Serial Zorro

ZORINA13

Sztuka i miłość

Kronikarz56

Odcinek I - Spotkanie

Hubert oderwał się od swoich myśli, gdy tylko usłyszał gromki głos szefa kuchni, który to głos jak zwykle brzmiał ponuro i dosyć opryskliwie:
- Ty, śpiący królewiczu! Pobudka! Może łaskawie zajmiesz się czymś, za co ci się płaci, a nie tylko marzysz na jawie?!
Hubert spojrzał na niego nieprzyjemnym wzrokiem i lekko zazgrzytał zębami ze złości. Gdyby mógł, bez wahania wygarnąłby temu zarozumialcowi, co o nim myśli, ale przecież nie mógł tego zrobić w sposób bezkarny. A dodatkowo, nawet gdyby mógł, to raczej by tego nie zrobił. Nie po to skończył już trzydzieści lat, aby tak po prostu stracić głupio pracę przez nieumiejętność trzymania języka za zębami. Te lata, kiedy mówił zawsze to, co myśli i nie liczył się przy tym z konsekwencjami już dawno miał za sobą. Teraz chciał być godny swojego wieku, a przy okazji także godny miana dorosłego człowieka. Dlatego też, chociaż przygnębiało go to, że choć zdał studia i to z wyróżnieniem, mając nawet w czasie ostatnich dwóch lat akademickich specjalne stypendium dla uzdolnionych uczniów, nie mógł pracować w zawodzie, jaki sobie wypracował i musiał robić tutaj, w tej zapyziałej restauracji, której nie cierpiał już całym sercem. Czy po to zawalał noce, ucząc się na egzaminy, zdobywał wiedzę i szacunek kolegów i koleżanek, żeby teraz robić za czyjeś popychadło i być traktowany gorzej dlatego, że ma wyższe wykształcenie, a jego bezpośredni przełożony już nie? Im więcej o tym wszystkim myślał, tym bardziej był pewien, że życie jest po prostu nie fair.
Z tymi myślami, podszedł do szefa kuchni, który wręczył mu tacę z frytkami i innymi frykasami, właśnie przez niego uszykowane, po czym powiedział:
- Masz, inteligenciaku. Zanieś to do stolika numer 7. A nie wywróć się, bo ci nogi z sam wiesz czego powyrywam.
Kucharz nie lubił Huberta. Mimo, iż był starszy i bardziej doświadczony w swojej branży, zazdrościł on młodemu człowiekowi nie tylko jego wieku, ale jeszcze wyższego wykształcenia. On sam był prostakiem z pochodzenia i wychowania, ale marzył w gruncie rzeczy o zdaniu studiów. Wiedział jednak doskonale, iż z jego możliwościami, a raczej ich brakiem, zdecydowanie nie ma na to szans. Ponadto, nie stać go było na studia, a do tego utwierdził się w przekonaniu, odkąd od kilku już lat władzę sprawowała pewna konserwatywna partia, że inteligenci są tylko pasożytami i tylko tacy jak on zasługują na szacunek i poważanie. Wierzył powszechnej propagandzie, głoszonej przez ową partię, że inteligencja to przede wszystkim głupie pasożyty, którym pracować się nie chce i idą pół życia na jakieś nauki, które i tak nic im nie dadzą, a potem się wymądrzają, że im się wszystko należy. Poza tym, był dobrym obserwatorem i widział, że w obecnym świecie znowu wraca do życia powiedzenie, iż nie matura, lecz chęć szczera zrobi z ciebie oficera. Chęć szczera, pracowitość i znajomości, a także umiejętność ich zawierania. Mimo swojej pogardy do inteligenciaków, jak ich nazywał, nadal zazdrościł Hubertowi. Zwłaszcza, gdy nieraz słyszał, jak ten mówi w sposób wysublimowany i godny szacunku, czym budzi zachwyt klientów. Kucharz wiedział, że gdyby on się odezwał do klienta, to jego słownictwo raziłoby uszy słuchaczy. Nie zamierzał jednak zmieniać swojego podejścia do życia z tego powodu ani obwiniać o to samego siebie. Winił o to tego inteligenciaka, którego przyszło mu mieć pod swoimi skrzydłami.
- Głupi ważniak - mówił widząc, jak ten niesie tacę z zamówieniem do głównej sali - Zdał studia i sobie myśli, że wszystko za to dostanie na tacy. Pewnie zawsze wszystko miał pod nos postawione. A inni musieli znosić pijanych rodziców, patologię w domu i brudne ciuchy noszone przez cały tydzień te same, bo nikomu nie było ich prać. A taki jaśnie paniczyk sobie zrobi studia i będzie się zastanawiał, czy lepiej jest żyć, czy też nie żyć. Cholerna inteligencja. Dziadek miał jednak rację, inteligencję trzeba gnoić i do roboty zapędzić. Chociaż wtedy będzie z nich jakiś pożytek. A najlepiej to ich wygonić do tej Hameryki czy innej cholery. Niech się tam wymądrzają, a Polskę zostawią w spokoju. Niech zostawią ją nam, prawdziwym Polakom.
Po tych słowach, wrócił do swoich obowiązków.
Tymczasem Hubert, nie mając pojęcia o tym, co myśli o nim kucharz i o tym, jak w myślach już dostosowuje poglądy swojego dziadka, dawnego ZOMO-wca do jego osoby, poszedł na główną salę, gdzie szybko odnalazł stolik numer 7. Siedziała przy nim grupka młodych ludzi. Byli tam jakaś śliczna blondynka o nieco filigranowanej urodzie, jakaś nieco wulgarnie ubrana chuda szatynka, wysoki chudy chłopak o czarnych włosach i nieco kościstych policzkach, a także średniego wzrostu i przeciętnej urody chłopak o niesympatycznej twarzy i włosach kręconych w dziwaczne loczki. A więc to oni zamówili to jedzenie. Siedzieli, rozmawiali ze sobą dosyć głośno, a chłopak w kręconych włosach zanosił się głośno od śmiechu. Jego kolega, wysoki brunet skarcił go już kolejny raz za niewłaściwe zachowanie, ale on się tym nie przejmował i dalej zachowywał się tak, jakby lokal należał do niego.
Hubert pokręcił załamany głową. No tak, znoszenie takiego jaśnie państwa nie będzie łatwo. Odkąd upadła komuna, powrócili do niej panowie, ale nie tacy dobrze wychowani jak kiedyś, ale hołota, która do niedawna była nikim, a potem stała się kimś przez znajomości, a za nimi przyszli ich znajomi, a za nimi jeszcze inni. Jednym słowem, krewni i znajomi Królika wraz z samym Królikiem dostali pozycję panów i teraz oni rozdawali karty. A efekty tego Hubert miał okazję widzieć na własne oczy. Ale trudno, przecież nie będzie się przejmował głupkami. Ma swoją pracę i musi ją wykonywać, czy mu się to podoba, czy nie. Dlatego podszedł do stolika, położył tacę na nim i powoli zaczął wykładać dania.
- No, jest pan wreszcie. Raczył się pan wreszcie zjawić, my tu już dwadzieścia minut czekamy - warknął w jego kierunku chłopak z loczkami na głowie.
- Ignaś, odpuść sobie. Widziałeś, jaki dzisiaj ruch. Chłopak robi, co może - powiedział wysoki brunet.
Chłopak nazwany Ignasiem zachichotał złośliwie i spojrzał na kolegę, mówiąc:
- Eryk, nie mów mi, że będziesz go bronić. To, że grałeś kiedyś kelnera nie znaczy, że masz się z tym środowiskiem utożsamiać do końca życia.
- Ja się nie utożsamiam, tylko mówię, jak myślę - odparł na to brunet zwany Erykiem.
- Chłopaki, dajcie spokój. Ważne, że przyniósł. Czy naprawdę ważne jest, że trzeba było trochę na to poczekać? - zapytała dowcipnie szatynka, próbując rozładować atmosferę.
- Maryśka, ty to przywykłaś do czekania, to możesz być sobie pobłażliwa - odpowiedział jej na to Ignaś - Ale jak ja coś każę zrobić w trymiga, to ma być zrobione w trymiga! To takie trudne?
- Wiesz dobrze, że usmażenie tego wszystkiego wymaga czasu - odezwała się blondynka.
- Ale ja jestem głodny i czekam! I jeszcze ten debil podaje mi nie to, co chciałem!
To mówiąc, spojrzał z wyrzutem na Huberta, który szybko zrozumiał, że podał Erykowi danie Ignacego i odwrotnie. Przepraszając, szybko zamienił talerze, ale o ile dla bruneta nie stanowiło to żadnego problemu, dla jego loczkowanego kolegi już tak.
- Słuchaj, koleś! Mówiłem wyraźnie, co zamawiam, a co nie! Czy ty naprawdę jesteś takim debilem, że nie rozumiesz, co się do ciebie mówi?
- Daj mu spokój! On ma pewnie mnóstwo zamówień i nie może wszystkiego pamiętać! - zawołała oburzonym tonem blondynka.
- Mnóstwo czy nie, jakbym ja się tak tłumaczył na planie filmowym, to by już dawno mnie wylali i nawet wujek Zbigniew by mi nie pomógł - mruknął Ignacy - Jak się nie rozumie, to się za coś nie bierze i kropka.
- Ignaś, wyluzuj - mruknęła ze złością szatynka nazywana Marysią, która miała już wyraźnie dosyć jego gwiazdorzenia.
Normalnie jej ono nie przeszkadzało, ale w miejscu publicznym niekiedy on przeginał i nawet ona, choć niesamowicie wyluzowana, miała tego dosyć. Taki towarzysz przy jednym stole psuł jej opinię w oczach fanów, a ona tego sobie nie życzyła. Miała opinię dobrodusznej i miłej dziewczyny i nie chciała tej opinii zmieniać.
Hubert westchnął i ze stoickim spokojem zniósł zachowanie Ignacego, po czym dokończył swoje zadanie, odniósł tacę i przyniósł zamówione butelki Pepsi. Gdy tylko je przyniósł, Ignacy kazał mu je otworzyć i nalać im do szklanek. Choć nie było to jego obowiązkiem, Hubert wykonał polecenie i nalał kolejno gazowanego napoju do trzech szklanek. Gdy nalewał do czwartej, która należała do nieznanej mu z imienia blondynki, nagle poczuł się dziwnie. Blondynka wydawała mu się jakoś tak dziwnie znana, choć nie umiał sobie wyjaśnić, skąd mógłby ją znać. Gdy nalewał jej napój, nagle zegar wybił godzinę czwartą, czyli koniec jego zmiany. Pogrążony w myślach, zastanawiający się, skąd może znać tę dziewczynę, lekko podskoczył, kiedy bicie zegara dotarło do jego uszu i ręka mu zadrżała. To wystarczyło. Cola wylała się nieco na stolik i na kolana blondynki, która pisnęła przerażona. Hubert szybko odłożył butelkę na stolik, chwycił za serwetkę i zaczął wycierać stolik, a także podał dziewczynie kilka chusteczek, aby mogła się wytrzeć. Blondynka chciała go chyba zwyzywać, kiedy jednak spojrzał na nią przepraszająco, uspokoiła się i darowała sobie uwagi na jego temat.
- Naprawdę bardzo przepraszam. Nie wiem, co się stało. To naprawdę niechcący.
Eryk i Marysia, widząc, co się stało, zaśmiali się rozbawieni całą sytuacją, a Ignacy zaczął ze złością patrzeć na Huberta, którego blondynka, aby uspokoić i powiedzieć, że się nie gniewa, obdarzyła serdecznym uśmiechem. Od tego uśmiechu młodemu człowiekowi zrobiło się bardzo ciepło na sercu. Poczuł się na tyle lepiej, że zdążył nalać do końca jej colę do szklanki i kłaniając się grzecznie, zabrać puste butelki i odejść.
Szybko oddał puste naczynia do kuchni, potem zdjął uniform pracowniczy, włożył kurtkę i wyszedł z lokalu, oddychając z ulgą. Uff! Chyba nic się nie stało. Blondynka chyba nie zrobi o to awantury. Nic w każdym razie na to nie wskazywało. A swoją drogą, on już gdzieś widział tę twarz. Te oczy i ten uśmiech nie były mu obce. Tylko gdzie? Nie wiedział.
Odpowiedź znalazł przypadkiem, kiedy zasiadł wieczorem przed telewizorem. Leciał wówczas w telewizji na kanale TVP 1 jego ulubiony serial z ostatnich lat. "OJCIEC MATEUSZ". Emitowano wówczas odcinek "KURTKA". W nim to zagrał Cezary Pazura jako bogaty architekt, któremu zabito żonę, a podejrzaną o to była jego nastoletnia córka, grana przez Marysię Dębską. Obok niej grała, debiutująca wówczas pewna śliczna blondyneczka. Hubert rozpoznał ją od razu. To była ona! Ta sama dziewczyna, którą widział dzisiaj w restauracji! To była ona, bez dwóch zdań! Hubert zaintrygowany obejrzał odcinek do końca, a potem odpalił Internet i sprawdził dokładnie ten odcinek. Szybko odkrył, że ta blondynka to znana od kilku lat aktorka i tancerka Vanessa Aleksander. Odkrył też, iż kojarzy ją z jeszcze innego serialu kryminalnego, "BELLE EPOQUE". A więc to była ona. I on zawarł z nią dziś znajomość, oblewając ją colą. No pięknie. Raczej proszenie jej przy ponownym spotkaniu o autograf nie wchodziło w grę. Jeżeli w ogóle jeszcze ją spotka.

