkość wściekłego samuraja i zaciętość drwala!
DIEGO: I dziób, którym bez przerwy kłapiesz.
RICARDO: Tak? To coś ci powiem. Pewnie ucieszy cię fakt, że całowałem twoją siostrę i to prosto w usta.
DIEGO: Pięknie, tylko jest jeden kłopot. Obawiam się, że ja nie mam siostry.
RICARDO: Poważnie? To z kim ja się wtedy całowałem?
DIEGO: To ty nie pamiętasz takich szczegółów?
RICARDO: A ty pamiętasz wszystkie, które całowałeś?
DIEGO: Za dużo ich było.
RICARDO: No sam widzisz. Poza tym taka była zabawa, że hej. Szkoda, że niewiele z niej już pamiętam. W zasadzie już tylko tyle, jak wychodziłem i wlazłem w szkło.
DIEGO: Auć! To musiało boleć.
RICARDO: A żebyś wiedział. Na szczęście była w pobliżu fontanna i mogłem sobie tę rękę opłukać.
DIEGO: Chyba nogę.
RICARDO: Rękę, przyjacielu. A kto ci powiedział, że ja w to szkło wlazłem nogą? Wiesz, jaka to była impreza?
DIEGO: Mogę sobie jedynie wyobrazić.

ZORINA13

Elena: Mówiłaś, że kochasz go do szaleństwa!
Diego: Nawet słyszeliśmy, jak go kochasz do szaleństwa…

Kronikarz56

RICARDO: Dziękuję, że uratowałeś mi życie. Ponownie.
DIEGO: Nie ma sprawy. A teraz wybacz, muszę już jechać.
RICARDO: Ej, zaczekaj. Niezła z nas ekipa. Może razem ruszymy do Monterey?
DIEGO: Nie, ja jadę w innym kierunku.
RICARDO: Nie ma sprawy. To ja jadę sam.
(Z gospody, którą właśnie opuścili dobiega głos)
GŁOSY: Ej, ty żałosny błaźnie! Niech ja cię tylko dorwę!
RICARDO: He he he. Wiesz co? Zmieniłem zdanie. Monterey jest strasznie przereklamowane. Same tłumy. A tutaj, tylko ty i ja. Dwaj przystojniacy szukający szczęścia.
DIEGO: Nie. Raczej jeden gamoń szukający goryla, który go obroni.
RICARDO: Cwany jesteś, choć nie wyglądasz. To prowadź, przyjacielu! (dojeżdżają do domu Diego) Uuu... Widziałeś tę ruderę? Kto by chciał mieszkać w czymś takim?
DIEGO: Wiesz, tak konkretnie to ja.
RICARDO: Och, tu jest pięknie! Cudownie wręcz. Ty wiesz, że masz talent? Taki efekt przy tak skromnym budżecie. Podoba mi się ten głaz. To naprawdę ładny głaz. Coś taki małomówny, Diego? Oj, nie jesteś, zdaje się typem hulaki, co?
DIEGO: Cenię sobie swoją prywatność.
RICARDO: Ty wiesz, że ja też? Kurczę, tyle nas łączy. Ale najgorzej, jak się ktoś przyczepi. Dajesz mu do zrozumienia, a on nic. I zapada taka niezręczna cisza, co nie?
DIEGO: A i owszem.
RICARDO: To co? Mogę tu zamieszkać?
DIEGO: Że co?
RICARDO: Mogę tu zamieszkać? Proszę!
DIEGO: Ależ jasne.
RICARDO: Serio?
DIEGO: NIE!
RICARDO: Błagam, ja nie chcę wracać! Ja nie mam dokąd wracać! Nie możesz mnie wyrzucić! Proszę! Proszę!
DIEGO: No dobrze. Już dobrze. Ale tylko tymczasowo.
RICARDO: Och, dzięki ci, stary! Ale będzie ubaw! Męskie rozmowy, takie o życiu i śmierci, a rano zrobię jajecznicę!
DIEGO: Och, coś mi mówi, że szybko pożałuję swojego dobra serca.
RICARDO: Fajnie, to gdzie ja śpię?
DIEGO: W zasadzie, to już żałuję.

ZORINA13

Diego do Anny Mari: Miłość nie ma nic wspólnego z logiką.

Kronikarz56

DIEGO: Lolito, a więc to ty ukradłaś te diamenty przebrana za Zorro?
LOLITA: Owszem, ale miałam z tego powodu sporo kłopotów.
DIEGO: Domyślam się.
LOLITA: Nawet prawie oddałam się kapitanowi Monastario.
DIEGO: Jak mogłaś to zrobić?
LOLITA: Powiedziałam „prawie”, głuptasie.
DIEGO: Mówię o kradzieży diamentów.
LOLITA: Widzisz, brakowało mi w życiu tej nutki niepewności, ryzyka i przygody. Odkąd Disney zakończył serial o twoich przygodach, w ogóle nic się nie dzieje w naszym życiu.
DIEGO: To prawda. I dlatego robiłaś te wszystkie głupstwa?
LOLITA: Owszem. Tak jakoś wyszło.
DIEGO: Wygląda na to, że będą musiał poprosić Disneya o kolejny serial o naszych przygodach. Strach pomyśleć, co następnym razem wymyślisz, aby zwalczyć nudę.