ZORINA13

O jaki uroczy fanfik Very Happy

Czuje inspirację moim opowiadaniem, tym, gdzie, Elvis zakochał się w kelnerce, która oblała go colą.
Vanessa Aleksander to chyba najpiękniejszy uśmiech polskiego kina.
Zawsze gra silne dziewczyny z charakterem, choć nie pozbawione wrażliwości.
Przynajmniej tak ją kojarzę.
Poznajemy sympatycznego Huberta, który mimo wykształcenia musi pracować w knajpie. Samo życie, po studiach masz do wyboru albo sklep, albo MacDonald, albo call center lub zapieprzasz na zmywaku w Londynie.
Byłam osobiście świadkiem pewnej sytuacji, gdy pani powiedziała do kelnerki te gofry, które robicie tutaj to gówno.
Żal mi się dziewczyny zrobiło. Sytuacja podobna do tej opisanej w opowiadaniu, że trzeba znosić zachowania bogatych chamów.
Ignacy Liss niepotrzebnie się popisuje, że jego wujek to znany aktor.
Myśli, że kim niby jest jakimś hrabią ?
Ciekawa jestem jak to się dalej rozwinie i czy Hubert spotka jeszcze aktorkę i w jakich okolicznościach to spotkanie nastąpi.

Kronikarz56

Odcinek II - Zwolnienie

Następnego dnia, Hubert zadowolony ruszył do pracy. Po odkryciu, że miał wczoraj do czynienia ze znaną aktorką i do tego taką uroczą i sympatyczną, właścicielką jednego z najbardziej uroczych uśmiechów na świecie, samopoczucie młodego mężczyzny znacznie się poprawiło. Bo w końcu, dziewczyna nie zrobiła mu awantury, nie czepiała się go i nie próbowała narobić mu problemów u szefów. Tylko uśmiechnęła się do niego i powiedziała, że nic się nie stało. Zatem wszystko powinno być w porządku, czyż nie? Poza tym, świadomość poznania osobiście tak znanej celebrytki jest czymś, co warto posiadać, nawet jeżeli ceną tego były przez chwilę zszargane nerwy. Tak, dla takiego spotkania można było przez chwilę nawet się zdenerwować, jeżeli potem miało się mieć już tylko i wyłącznie dobry humor.
Przybył na miejsce pracy punktualnie, jak zwykle zresztą. Hubert miał, jak każdy zresztą człowiek, swoje wady, jednak nigdy nie należała do tych wad niepunktualność. Takie sprawy jak przychodzenie na czas w umówione miejsce czy do pracy traktował niezwykle poważnie. Nawet, jeżeli w grę wchodziło zajęcie, które mu nie odpowiadało lub nie sprawiało mu wcale przyjemności. Nawet wtedy przychodził zawsze punktualnie. Działał wtedy w myśl zasady, że mogą go nie darzyć sympatią ani szacunkiem, ale on okaże szacunek, przybywając do pracy na czas, aby nie zniżać się do poziomu tych, którzy sami gardzi. Mogą być wobec niego wredni, ale on nie będzie im się odpłacać tym samym, tym bardziej, jeżeli od dobrych manier zależy jego praca. A stały zarobek jest znacznie ważniejszy niż sympatia lub jej brak wobec pracodawcy.
Kiedy więc przybył na miejsce, zadowolony zaraz zdjął kurtkę i poszedł po swój służbowy strój, aby się w niego przebrać. Nie zdążył jednak tego zrobić, ponieważ nagle, gdy szedł do przebieralni, stanął mu na drodze właściciel restauracji. Nie wyglądał niestety wcale na zadowolonego. Jego mina ponadto wyrażała niechęć i to skierowaną konkretnie do Huberta.
- O! Już jesteś! To doskonale. Właśnie chciałem z tobą porozmawiać. Nie musisz się dzisiaj przebierać.
Hubert spojrzał na niego zdumiony. Co też jego szef planuje? Dlaczego niby nie musi się przebierać? O co tu chodzi?
- Nie muszę? To jak ja będę obsługiwać gości?
- Nie musisz ich obsługiwać. Ani dzisiaj, ani nigdy więcej, bo już tu nie pracujesz.
Huberta zmroziło, kiedy to usłyszał. Dlaczego szef mówił mu to właśnie teraz? Dlaczego nagle podjął taką decyzję? Co to spowodowało? Czyżby wczorajszy incydent?
- Ale dlaczego, szefie? Co się stało?
- Nie wiesz? - zapytał z kpiną w głosie mężczyzna - A co się stało wczoraj, co? Aha! Widzę, że już ci coś świta, prawda?
Hubert załamany westchnął. A więc jednak. Doniosła na niego. Ta śliczna blondyna o uśmiechu słodkiej laleczki złożyła na niego skargę. A mówiła wczoraj, że nic się nie stało. Naprawdę bardzo zdolna z niej aktorka. Nieźle udawała, że się nie gniewa na niego. A potem obrażona poszła ze skargą do jego szefa. No pięknie. A on się dał nabrać i myślał, że to nic takiego i dziewczyna jest miła i kochana. Widać pomylił się.
- Owszem, pamiętam doskonale, co było wczoraj. Ale przecież ta pani powiedziała, że się nie gniewa i nic się nie stało.
- Nie wiem, co ona ci powiedziała. Wiem za to, że skarga na ciebie została złożona i ja muszę wyciągnąć odpowiednie konsekwencje. Ta pani i jej przyjaciele, których obsługiwałeś wczoraj, to nie byle kto. To bardzo szanowni ludzie, celebryci naszych czasów. Nie można ich traktować jak zwykłych ludzi. Ani tym bardziej lekceważyć ich skarg. Dlatego wybacz, ale muszę cię zwolnić, kochasiu. Ale pocieszę cię, z twoimi talentami na pewno szybko znajdziesz sobie nową pracę. Bo masz talenty, choć chyba nie do obsługi klientów. Polecam ci, abyś poszukał sobie pracy w innej branży. Zdaje się, że do zamiatania ulic potrzebują ciągle kogoś.
Dla Huberta tego wszystkiego było za wiele. Zawód postępowaniem Vanessy był już przykry, ale kpiny jego byłego szefa zdecydowanie przelały czarę goryczy. Dosyć było udawania miłego i potulnego pracownika. Koniec z eleganckim traktowaniem tego bubka, który pozwalał, aby inni mu tu dokuczali i szydzili z niego tylko dlatego, że nie mieli wykształcenia, a on tak.
- No tak, rzeczywiście, tam szukają ludzi - powiedział ze złością - Ale wie pan co? Z takim podejściem do ludzi i ocenianiem po pozorach, jakim pan się cechuje, mogę powiedzieć, że pan tam szybciej trafi niż ja. Kto wie? Może wtedy to ja będę pana przełożonym?
Właściciel restauracji spojrzał na niego ze złością i warknął:
- Wynoś się, inteligenciaku! I radzę ci, żebyś tu nie więcej nie przychodził, nawet jako klient. Bo to lokal z klasą, nie dla takich ludzi jak ty.
Hubert spojrzał na niego wyniośle i rzekł ponuro:
- Ludzi z klasą? No właśnie widziałem, jakich ludzi z klasą pan tu obsługuje. Ale po pana zachowaniu jakoś wcale mnie to nie powinno dziwić. Jaki pan, taki kram.
Zadowolony, że choć trochę się na nim odegrał, Hubert oddał mu uniform kelnera, zabrał swoją kurtkę i ruszył w kierunku wyjścia. Gdy wychodził, dogoniły go słowa byłego już pracodawcy.
- Wypłatę swoją dostaniesz jeszcze dzisiaj na swoje konto. Żeby nie było, że nie jestem uczciwy. Swoje zarobiłeś, to swoje bierz i spadaj. I nie waż się mnie ciągać po sądach, bo cię zniszczę, zapamiętaj to sobie.
- Nie zamierzam, proszę pana. Jeśli uczciwie pan zapłaci, to nie zamierzam panu robić problemów. Pan sam je sobie narobi takim postępowaniem jak to.
To mówiąc, Hubert wyszedł i ruszył powoli w kierunku swojego mieszkania. Nie miał obecnie ochoty na to, aby pochodzić po mieście lub gdziekolwiek pójść. Jedyne, na co miał teraz ochotę, to pójść do domu i zaszyć się w nim z dala od całego świata. W głowie zaś pomstował na swojego byłego szefa oraz na Vanessę. Jak ona mogła? Doniosła na niego i to nieco potem, jak powiedziała mu, że wszystko w porządku i nic się nie stało. Jak mogła? To okropne. Jak widać, nikomu nie można na tym świecie ufać. A już na pewno nie aktorom.
Nie wiedział, że godzinę po tym, jak został wyrzucony z pracy, w restauracji zjawiła się Vanessa Aleksander, wyraźnie czymś przejęta. Z miejsca zażądała rozmowy z właścicielem, po czym, gdy tylko ją do niego zaprowadzono, od razu powiedziała:
- Bardzo pana przepraszam, ale mam ważną sprawę.
- Ależ naturalnie, pani Vanesso! - zawołał podnieconym tonem właściciel restauracji, wstając od biurka i kłaniając się uniżenie aktorce - Proszę usiąść. Czym mogę służyć? Może coś pani podać? A może chce pani zapalić?
- Dziękuję, nic z tych rzeczy - odpowiedziała dziewczyna - Mam inną sprawę. Chodzi o to, co miało miejsce wczorajszego dnia w pana lokalu. Otóż jeden z pana kelnerów niechcący mnie oblał colą.
- Wiem o tym, proszę pani i zapewniam panią, że już się zająłem tą sprawą.
Vanessa westchnęła przerażona, kiedy to usłyszała. Czyżby się spóźniła?
- Wie pan, dowiedziałam się dzisiaj, że mój kolega przyszedł do pana ze skargą na temat tego kelnera i twierdził, że rzekomo zostałam obrażona. Otóż chciałam panu wyjaśnić, że wcale tak nie jest. Mój kolega zrobił to wbrew mojej woli i bez mojej wiedzy. Dlatego przyszłam tutaj, aby to wszystko odkręcić.
Właściciel restauracji zmieszał się, kiedy usłyszał słowa Vanessy. A więc ona nie wiedziała o niczym i wyraźnie nie była zadowolona z tego, że jej kolega, Ignacy Liss porządził się za jej plecami? Niedobrze. Nawet więcej niż niedobrze. To oznacza, że kiedy dowie się, co on zrobił, może być co najmniej niezadowolona. A jej niezadowolenie to kiepska reklama dla jego lokalu. Trzeba szybko to jakoś odkręcić, póki jeszcze czas.
- Widzi pani, pani kolega powołał się na panią, a ja myśląc, że pani o wszystkim wie i pani sobie tego życzy, zwolniłem już tego kelnera.
Vanessa westchnęła przerażona, kiedy to usłyszała.
- Zwolnił go pan? Za taką głupotę? Jak pan mógł?
- Myślałem, że pani sobie tego życzy, proszę pani. Poza tym, naprawdę pan Liss powołał się na panią i muszę dodać...
Vanessa przerwała mu ruchem ręki. Nie miała ochoty słuchać jego tłumaczeń. A z Ignacym, to ona jeszcze sobie porozmawia. Jakim prawem podejmował jakiekolwiek działania bez jej wiedzy? Tego nie mogła tak po prostu zostawić.
- Musi pan przyjąć tego kelnera z powrotem do pracy.
- Przyjąć go z powrotem? - właściciel przerażony spojrzał na dziewczynę - Ale, proszę pani...
- Musi pan. Nalegam - odparła z naciskiem dziewczyna - I więcej panu powiem. Osobiście pójdę do tego pana i przeproszę go za zachowanie mojego kolegi.
- Ależ proszę pani. To naprawdę nie jest konieczne. Cackanie się z byle kelnerem.
Vanessa popatrzyła na niego groźnie, aż zamilkł w pół słowa, a po chwili dodała:
- Z byle kelnerem, tak? Coś panu powiem. Kiedyś, podobnie jak on, gdy byłam na studiach, dorabiałam sobie w podobnym lokalu, co ten. Też byłam byle kelnerką, szanowny panie. I jak pan widzi, nie przeszkodziło mi to w karierze. Więcej panu powiem. Wielu moich kolegów i wiele moich koleżanek zaczynało podobnie. Dlaczego pan więc uważa, że kelner to byle kto? Zresztą, jeśli nawet ma pan rację, to kto wie, kim taki byle kto stanie się kiedyś? Radzę panu, żeby pan nigdy nie lekceważył takich ludzi. Nigdy nie wiadomo, czy nie rozmawia pan z przyszłym sławnym aktorem czy prezydentem?
Właściciel lokalu wątpił, aby Hubert miał możliwość zostać jednym lub drugim, ale powstrzymał się od parsknięciem śmiechem na taki argument, ponieważ wiadomość o tym, że Vanessa zaczynała jako kelnerka sprawił, że poczuł się strasznie nieprzyjemnie. Jeśli dziewczyna uzna, iż to, co jej przed chwilą powiedział to coś obraźliwego, może mu narobić problemów. Lepiej było ją szybko ugłaskać, zanim będzie za późno.
- Naturalnie, mogę przyjąć pana Huberta z powrotem do pracy. Ale z tymi przeprosinami od pani, to chyba już niepotrzebne. Po co się będzie pani fatygować? Ja mogę go przeprosić w pani imieniu.
Vanessa pokręciła przecząco głową.
- O nie! Nie ma mowy. Już raz ktoś coś robił w moim imieniu i narobił problemów niewinnej osobie. Tym razem osobiście dopilnuję, żeby wszystko było zrobione, jak należy. To gdzie mieszka ten pan... Jak mu na imię?
- Hubert, proszę pani.
Hubert, pomyślała Vanessa. Jakie ładne imię. I on sam też niczego sobie. W dodatku wydawał się być bardzo miły. Może więc przyjmie jej przeprosiny? Oby zechciał to zrobić, inaczej będzie ją to jeszcze bardzo długo dręczyć.

ZORINA13

Wreszcie jest nowy odcinek Very Happy

Biedny Hubert ,został niesłusznie zwolniony z pracy Mad

Ten kierownik jest bardzo niesympatyczną osobą.
Hubert niesłusznie podejrzewał Vanessę, że ona się przyczyniła do jego zwolnienia.
Jak się okazuje, to ten paniczyk Ignacy Liss doniósł na biednego Hubusia.
Vanessa chce jednak wyjaśnić całe to nieporozumienie.
Chyba ten sympatyczny chłopak wpadł w jej oko, a może nawet zapadł w serce.

Kronikarz56

Odcinek III - Niespodziewana wizyta

Zgodnie ze swoim wcześniejszym postanowieniem, Hubert powrócił do swojego mieszkania. Nie miał najmniejszej ochoty na to, aby pójść na miasto i w nim znaleźć ukojenie dla swoich zszarganych nerwów. Nie chciał obecnie oglądać nikogo. Nie chciał chodzić po mieście z obawy, że spotka kogoś ze swoich znajomych. Gdyby takiego kogoś spotkał, musiałby odpowiadać na jego pytania i być może wyjaśnić, co się dzisiaj stało. A na to nie miał już zdecydowanie najmniejszej ochoty. Jedyne, czego teraz pragnął, to święty spokój, ten zaś mogła mu jedynie zapewnić samotność. Z tego też powodu, wrócił do siebie, zdjął kurtkę i buty, po czym wyłożył się wygodnie na łóżku. Był wściekły i musiał ochłonąć. Musiał się uspokoić. Bardzo tego potrzebował. Ukojenia, spokoju i opanowania. Daleko mu jednak było do tego. Obecnie miał bardziej ochotę krzyczeć, a wręcz wrzeszczeć z rozpaczy. Strata pracy stanowiła dla niego coś przygnębiającego. Czuł się tym wszystkim przybity, chociaż tak naprawdę nie samo zwolnienie z pracy go dobiło. O wiele bardziej go załamało to, przez kogo został zwolniony.
- Żeby chociaż ona za to nie odpowiadała - mówił sam do siebie - Po tym gnojku niczego dobrego się nie spodziewałem, ale po niej? Właśnie po niej spodziewałem się czegoś lepszego. Właśnie od niej bym oczekiwał, że będzie dobra i kochana.
Dlaczego tego się spodziewał? No cóż... Nie wiedział, co na to sobie odpowiedzieć. Nie chciał przed samym sobą zabrzmieć płytko, bo prawda była taka, że aktorka oczarowała go swoim uśmiechem i swoimi oczami. Zachwyciła go nimi i sprawiła, iż nie był w stanie zapomnieć tego, jak cudownie wyglądała w momencie uśmiechnięcia się do niego. Czuł, że to dosyć płytkie. Nie powinien nikogo nie oceniać po wyglądzie i pozorach. Ale tak właściwie, to jak inaczej miał to zrobić? Przecież nic nie wiedział o tej aktorce. Nie miał pojęcia, kim ona była, jaki miała charakter i dlaczego wydawało mu się, że ma dobry charakter, bo jest urocza z wyglądu?
Leżał tak już jakiś czas na łóżku, patrząc w sufit i wędrując po świecie swoich myśli. Wciąż go nie opuszczał widok uśmiechniętej buzi Vanessy. Ten widok, który po prostu chwycił go mocno za serce i który był piękniejszy od wszystkiego innego, co widział na świecie, nie opuszczał go i nie chciał zostawić w spokoju. Ciągle do niego wracał i dręczył. Nie mógł przestać o nim myśleć ani też o tym, jak bardzo się zawiódł na aktorce i swoich wobec niej oczekiwań. Nie rozważał kwestii tego, że stracił pracę. Było to dla niego bardzo przykre, ale wiedział bardzo dobrze, że znajdzie nową, może nawet lepszą od tej poprzedniej. Smuciło go to, jak został potraktowany w tej pracy i przez kogo to się stało. Tylko to go przygnębiało.
Nie wiedział, jak długo o tym myślał, kiedy nagle ktoś zadzwonił do drzwi jego mieszkania i jeszcze dodatkowo zapukał do nich. Zaintrygowany chłopak powoli wstał z łóżka i poszedł sprawdzić, kto też zaszczycił go swoją obecnością. Był psychicznie wykończony, dlatego nie sprawdził w wizjerze, z kim ma do czynienia, tylko otworzył drzwi od razu i ku swojemu zaskoczeniu zobaczył, że w jego progu stoi ona... Dziewczyna, o której właśnie myślał. Vanessa Aleksander. Stała w jego progu i się w niego uważnie wpatrywała.
- Dzień dobry - powiedziała do niego przyjaźnie - Czy nie przeszkadzam? Mogę wejść?
Hubert nie wiedział przez chwilę, co ma odpowiedzieć dziewczynie. Szok z powodu jej obecności tutaj, w tak skromnym i prostym miejscu jak jego mieszkanie, połączony z szokiem związanym z wiedzą o tym, co ona zrobiła, były dla niego zdecydowanie zbyt silną mieszanką, aby miał całkiem spokojnie podejść do tego wszystkiego, jak do czegoś zupełnie normalnego. Machinalnie odparł więc, że tak. Dziewczyna zaś weszła do środka i Hubert miał okazję jej się przyjrzeć. Zauważył, że Vanessa ma na sobie śliczną sukienkę, białą w kwiatki i bez ramion. Wyglądała w niej czarująco, zwłaszcza, że miała rozpuszczone włosy sięgające jej do połowy pleców. Pięknie one falowały, gdy się poruszała. Zachwycała ona Huberta każdym swoim krokiem, choć przyćmiewało to nieco to, co dzisiaj go przez nią spotkało.
- Mogę wiedzieć, co panią do mnie sprowadza? - zapytał ponurym tonem.
Vanessa, która rozglądała się delikatnie po całym mieszkaniu młodego mężczyzny, odwróciła się do niego przodem i lekko zachichotała.
- Owszem, może pan. Ale dziwi mnie ta "pani".
- A jak mam się do pani zwracać?
Vanessa uśmiechnęła się wesoło i odpowiedziała pytaniem na to pytanie:
- A ile ma pan lat, panie Hubercie?
Huberta zdziwiło to pytanie, bo nie rozumiał, jakie ma ono znaczenie, ale odpowiedział:
- Trzydzieści.
- No właśnie, a ja dwadzieścia sześć - odparła Vanessa takim tonem, jakby to było coś oczywistego i normalnego - Jestem młodsza od pana. Czy wypada mówić do młodszej osoby od siebie pani? To brzmi śmiesznie. Nie możemy mówić sobie na "ty", jakbyśmy byli sobie równi?
- Nie wiem, jak mogę być równy znanej na cały kraj artystce.
- Normalnie, bo to nie artystka przyszła tutaj, tylko zwykła dziewczyna. Tak, zwykła dziewczyna, która chciała porozmawiać i wyjaśnić pewne sprawy, które niechcący wywołała. Ale ta zwykła dziewczyna ma pewien kaprys. Przywykła do tego, że tam, gdzie pracuje, nawet dużo starszym od siebie kolegom i koleżankom mówi na "ty". To "pani" trochę ją peszy. Woli już rozmawiać z panem właścicielem tego mieszkania jak równa z równym. Jak dzieci w przedszkolu.
Zachichotała, rozbawiona tym porównaniem.
- Wiem, gadam jak potłuczona, ale po prostu bawi mnie nazywanie mnie panią. Nie jestem żadna pani. Jestem Vanessa, a ty?
To mówiąc, wyciągnęła rękę w kierunku Huberta. Młody mężczyzna nie wiedział, czy powinien ją przyjąć, zwłaszcza po tym, ile problemów mu ta dziewczyna narobiła, ale mimo to, możliwe, że machinalnie, uścisnął jej dłoń i odpowiedział:
- A ja Hubert.