ZORINA13

Diego: Demokracja?
Alejandro: Powiedzmy – monarchia oświecona.
Opis: dogadywali się, jaki układ będzie między nimi.

Kronikarz56 · Wysłany: Śro 11:15, 22 Mar 2023 Temat postu:

DIEGO: Ojcze, co się tu dzieje?
ALEJANDRO: Mój synu, jak to dobrze, że jesteś. Idziemy walczyć z Monastario!
DIEGO: Ale ojcze, przecież nie mamy szans na to, aby wygrać tę walkę.
ALEJANDRO: A to niby czemu?
DIEGO: Nie mamy broni, nie mamy ludzi, nie mamy zasadniczo niczego.
ALEJANDRO: Dla prawdziwego caballeros to nieistotne.
DIEGO: Ale dla człowieka rozsądnego, to nie.
ALEJANDRO: No nie. Nie wierzę, że mój syn będzie mnie pouczał w takiej sprawie. Wiesz co? Im więcej o tym myślę, to tym bardziej nie wierzę.
DIEGO: W co nie wierzysz?
ALEJANDRO: Nie wierzę, że to ja cię spłodziłem. Gdyby twoja matka żyła, udusiłbym ją gołymi rękami.
DIEGO: Zapewniam cię, że moja matka była ci wierna.
ALEJANDRO: A niby skąd możesz to wiedzieć? Przecież nie było cię wtedy na świecie.
DIEGO: Nie, ale mam przeczucie.
ALEJANDRO: Ciekawe. A ja mam przeczucie, że twoja matka musiała zapatrzyć się na jakiegoś filozofa, kiedy wydawała ciebie na świat.
DIEGO: A w to jestem w stanie uwierzyć.

ZORINA13 · Wysłany: Czw 16:45, 23 Mar 2023 Temat postu: Diego de la Vega

Tradycja to jest coś takiego, że jak nam ukradną furę to muszą nam oddać samolot

Kronikarz56

DIEGO: Witaj, ojcze. Coś cię trapi?
ALEJANDRO: Owszem, mam do ciebie pewną prośbę, synu.
DIEGO: Słucham cię, ojcze.
ALEJANDRO: Znasz się dobrze na prawie, więc na pewno możesz mi pomóc.
DIEGO: Słucham cię.
ALEJANDRO: Powiedz mi... Czy uduszenie gołymi rękami mojego szwagra, a twojego wujka to będzie zbrodnia, czy dobry uczynek?
DIEGO: Myślę, że to kwestia interpretacji.

ZORINA13

Przyjeżdża Zorro na koniu do panienki i mówi do konia:
- Ty czekaj tutaj, bo jak przyjedzie jej stary, to ja wyskoczę przez okno i odjedziemy.
Siedzą z panienką w domu, grają w szachy Wink

aż tu nagle słychać walenie do drzwi. Zorro wyskoczył a panienka otworzyła drzwi, patrzy, a tu koń stoi w drzwiach i mówi:
- Powiedz Zorro, że ja tu czekam, bo na zewnątrz pada deszcz.

Kronikarz56

RICARDO: Wiesz, co ci powiem? To zbyt wielkie ryzyko.
DIEGO: Ryzyko? Ty nie mówisz poważnie. Przecież to był tylko niewinny żart.
RICARDO: Tak? A dziura w kapeluszu po kuli to też żart?
DIEGO: No cóż... O mało mnie nie ustrzelili, stary. Oni są coraz lepsi. Musisz to przyznać. Naprawdę są coraz lepsi.
RICARDO: Tak, a następnym razem będę nakładali pętle na nasze szyje. Jak się wisi, trudno jest się śmiać?
DIEGO: Oj, daj spokój. Za bardzo się przejmujesz.
RICARDO: Cały czas się zastanawiam. Jesteśmy dobrzy, czy niekoniecznie? No wiesz, czy można kraść bogatym, żeby wspierać biednych?
DIEGO: Kraść? Oj, to ohydne słowo. My nie kradniemy. My tylko... Pożyczamy od tych, którzy mają więcej.
RICARDO: Pożyczamy? Ale mamy długów.

ZORINA13

Diego: Mówiłem, jak bardzo będę cię kochał?
Anna Maria: Do końca świata?
Diego: I o jeden dzień dłużej.