Vanessa obdarzyła go promiennym uśmiechem, od którego mężczyzna poczuł, że topnieje mu serce. Ten uśmiech wciąż na niego działał. Nawet teraz, kiedy był na nią zły. Kiedy powinien być na nią zły, choć tak naprawdę zrobić tego nie umiał.
- Doskonale. To formalności mamy już za sobą - powiedziała życzliwie Vanessa - Teraz mogę przejść do rzeczy. Czy mogę usiąść?
Hubert potwierdził i pokazał jej dłonią na krzesło przy stole. Kiedy na nim usiadła, usadowił się naprzeciwko niej na drugim krześle i zapytał, co ją sprowadza.
- Chciałam przeprosić za to, że miałeś z mojego powodu dzisiaj problemy. Naprawdę, nie chciałam ci ich narobić.
- Jeśli nie chciałaś mi ich narobić, czemu złożyłaś na mnie skargę? - zapytał ponuro Hubert.
Vanessa pokręciła nagle przecząco głową i odpowiedziała:
- Ale to nie ja. To Ignacy złożył skargę na ciebie. Ja nie miałam nic wspólnego. Kiedy tylko się dowiedziałam, co on zrobił, natychmiast pobiegłam to szybko odkręcić, ale niestety, dowiedziałam się, że cię zwolniono. Przepraszam cię. Ja naprawdę nie chciałam, żebyś miał problemy i to jeszcze z tak głupiego powodu.
Hubert popatrzył zdumiony na Vanessę. Tego się nie spodziewał. A więc to nie ona na niego doniosła? Nie przez nią go zwolniono? To ciekawe. Czyżby źle ją ocenił?
Vanessa tymczasem mówiła dalej:
- Naprawdę, bardzo cię przepraszam za Ignacego. On naprawdę jest czasami nieznośny. Odkąd został hrabią Czyńskim, wiecznie się tylko popisuje. Myśli pewnie, że jest nowym Stockingerem, ale daleko mu do niego.
- Hrabią Czyńskim?
Nagle Hubertowi w głowie coś zaświtało. A więc ten zarozumiały bubek to Ignacy Liss, ten aktor z nowego "ZNACHORA". No tak, oczywiście. Powinien go od razu poznać. Pozostała część paczki, to na pewno też znani aktorzy. A zatem to przez tego mądralę stracił pracę. No tak, jakoś bardzo to do niego pasowało, że obrażony o byle co, złożył na niego skargę.
- Ach, no tak. Ignacy, czyli Ignacy Lisek. Ten zarozumiały paniczyk z loczkami na głowie, co grał nowego Leszka w nowej wersji "ZNACHORA".
Vanessa uśmiechnęła się delikatnie, po czym powiedziała wesoło:
- Owszem. Niestety, to on. Nie lubię z nim pracować, ale co robić? Praca to nie zawsze robienie tego, co się chce.
- Niestety. Wiem coś o tym.
- No właśnie. I bardzo cię za niego przepraszam.
- Dlaczego? Ty nie zrobiłaś nic złego. Skoro on jest winien, czemu on nie przeprosi, tylko ty?
- Bo jest hrabią, jaśnie panem, a tacy nigdy nie przepraszają. Nawet jeśli wszyscy wiedzą, że to oni zawinili.
Hubert uśmiechnął się rozbawiony, a Vanessa, odbierając to za dobrą monetę, mówiła dalej:
- Chciałabym jednak wynagrodzić ci to, co cię spotkało. Mówiłam z twoim szefem. Możesz jutro wrócić do pracy, jeśli zechcesz.
Hubert zastanowił się nad jej propozycją. Była bardzo miła. Przyjemnie mu się zrobiło na sercu, że dziewczyna tak poważnie jego problem potraktowała, iż nawet załatwiła mu powrót do pracy. Ale nie wiedział, czy powinien przyjąć jej propozycję. Czy wypada mu korzystać z protekcji? Poza tym, czy powinien tam wracać i znowu znosić kpiny pod jego adresem?
- Dziękuję, jesteś bardzo miła, ale chyba nie skorzystam. Nie wiem, czy chcę tam wrócić. To raczej nie jest miejsce pracy dla mnie.
- Masz już upatrzoną inną pracę? - zapytała Vanessa.
- Nie, jeszcze nie. Ale będę szukał.
- Wiesz, mogę ci pomóc. Znam tu parę osób i mogę pogadać, z kim trzeba.
- Nie wiem, czy powinienem o to prosić. To miłe z twojej strony, ale chyba sam powinienem sobie z tym poradzić.
- Wiesz, mimo wszystko, przeze mnie masz problemy. Pozwól mi to naprawić. Naprawdę bardzo chciałabym ci pomóc.
- Żeby mieć spokojne sumienie i nie dręczyć się tym, co się stało?
Złośliwość Huberta lekko uraziła aktorkę, ale zrozumiała, że sobie na nią zasłużyła, gdyż po części tak właśnie było. Miała wyrzuty sumienia i chciała to naprawić, aby być w porządku z samą sobą. Nie pomyślała, że jej propozycja może być odebrana jako jałmużna i dla człowieka, który ma swoją godność, może być czymś poniżającym. A ponieważ Hubert wydawał się jej miłym i dobrym człowiekiem, odpowiedziała przepraszająco:
- Wybacz, masz sporo racji. Chcę być w porządku sama z sobą. Ale to nie jedyny powód. Ja po prostu chciałabym ci pomóc.
- Nie wydaje mi się, żebyś mogła. Choć to bardzo miłe z twojej strony.
- Dlaczego nie wydaje ci się, żebym mogła?
- Bo nic o mnie nie wiesz. Trudno jest pomóc komuś, o kim się nic nie wie.
Vanessa uśmiechnęła się, bo właśnie coś przyszło jej do głowy.
- Jeśli tylko o to idzie, możemy łatwo ten problem rozwiązać. Pomyślałam, że pójdę na basen, a potem na lody i na spacer. Pójdziesz ze mną? Będziesz mógł mi o sobie opowiedzieć wszystko, co tylko zechcesz i wtedy będzie nam łatwiej znaleźć rozwiązanie twojego problemu.
Hubert widząc jej entuzjazm, z jakim podeszła do tego pomysłu, poczuł się lekko zmieszany. On miałby iść na spacer, na lody i na basen z taką sławą? On, zwykły chłopak? Czy to w ogóle jest możliwe? Czy to nie jest aby sen? Z drugiej strony chęć zobaczenia Vanessy w stroju kąpielowym i mokrej, a do tego spędzenia z nią więcej czasu była zbyt wielka, aby miał odmówić.
- Wiesz, to bardzo miłe z twojej strony i chętnie pójdę. Ale nie musisz mi pomagać w szukaniu pracy, choć to też jest bardzo miłe z twojej strony. Ja powinienem zrobić to sam.
- Może powinieneś, może nie... Jakie ma to znaczenie? Ja chcę ci pomóc i pomogę. I nie kłóć się ze mną, bo jestem uparta i jak sobie postanowię, że komuś pomogę, to mu pomogę i koniec.
- Jesteś, jak widzę, niezwykle uparta.
- Owszem, jestem taka Mary Uparciuszka. Jeśli chcesz więc mieć ze mną dobre relacje, naucz się, że walcząc z moim uporem niczego nie zyskasz. Mnie można jedynie przekonać, ale nigdy pokonać.
- To ciekawe, bo ze mną jest podobnie.
- To już coś o tobie wiem. Zawsze dobre to na początek - odparła wesoło Vanessa - To co? Idziemy razem na basen, a potem na lody?
Oczami wyobraźni Hubert widział już Vanessę w stroju kąpielowym i choć zganił się za te myśli, nie mógł się od nich powstrzymać ani sobie odmówić takiego widoku, dlatego z miejsca wyraził zgodę.

ZORINA13

Nie spodziewałam się nowego odcinka tak szybko Very Happy

Jaka miła niespodzianka Very Happy

Nie powinno się oceniać człowieka po wyglądzie, a książki tylko po okładce, a jednak podświadomie często to robimy.
A może to miłość od pierwszego wejrzenia Embarassed

Vanessa mnie trochę zaskakuje, że jest aż tak bezpośrednia wobec obcego faceta i idzie z nim na basen.
A to jednak Ignacy Liss doprowadził do zwolnienia Hubusia.
Prawdziwa gnida dworska Rolling Eyes

No ale w każdym porządnym filmie lub książce musi być jakiś czarny charakter.

Ignacy Liss to jeden z najbardziej rozchwytywanych aktorów ostatnich lat. Widzowie polubili go za serialowe wcielenia, jednak największą popularność zyskał dzięki nowej wersji „Znachora”, która trafiła na Netflixa w 2023 roku. Jego osiągnięciom z pewnością z uwagą przygląda się znany wujek. Mało kto wie bowiem, że 26-latek jest bratankiem jednej z największych gwiazd polskiego kina.

Choć Ignacy Liss od miesięcy cieszy się ogromną popularnością, mało kto wie, że pokochał aktorstwo m.in. dzięki wujkowi, który jest prawdziwą legendą polskiego kina. Okazuje się bowiem, że młody aktor to bratanek… Zbigniewa Zamachowskiego.

Kronikarz56

Odcinek IV - Znajomi nieznajomi

Hubert nawet nie spodziewał się tego, że przyjmie zaproszenie od zupełnie obcej sobie dziewczyny i pójdzie z nią na basen. Normalnie, choć propozycja taka niezwykle mu imponowała, to jednak by ją odrzucił. Teraz jednak było inaczej. Z jakiegoś powodu czuł, że musi to zrobić. Musi pójść z nią. Ale gdyby sam siebie zapytał, dlaczego czuł potrzebę, aby to zrobić, nie umiałby tego wyjaśnić. Coś było w tej uroczej dziewczynie, coś niesamowicie słodkiego i sympatycznego, że nie umiał jej odmówić i musiał przyjąć jej propozycję. Dlatego, zanim się obejrzał, oboje już byli na pływali, a potem poszli do szatni się przebrać i po chwili zjawili się oboje w głównej sali z basenem. Hubert musiał przyznać, że choć spodziewał się, że Vanessa jest piękna, nie spodziewał się tego, że może być ona aż tak piękna. Mimo swojego nieco filigranowego wzrostu, dziewczyna była kształtna tam, gdzie być powinna. Piękne miała kształty, zwłaszcza te na górze. Hubert przyłapał się na tym, że nie umie oderwać od niej wzroku.
- To co? Idziemy pływać? - zapytała go wesoło Vanessa wesołym tonem.
Hubert zmieszał się lekko, ale szybko otrząsnął się z tego uczucia i odpowiedział:
- No oczywiście.
Chwilę później oboje wskoczyli do wody. Vanessa umiała pływać, pluskała się więc radośnie wokół chłopaka niczym rybka. Hubert patrzył na nią z lekką zazdrością, bo sam tak nie potrafił. Jakoś nigdy się tego nie nauczył. Nie miał okazji, a ponadto lęk przed głęboką wodą sprawił, że nie umiał przemóc się i próbować się tego nauczyć. Poza tym, nie umiał tego zrobić samemu. Chciałby się tego nauczyć pod czujnym okiem kogoś mądrego i doświadczonego, a przy okazji sympatycznego, z kim mógłby się łatwo dogadać, a takiego kogoś jeszcze nie znalazł.
Vanessaa nagle dostrzegła, że chłopak się w nią wpatruje i podpłynęła do niego, pytając:
- Czemu tylko patrzysz? Ty nie pływasz?
Hubert zasmucony popatrzył na nią i poczuł nagle ogromny wstyd z tego powodu, że nie umie pływać.
- Wiesz, chciałbym bardzo, ale chodzi o to, że...
Vanessa już wszystko zrozumiała. Uśmiechnęła się delikatnie i powiedziała:
- Ach, rozumiem. Nie nauczyłeś się. Nic nie szkodzi, ja sama nauczyłam się dopiero miesiąc temu, może trochę wcześniej. Wiem, nie jest to łatwe. Ale można się nauczyć.
- Tak, tylko co robić, kiedy nie ma się z kim?
- Ja cię mogę nauczyć, jeśli oczywiście chcesz.
Hubert nie miał nic przeciwko temu, dlatego od razu wyraził zgodę. Poza tym, przyszło mu do głowy, że lekcji może być więcej i więcej będzie mógł oglądać Vanessę w takim pięknym odzieniu, które więcej odkrywa niż zakrywa. Nie powiedział tego na głos, ponieważ nie chciał być odebrany jako ktoś, kto traktuje kobiety przedmiotowo. Nigdy tak nie robił, do kobiet zawsze miał szacunek, tak już wpoiła mu matka. Ale nie umiał udawać, że nie dostrzega urody i uroku osobistego tej ślicznej aktorki, z którą właśnie spędzał czas. Nie wiedział, że Vanessa doskonale dostrzegła jego spojrzenia wobec niej i nie tylko jej one nie raziły, ale wręcz się jej one podobały. Ona sama też nie umiała nie patrzeć na jego klatkę piersiową, lekko porośniętą włosami, męską i piękną zarazem, która idealnie pasowała do jego całej postaci. I to postaci, która bardzo była w typie Vanessy. Uśmiechnęła się delikatnie i powiedziała:
- To chodź. Ustaw się o tak... A potem spróbuj nogi wyprostować i machaj nimi. O tak.
To mówiąc, prezentowała Hubertowi, jak ma się ustawić do trenowania pływania. Hubert z obawą, aby nie opaść na dno basenu i nie zrobić sobie krzywdy, początkowo nic nie zrobił, lecz potem spokojnie i ostrożnie zaczął wykonywać polecenia dziewczyny. Zanim się obejrzał, odkrył, że całkiem dobrze mu idzie nauka. Nadal nie umiałby samodzielnie pływać, ale już zrobił pierwszy krok i poważne postępy, a to był już wielki plus. Vanessa cały czas nad nim czuwała i uczyła go, nie ukrywając swojej radości z jego postępów.
- Brawo, Hubercie! Brawo! - zawołała radośnie, klaszcząc przy tym w dłonie jak mała dziewczynka i chichocząc - Tak, wspaniale! Idealnie! Jak na pierwszą lekcję, naprawdę doskonale ci poszło. Tylko więcej lekcji i będziesz pływać jeszcze lepiej niż ja.
Hubert uśmiechnął się do dziewczyny i wsłuchiwał się w jej śmiech. Był on przecudny, brzmiał jak dźwięk słodkich dzwoneczków. Mógłby go słuchać i słuchać.
- Dziękuję ci. Naprawdę dziękuję. Jesteś naprawdę bardzo miła. Jak ja ci się odwdzięczę?
Vanessa już wiedziała, jak może on to zrobić.
- Pójdziesz ze mną na zjeżdżalnię.
Hubert spojrzał na zjeżdżalnię basenu i lekko się zmieszał. Była ona duża i nieco zakręcona, a w dodatku zjazd z niej oznaczał, że będzie musiał zjechać z wysoka na sam dół i wpaść z rozpędu do basenu. Co prawda, było w basenie nie tak znowu dużo wody, ale mimo wszystko sam zjazd z tego miejsca wydawał mu się co najmniej budzący niepokój.
- Słuchaj... Nie wiem, czy to taki dobry pomysł. Mam lęk wysokości i poza tym...
- Oj weź! Będzie fajnie, zobaczysz - powiedziała Vanessa i złapała go za rękę - A poza tym, chyba mi się coś należy za lekcję, co nie?
Trudno było odmówić racji temu sposobowi myślenia, dlatego załamany Hubert uznał, że nie wygra z nią i dlatego oboje poszli na zjeżdżalnię. Chłopak miał zjechać pierwszy, a dziewczyna zaraz za nim. Zachwycona Vanessa była uradowana jak dziecko, a Hubert nie był pewien, co ma o tym myśleć. Mimo wszystko, kiedy wspięli się na górę zjeżdżalni, chłopak usiadł na miejscu, z którego wystarczył już jeden ruch bioder, aby znaleźć się na rurze od zjeżdżalni i zjechać po niej na sam dół. Nogi miał już na rurze, ale ruchu niezbędnego do rozpoczęcia jazdy nie był w stanie wykonać tak po prostu. Zadrżał ze strachu, myśląc o tym, na jakiej wysokości się znajduje.
- No co? Czemu nie zjeżdżasz?
- A muszę?
- Musisz. Mówiłaś, to zapłata za moją lekcję.
Hubert skinął głową na znak, że rozumie i się zgadza z jej argumentacją, choć nieco przerażała go nadal jazda po zjeżdżalni. I już miał zjechać, kiedy nagle spojrzał na dziewczynę i zapytał:
- Słuchaj, a może mam jeszcze czas się rozmyślić?
- Czas minął.
To mówiąc, Vanessa popchnęła go lekko tak, że jego siedzenie wpadło prosto na rurę, a on sam zaczął zjeżdżać prosto do basenu. Jazda była bardzo szybka, a Hubert poczuł, że serce ze strachu i nerwów podchodzi mu do gardła. Na szczęście uczucie to szybko minęło, kiedy niespodziewanie trasa się skończyła i wpadł do basenu. Przez chwilę znalazł się pod wodą, ale szybko wychylił się na powierzchnię i wypluł wodę, która wpadła mu do ust.
- O rany! Co za małpa! - powiedział ze złością - Zapłaci mi za to, jak tylko ją dorwę!
Nie musiał długo czekać, ponieważ chwilę po nim zjechała do basenu po zjeżdżalni Vanessa. Ona również zanurkowała na kilka sekund pod wodę, a potem wynurzała się, śmiejąc się przy tym do rozpuku.
- Och, Hubusiu! Coś ty taki ponury, co?!
- Ja ponury? - zapytał ze złością chłopak - Ja ponury? O nie! Ja nie jestem ponury! Ja jestem zły! Mieliśmy zjeżdżać po zjeżdżalni, ale nie umawialiśmy się na popychanie! Zapłacisz mi teraz za to! Oj, zapłacisz!
To mówiąc, złapał dziewczynę i zaczął ją łaskotać. Ta próbowała mu się wyrwać, ale chłopak trzymał ją bardzo mocno w pasie i wpychał ją bezlitośnie palce pod pachy, łaskocząc ją bez litości. Vanessa śmiała się do rozpuku, piszcząc przy tym lekko i wołając, że zaraz pęknie ze śmiechu. On jednak nie miał litości i nie puścił jej, dopóki ona nie obiecała, iż więcej tego nie zrobi. Dopiero wtedy puścił ją, ale wtedy ich twarze nagle znalazły się bardzo blisko siebie. Tak blisko, że tylko już milimetry dzieliły ich usta od siebie. Oboje poczuli, jak serca im mocniej biją, ale musieli się wypuścić z objęć, ponieważ uznali, że sytuacja jest nieco niezręczna.
- Wybacz, nie powinienem - powiedział Hubert.
- Nic nie szkodzi - odpowiedziała wesoło Vanessa.
Oboje usiedli po chwili na brzegu pałacu, aby odpocząć nieco, zanim powrócą do pływania. Przez kilka minut nic nie mówili, po czym nagle Hubert zapytał:
- Wiesz, zastanawia mnie jedno.
- Co takiego?
- Czy wszystkich nowo poznanych chłopaków zapraszasz na takie zabawy na basenie jak mnie, czy ja jestem wyjątkiem? Wybacz, że pytam, ale wolałbym nie oberwać przypadkiem od jednego z twoich adoratorów.
Vanessa parsknęła śmiechem i powiedziała:
- Nie mam żadnych adoratorów, spokojnie.
- A na pewno? Bo wolałbym wiedzieć, w razie czego, od kogo obrywam.
Dziewczyna chichotała rozbawiona tymi słowami.
- Ale ty masz luksusowe problemy, wiesz? Przejmujesz się tym, co się jeszcze nie wydarzyło. Ale mogę cię uspokoić, nie ma żadnego adoratora przy moim boku. I nie, nie każdego tak zapraszam na takie zabawy. Tylko wyjątkowe osoby.
- A czemu ja jestem wyjątkowy?
- Bo jesteś sobą.
- A skąd możesz o tym wiedzieć? Przecież wcale mnie nie znasz?
- Kto wie? Może jednak znam? Może znamy się z poprzedniego wcielenia?
Teraz to Hubert parsknął śmiechem.
- Wierzysz w reinkarnację?
- Wierzę w wiele rzeczy. Również w moją intuicję, która mi podpowiada, że jesteś naprawdę bardzo miły i fajny chłopak. A przy okazji, to myślałeś o mojej propozycji w sprawie pracy?
- Tak i nie wiem, czy powinienem ją przyjmować.
- Więc co będziesz robić?
- Zawodowo? Może wrócę do dawania korepetycji?
- Czyli dawałeś lekcje? A z czego?
- Z języka polskiego, sztuki i historii.
- I z WOS-u.
Hubert spojrzał zdumiony na Vanessę i zapytał:
- A skąd o tym wiesz?
Aktorka uśmiechnęła się do niego wesoło i odpowiedziała:
- Bo mnie tego właśnie uczyłeś. To dzięki tobie miałam piątki z tego przedmiotu na koniec roku. A tego się nie zapomina, Hubusiu.
Hubert popatrzył uważnie na dziewczynę, nie wiedząc przez chwilę, co ma powiedzieć. Słowa, które wypowiedziała były tajemnicze i zarazem intrygujące. Czyżby on ją uczył? A jeśli tak, to kiedy? A poza tym, dlaczego ona mówi do niego... Zaraz! Tylko jedna osoba mówiła do niego "Hubusiu". Tylko jedna nazywała go tak pieszczotliwie.
- Chwileczkę... Zaraz! Ja ciebie uczyłem? To znaczy, że ty jesteś... Mała Vanessa? Kuzynka mojego dobrego kolegi ze studiów, Roberta?
- Kuzynka tak, tylko wiesz... Już chyba nie taka mała, prawda?
Hubert spojrzał na jej piękną postać i musiał przyznać, że kim jak kim, ale dzieckiem to ona nie jest.
- Ale jak... Jak to jest w ogóle możliwe?
- Chętnie ci opowiem, jeśli chcesz - odpowiedziała Vanessa wesołym tonem, delikatnie dotykając dłonią jego dłoni - Ale najpierw popływajmy jeszcze razem, dobrze?

ZORINA13

Ciekawie się rozwinęła ta znajomość.
Niektóre cytaty brzmią bardzo znajomo, jak to, że Hubusiu masz luksusowe problemy Very Happy

Na szczęście Hubert nie jest prostackim lowelasem, który ocenia kobiety tylko po wyglądzie i gwiżdże na ich widok.
A więc jednak Vanessa znała Huberta wcześniej, bo skąd wiedziała, że dawał on korepetycje z WOSU ?

Vanessa Aleksander - wschodząca gwiazda polskiego kina

Vanessa Aleksander urodziła się 16 września 1996 roku. Ma korzenie polsko-słowackie, jej rodzice byli łyżwiarzami figurowymi. Zadebiutowała w 2009 roku na deskach Teatru Rampa w przedstawieniu „Świat Bastiana". Potem przyszły role w serialach. Najpierw epizod w „Ojcu Mateuszu", później jedna z głównych ról w „Wojennych dziewczynach". Od 2019 roku aktorka gra również w Teatrze Współczesnym w Warszawie. 2020 rok był ważny dla Vanessy
Serial „Wojenne dziewczyny" otworzył młodej aktorce drzwi do wielkiej kariery. Jej rola Ewy przyniosła jej rozpoznawalność i uwielbienie widzów, a w 2023 roku Aleksander została nominowana do Telekamery w kategorii Najlepsza Aktorka.
Przed Vanessą Aleksander na pewno duża kariera, a jej uroda i talent mogą jej w tym tylko pomóc. My z ciekawością śledzimy dalsze aktorskie wyzwania pięknej Vanessy!

ZORINA13

Vanessa Aleksander nieoczekiwanie przekazała zaskakujące wieści. "To zmienia moją perspektywę"
Vanessa Aleksander należy dziś do grona najbardziej popularnych polskich aktorek. Pomimo tego, czasem zdarza jej się ponieść porażkę na polu zawodowym. Niedawno przyznała, że przegrała casting do wymarzonej roli i wzięła to mocno do siebie. Okazuje się jednak, że nie praca jest najważniejszą rzeczą w życiu zwyciężczyni "Tańca z gwiazdami".
Vanessa Aleksander znalazła swoją drugą połówkę?

Teraz dalej skupia się przede wszystkim na pracy aktorki, oczekując na kolejną ważną rolę. Niedawno Vanessa Aleksander wzięła udział w przesłuchaniu, które jednak nie potoczyło się po jej myśli.
"Ostatnio przegrałam ważny casting, do roli, o której od zawsze słyszałam, że powinna być moja.(...) Gdy dowiedziałam się, że rola trafiła do kogoś innego, potraktowałam to osobiście: że nie byłam na tyle dobra. Ale po całym dniu, gdy kładłam się spać, pomyślałam sobie, 'Co to w ogóle zmienia?'"- zdradziła w rozmowie z "Elle".
Przy okazji wydało się, że takie nastawienie nie jest kwestią przypadku. Zwyciężczyni "TzG" swoje podejście do spraw zawodowych zawdzięcza temu, że aktorka znów jest zakochana i to jest w tym momencie jej prawdziwym priorytetem.
"Kocham swój zawód. Mam nadzieję, że będę mogła go uprawiać całe życie, a role, o których marzę, do mnie przyjdą. Jednak fakt, że mogłam zasnąć w wygodnym łóżku obok osoby, którą kocham, zmienia moją perspektywę" - zdradziła w wywiadzie.
Jak na razie artystka nie zdradziła zbyt wiele szczegółów swojej relacji. Można się jednak spodziewać, że prędzej czy później ujawni, kim jest jej tajemniczy wybranek.

Kronikarz56

Odcinek V - Rozmowa

Po wycieczce na basen, Hubert i Vanessa siedzieli w pobliskiej kawiarni i rozmawiali na temat tego, co właśnie wyszło na jaw.
- A więc jesteś kuzynką Roberta? Małą Vanessą, której dawałem korepetycje, kiedy chodziłem do liceum?
- Owszem, ale chyba zauważyłeś, że taka mała już nie jestem. Sięgam ci trochę wyżej niż do ramion, więc nie jestem może za wysoka, ale za niska też nie.
To mówiąc, Vanessa zachichotała rozbawiona własnym żartem i dodała:
- A tak na poważnie, to nie dziwię ci się, że mnie nie rozpoznałeś na początku. Bardzo się zmieniłam od czasu, w którym widziałeś mnie ostatni raz.
- Wiesz, nie tak znowu bardzo.
Vanessa pokręciła przecząco głową, jednocześnie lekko się śmiejąc.
- Wiesz, nie musisz kłamać, żeby mi sprawić przyjemność. Wiem dobrze, że się zmieniłam i to bardzo mocno, ale chyba sam przyznasz, że raczej na korzyść, prawda?
- Owszem, zdecydowanie na korzyść. Wtedy nosiłaś okulary o grubych ramkach...
- Tak i miałam aparat na zębach. Niezbyt atrakcyjny widok, a zwłaszcza dla takiego ciacha jak ty.
- Ja ciachem? Bez przesady - zaprotestował Hubert, choć musiał przyznać, że słowa dziewczyny bardzo mu się spodobały.
Blondynka zachichotała rozbawiona.
- Nie udawaj skromnisie. Dobrze wiesz, że jesteś przystojny i że podobasz się kobietom. Mnie się w każdym razie zawsze podobałeś.
- A teraz ci się podobam?
- Za dużo chciałbyś wiedzieć naraz.
Po tych słowach, Vanessa delikatnie potarła mu łyżeczkę brudną od lodów o nos i zachichotała widząc, jak ten zmazuje z niego lepką i słodką maź.
- Oj, dostanie ci się teraz za to!
- Nie waż się!
- A właśnie, że się odważę!
Zaraz potem, Hubert namazał trochę lodów na palec i potarł nią nos Vanessy, która bezskutecznie próbowała się odsunąć na bezpieczną odległość. Kiedy chłopak jednak osiągnął swój cel, oboje zaczęli się śmiać, rozbawieni do łez całą sytuacją.
- Słuchaj, ale jak to jest w ogóle możliwe, że mnie poznałaś, co? A może poznałaś mnie od razu?
- Nie, od razu nie - odpowiedziała wesoło Vanessa - Początkowo nie skojarzyłam, że jesteś moim dawnym znajomym. Trudno się poznać po tylu latach. Ty mnie też nie poznałeś, choć nic w tym dziwnego. Aparatu na zęby już nie noszę, a okulary zastąpiłam szkłami kontaktowymi. Przyznasz chyba, że całkiem nieźle wyglądam.
- Oj tak, wyglądasz naprawdę nieźle - powiedział Hubert szczerym tonem, oceniając wzrokiem wygląd Vanessy na więcej niż pozytywny.
Dziewczyna uśmiechnęła się do niego radośnie i odparła:
- A co do tego, jak cię poznałam... Kiedy poszłam do twojego szefa, żeby odkręcić to, co zrobił Ignacy, dowiedziałam się, gdzie mieszkasz i jak się nazywasz. Poczułam, że możesz być tym, kim myślę. Zażądałam więc, aby twój szef pokazał mi waszą umowę o pracę i proszę, zobaczyłam w niej twoje dane. A tam była m.in. twoja data urodzin i miejsce twoich urodzin. Zrozumiałam, że to nie może być zbieg okoliczności, to musiałeś być ty. Nie ma drugiego takiego chłopaka o tym samym imieniu i nazwisku urodzonego tego samego dnia w tym samym miejscu.
- A zapamiętałaś, kiedy się urodziłem?
- Owszem. Rok charakterystyczny, pierwszy rok wolnej od komunizmu w Polsce. A dzień też łatwy do zapamiętania. Pierwszy dzień lata. Tego nie da się pomylić.
- No, miło mi to słyszeć. Ale szkoda, że ta wyprawa do mojego byłego szefa nic nie dała.
- Jak to, nic? Przecież cię spotkałam. To jednak jest plus.
- Miło mi to słyszeć. Ale przecież pracy raczej nie odzyskam.
- Szef powiedział, że możesz wrócić w każdej chwili.
- Możliwe, ale nie wiem, czy będę chciał. Poza tym, mam inne plany i chciałbym spróbować, tylko czy mi się to uda?
- A w czym chciałbyś spróbować swoich sił?
- Myślałem o byciu aktorem dubbingowym lub lektorem audiobooków. Podobno mam dobry głos i może bym sobie dał radę. Ale nie wiem, jak się do tego zabrać.
Vanessa uśmiechnęła się delikatnie i enigmatycznie niczym Kot z Cheshire i odpowiedziała:
- Wiesz... Jeżeli o to chodzi, miałabym dla ciebie pewną propozycję.
Hubert popatrzył na nią uważnie i domyślając się, co ona chce powiedzieć, rzekł:
- To miłe z twojej strony, ale nie wiem, czy powinienem polegać na czyjeś protekcji.
- Na protekcji osoby obcej, zdecydowanie nie powinieneś. Ale ja nie jestem obca. Poza tym, to nie jest nic uwłaczającego. W tej branży często jedno poleca drugie. Taka kolej rzeczy.
- Ale nie chciałbym robić kariery tylko dzięki twojemu wstawiennictwu. Mam swój honor.
Vanessa zachichotała rozbawiona i odparła:
- Proszę cię. Karierę to ty zrobisz jedynie dzięki własnym talentom, jeśli je posiadasz, a jestem pewna, że posiadasz. Nie będziesz więc zawdzięczać jej mnie, a jedynie sobie samemu. Ja tylko ci ułatwię start jak przyjaciółka przyjacielowi.
W Hubercie starły się dwa uczucia. Z jednej strony propozycja Vanessy była niezwykle kusząca i bardzo przyjemna, mogła mu wiele ułatwić. Z drugiej jednak nie wiedział, czy powinien ją przyjąć, skoro miał pewną swoją ambicję, która zabraniała mu robić karierę za czyimś poleceniem. Uważał, że wszystko powinien zawdzięczać samemu sobie i nikomu innemu. Ale może w branży, o której mowa, jako człowiek znikąd nie ma szans zrobić żadnej kariery i lepiej będzie przyjąć propozycję pomocy niż unosić się dumą? Ostatecznie jakoś trzeba zacząć, a jak dalej to rozwinie, naprawdę już od niego zależy.
- No dobrze - rzekł po chwili - A więc co proponujesz?

ZORINA13

Ciekawa rozmowa.
Dowiadujemy się sporo o przeszłości. Że mała Vanessa wyglądała jak brzydula z popularnego serialu, okulary o grubych ramkach, aparat na zębach dlatego to ciacho Hubuś nie zwracał na nią uwagi.
Zwłaszcza że był otoczony licznymi wielbicielkami babski król.
Fajna była ta scena, że poszli razem na lody, śmieją się, droczą, żartują.
W prawie każdym filmie romantycznym to jest pierwszy znak, że rodzi się uczucie.
Interesujące te rozmowy, że Hubert urodził się w przełomowym roku dla historii Polski, wtedy upadł komunizm.
Brzmi to bardzo znajomo, jakby gdzieś już to słyszała he he Very Happy

Ciekawa też jestem, jaką konkretnie prace ma Vanessa dla Huberta.

ZORINA13

W Polsce jest już wielką gwiazdą. Teraz chce spróbować swych sił w Hollywood
Vanessa Aleksander - zwyciężczyni 15. edycji polsatowskiego "Tańca z gwiazdami" - jest aktorką, o której mówi się, że ma przed sobą wspaniałą przyszłość... nie tylko w Polsce. "Marzę, by grać w Hollywood" - wyznała niedawno i dodała, że jej marzenia z reguły się spełniają, więc być może wkrótce pojawi się w jakiejś amerykańskiej produkcji. Nie jest tajemnicą, że już jakiś czas temu współpracę zaproponował jej jeden z największych gwiazdorów światowego kina Robert de Niro.
Vanessa Aleksander dobrze wie, że aby osiągnąć sukces, trzeba ciężko pracować. Miała 15 lat i należała do aktorskiej grupy młodzieżowej działającej przy stołecznym Teatrze Rampa, gdy zaczęła marzyć o występie przed kamerą.
"Chciałam grać, a że jestem straszliwie zacięta, postanowiłam zrobić wszystko, żeby to osiągnąć. Wysłałam maile do wszystkich agencji aktorskich, jakie mogłam namierzyć w sieci. Swój mail kończyłam deklaracją, że będę się bardzo starać, jeśli tylko agencja zdecydowałaby się wziąć mnie pod swoje skrzydła" - wspominała w wywiadzie dla "Zwierciadła".
"Odpisała mi jedna osoba. Jestem z nią związana zawodowo do dzisiaj... Tylko my dwoje wiemy, ile nastałam się w kolejkach do najróżniejszych castingów. Aż w końcu, w dniu odebrania świadectwa w ostatniej klasie liceum, jeszcze przed maturami, przyszła pierwsza ważna propozycja, potem druga, trzecia..." - dodała.
Vanessa jest przekonana, że w końcu zostanie dostrzeżona także poza granicami Polski. Wierzy, że Hollywood upomni się o nią i da jej szansę.
Vanessa Aleksander: Robert de Niro był nią oczarowany, chciał zagrać u jej boku

Zwyciężczyni 15. edycji "Tańca z gwiazdami" kilka lat temu była bliska spełnienia swego "american dream". Podczas odbywającego się w Nowym Jorku Tribeca Film Festival 2020 (film Jana Komasy, w którym zagrała, zwyciężył w konkursie międzynarodowym) wpadła w oko legendzie kina, nagrodzonemu dwoma Oscarami Robertowi de Niro. To on nominował ją do nagrody za najlepszą kreację, a nawet zaproponował współpracę.
"Byłam o krok od zrealizowania wspaniałego projektu u boku oscarowego aktora" - wspominała w wywiadzie dla "Vivy!", dodając, że niestety, musiała obejść się smakiem, bo po prostu projekt nie doszedł do skutku.
Vanessa Aleksander zdaje sobie sprawę, że mnóstwo aktorek z Europy wyrusza na podbój Hollywood, ale kariery w światowej stolicy kina robią tylko nieliczne. Pytana, czy nie obawia się, że będzie kolejną Polką, która "przepadnie" w wyścigu o role w amerykańskich produkcjach, twierdzi, że przecież wielu jej koleżankom udało się zaistnieć za oceanem.
"Mnóstwo moich koleżanek, między innymi Michasia Olszańska czy Ania Próchniak, robi projekty zagraniczne, ale mało się o tym mówi. Dobrze by było, gdyby ludzie się nie śmiali, tylko uznali, że to fajne, że ktoś ma takie marzenia i wytrwałość, by dążyć do ich realizacji" - tłumaczyła na łamach "Vivy!".

Vanessa Aleksander: Wierzy, że w Ameryce trochę sobie popracuje

Vanessa planuje wyruszyć do Hollywood jeszcze w tym roku. Zapowiedziała, że na razie chce sprawdzić, czy amerykańskie kino potrzebuje takich aktorek, jak ona.
"Mam nadzieję polecieć do Stanów, pobyć tam trochę. Chcę spotkać się z moją tamtejszą agencją, bo w zeszłym roku z powodu 'Tańca z gwiazdami' byłam na pewien czas wyłączona z procesu castingowego" - powiedziała "Vivie!".
"Marzę, żeby tam trochę popracować. Wkładam w realizację tego marzenia dużo pracy, ćwiczę akcent, chodzę na różne warsztaty, nagrywam mnóstwo self-tape'ów. Nie mam poczucia, że to jest nierealne" - stwierdziła.
Aktorka - o czym mało kto wie - zaliczyła międzynarodową maturę w jednym z najlepszych liceów w Polsce, biegle włada językiem angielskim, dostała się nawet na studia na uniwersytecie w Oksfordzie i do szkoły w Londynie, gdzie miała uczyć się projektowania wnętrz. Choć mogła wyjechać, zdecydowała się zostać w kraju i tu zrealizować swoje marzenie o byciu aktorką.
"Marzenia są po to, by je spełniać" - napisała po zwycięstwie w "Tańcu z gwiazdami".
"Nie boję się marzyć. Mam całą masę marzeń. Ale trzeba zakasać rękawy i wziąć sprawy w swoje ręce. Każdy z nas jest jedyny w swoim rodzaju. Być może ktoś będzie szukał do jakiejś roli akurat mnie? Dlaczego mam o to nie walczyć?" - wyznała w rozmowie z "Vivą!".

Kronikarz56

Odcinek VI - Vanessa protektorką

Grzegorz Pawlak był aktorem o naprawdę ogromnym dorobku filmowym i dubbingowym. W tym fachu pracował już od bardzo dawna i sam by nie umiał już odpowiedzieć na pytanie, gdyby ktoś mu je zadał, kiedy to się zaczęło i w jakich okolicznościach. Nie pamiętał też, jaka była jego pierwsza rola. Miał ich na koncie tak wiele, że nie mógłby wymienić ich wszystkich po kolei. Nie było ostatnio zbyt wielu takich artystów z takim dorobkiem jak on. Jedynie tacy ludzie jak Jarosław Boberek czy Wojciech Paszkowski byli w stanie mu dorównać wielkim dorobkiem i latami pracy.
Sam aktor jednak nie uważał się z tego powodu za kogoś wyjątkowego. Dla niego to była po prostu niesamowicie przyjemna praca, którą zajmował się już od dawna i nie ukrywał, iż sam dobrze się przy tym bawi. Sam określał siebie nieraz mianem szczęścia, którzy ma tego farta, że robi to, co kocha i jeszcze nieźle na tym zarabia. Ale mimo tego, iż praca w aktorstwie, a szczególnie w dubbingu, co było jego główną specjalnością, traktował niezwykle poważnie i nigdy jakoś nie podchodził do tego w lekki sposób. Uważał, że nawet do tego, co kocha powinno się podejść na poważnie, bo tylko w ten sposób ci się coś uda.
- Jeżeli nie traktujesz tego, co robisz z należytą powagą, to nawet jeśli jest to coś, co kocha, to nie zdołasz osiągnąć w tym sukcesu - zwykł mawiać młodym i niedoświadczonym aktorom, którzy zaczynali karierę pod jego okiem.
Trzeba bowiem wiedzieć, że Grzegorz Pawlak był nie tylko aktorem, ale też i reżyserem dubbingu do wielu produkcji, w których sam też brał udział, chociaż nie zawsze w roli głównej. Oznaczało to, że nie tylko podkładał głos postaciom, ale też obsadzał innych aktorów w ich rolach i decydował, kto kogo będzie w danej produkcji dubbingował. Posiadał w tej kwestii prawdziwy szósty zmysł, bo nigdy się nie pomylił w swoim wyborze i zawsze dobrze obsadzał każdą osobę w jej roli. Dlatego teraz był pewien, że wybór Vanessy Aleksander do udziału w dubbingu, który właśnie szykował, to dobry pomysł.
- Dziewczyna to może jeszcze świeżynka, ale za to ma głos, który jest bardzo uroczy i na pewno podbije serca widzów, jak tylko ją usłyszą - uzasadnił tymi słowami swój wybór.
Tego dnia, kiedy planował szczegółowo plan obsadzenia reszty ról we właśnie planowanym przez niego dubbingu, usłyszał nagle pukanie do drzwi.
- Proszę! - zawołał.
Do pokoju weszła Vanessa. Mężczyzna uśmiechnął się do niej delikatnie, gdy tylko ją zobaczył i zapytał:
- Witaj, moja droga. Co tam u ciebie? Co cię sprowadza? Jak wiesz, jeszcze nie nagrywamy. Nie mamy pełnej obsady.
- Ja właśnie w tej sprawie - powiedziała Vanessa, oddając życzliwy uśmiech i siadając na krześle, stojącym naprzeciwko mężczyzny - Słuchaj, masz już może kogoś do roli Ganchana?
- Niestety, nie. Mógłbym w tej roli obsadzić kogoś doświadczonego, ale skoro ty będziesz grała rolę Janet, ukochanej Ganchana, to nie może grać jego roli ktoś doświadczony. To się wyczuje już przy pierwszej chwili, kiedy zacznie mówić. Nie i jeszcze raz, nie! Rolę Ganchana może zagrać jedynie ktoś świeży. Najlepiej ktoś podobny do ciebie.
Vanessa uśmiechnęła się zadowolona. Zrozumiała, że nadeszła jej chwila i musi ją w pełni wykorzystać, aby osiągnąć zamierzony cel, dla którego tu przyszła. Wzięła więc głęboki wdech i powiedziała:
- Widzisz, tak się składa, że kogoś takiego znam. To bardzo fajny chłopak, a właściwie to młody mężczyzna. Marzy o pracy w dubbingu i moim zdaniem, da sobie radę.
Grzegorz Pawlak spojrzał na aktorkę zaintrygowany jej słowami. Widać było jak na dłoni, że jej słowa rozpalając jego wyobraźnię.
- Naprawdę? Czyli on jeszcze nikogo nie dubbingował?
- Nie i mówiąc językiem świata filmowego, to nowicjusz.
- Nowicjusz, mówisz? To ciekawe. Jeżeli jest nowicjuszem, to dlaczego go polecasz i jesteś pewna, że da sobie radę.
- Bo go znam i to nie od dziś. Jak dotąd wszystko, za co się brał, zawsze mu się udawało.
Grzegorz Pawlak zachichotał, słysząc tę odpowiedź.
- Wiesz, nie każdy ma farta cały czas.
- Powiedział to ten, który wciąż ma takiego farta, że jak się za coś weźmie, to nigdy nie ponosi porażki.
Aktor zachichotał, mile połechtany tym komplementem i dodał po chwili:
- Jesteś bardzo miła. A czy twój przyjaciel ma w ogóle jakieś talenty, poza tym, że posiada ciebie za przyjaciółkę?
- Ma sporo talentów, Grzegorzu. Ale szczególnie uwielbiam to, jak on dobrze zmienia głos. Idzie mu to naprawdę nieźle i sam się o tym przekonasz, kiedy już go usłyszysz w akcji.
- A kto to taki, tak swoją drogą?
- Ma na imię Hubert. To mój przyjaciel z dawnych lat. Odnowiliśmy teraz naszą dawną znajomość i z tego właśnie powodu chciałabym, aby mógł on z nami pracować przy dubbingu. Zwłaszcza, że powiedział, że to jego marzenie.
- Marzenie, powiadasz? - Grzegorz Pawlak zastanowił się przez chwilę.
Lubił wspierać młodych ludzi z talentem, którzy mogą osiągnąć swój cel, jeśli tylko da się im ku temu okazję. Dał już ją kilku ludziom i nie pożałował, bo ci nie zawiedli jego oczekiwań i pokazali, że zasłużyli na ofiarowane im zaufanie. Może więc i z tym chłopakiem też tak będzie.
- Ale on nie jest po szkołach dubbingowych?
- Nie, ale może je zdać, jeżeli to konieczne.
Aktor ponownie się zastanowił.
- A wie on, że taka praca to również spora praca i nie jest to tylko zabawa?
- Wie, na pewno wie - odpowiedziała Vanessa - Mówię ci, daj mu szansę, a sam się przekonasz. W ostateczności, zawsze możesz go zwolnić, jeśli jego talent ci nie przypadnie do gustu.
- A nie będziesz miała do mnie potem o to żalu?
- Nie, słowo honoru, że nie będę miała. Jeżeli on sam zmarnuje swoją szansę, to będzie to wyłącznie jego wina. Ale coś mi mówi, że nie zmarnuje.
Takim argumentom trudno było odmówić racji. Wielki aktor rozłożył więc lekko ręce w geście uległości i powiedział:
- A zatem przyprowadź go tu.
- Super! Dzięki, Grzegorz! Jesteś wielki! - zawołała Vanessa.
Następnie zerwała się z miejsca i ruszyłam biegiem do mieszkania Huberta, aby mu przekazać radosną nowinę.

ZORINA13

Fajnie mieć znajomych, którzy załatwią ci wymarzoną pracę.
Chociaż takie polecanie bywa ryzykowne, bo jak się dana osoba nie sprawdzi to później są pretensje.
To czy ktoś wykorzysta daną szansę, zależy tylko od tej osoby.