Forum serialu Zorro

[ZORINA13]

Książki o Zorro
Oczywiście pierwsza, od której wszystko się zaczęło czyli "The Mark of Zorro" Johnstona McCulley'a. Została wydana także w języku polskim pod tytułem " Zorro'. 
Zorro: Jeździec w masce ( 1991). Możemy mieć powód do dumy. Serię tych trzech książek napisał polski autor Ludwik Mickun- Miciński. Książkę podpisał jednak pseudonimem artystycznym Luigi Micuno.
Zorro: Narodziny Legendy ( 2005). Autorką jest Isabel Allende. Książka opowiada o dzieciństwie Don Diego i wydarzeniach, które kształtowały jego charakter. Możemy dowiedzieć się, w jakich okolicznościach młody szlachcic zapragnął pomagać innym. W książce można znaleźć wiele motywów z filmów o Zorro. Dostępna jest także w języku polskim.

[Kronikarz56]

Jeśli mowa o książkach, to przede wszystkim zacznijmy od powieści, od której to wszystko się zaczęło. Powieść "POSTRACH CAPISTRANO", potem wydawaną pod tytułem "ZNAK ZORRO", a z czasem jako po prostu "ZORRO". Od tej powieści, luźno inspirowanej losami prawdziwego bandyty Joaquina Murietty, zaczął się fenomen powieści o Zorro. Ale samo wydanie książki w 1919 roku nie wywołało fenomenu, rozpoczęła go dopiero pierwsza ekranizacja wykonana już w 1920 roku z Douglasem Fairbankiem w roli głównej. Ona zainspirowała kolejne adaptacje i zainspirowała samego autora do napisania kolejnych opowieści o Zorro.

Uważam, że warto sobie opowiedzieć o tej powieści, o czym jest ta książka. Przy okazji zwrócić też trzeba uwagę na kilka aspektów, które potem stopniowo zostawały zmieniane przez filmowców. Jesteś gotowa na wykład, seniorita?

[ZORINA13]

Książka taka sobie. Brakowało postaci pociesznego sierżanta z serialu.
I Diego też był taki inny, chłodny i zdystansowany nie przypominał ciamajdowatego czarusia, który podbił moje serce u Disneya.

[Kronikarz56]

To wszystko prawda. Sam byłem niesamowicie rozczarowany, kiedy pierwszy raz czytałem tę powieść i wyłapałem to wszystko, o czym teraz mówimy. Ale oczywiście, jeżeli analizujemy tutaj powieści o Zorro, a jest ich kilka i każda z nich zasługuje na osobną analizę, to wypada nam zacząć od tej opowieści, od której wszystko się zaczęło. Na samym początku należy wspomnieć, że nie ma w niej kapitana Monastario, jest zły kapitan Ramon. Nie ma dobrodusznego sierżanta Garcii, jest arogancki i pewny siebie i nieraz chętny do bicia batem sierżant Pedro Gonzales. Jest chamski gubernator. Jest piękna Lolita, która jest obiektem obrzydliwych zalotów Ramona, a także ciamajdowatych zalotów Diego, przy okazji jest też obiektem westchnień (bardzo romantycznych zresztą) samego Zorro, którego uczucie odwzajemnia. Jest Bernardo, ale jest głuchoniemym Indianinem i nie wiemy, czy cokolwiek wie o działalności swego pana jako Zorro i czy mu w niej pomaga. Nie wiemy żadnej genezy Zorro, dopiero na końcu, kiedy nasz bohater zostaje ułaskawiony, ale za cenę ujawnienia swej tożsamości, wszystko wyjawia i to w zaledwie kilku tylko zdaniach. I najważniejsze: Diego nie nazywa się de La Vega, tylko Vega. Początkowo myślałem, że to błąd tłumacza, ale potem, po poznaniu bliżej źródeł, wszystko się wyjaśniło.

A zatem, jak wygląda fabuła powieści? Gotowa na jej przegląd, seniorita?

[ZORINA13]

Proszę opowiedzieć.

[kasiaeliza]

Wersję oryginalną można przeczytać w całości tutaj: [link widoczny dla zalogowanych] albo w wersji pdf na dole strony jest do pobrania.

Czytając ją pierwszy raz, miałam nieco większe oczekiwania. Ale z drugiej strony to dobrze, że kolejne wersje były coraz lepsze i stąd zderzenie z pierwowzorem przyniosło pewien niedosyt.

[kasiaeliza]

A tak w ogóle to książek jest więcej!

Zorro i irlandzki pułkownik – książka Eugene H. Craiga
[link widoczny dla zalogowanych]

Kompilacja wszystkich opowiadań o Zorro Johnstona McCulleya
[link widoczny dla zalogowanych]

Pacyficzna Odyseja Zorro autorstwa Susan Kite
[link widoczny dla zalogowanych]

Obietnica Zorro autorstwa Heather Victoria Anderson – książka dla dzieci
[link widoczny dla zalogowanych]

Wyczyny Zorro – zbiór opowiadań
[link widoczny dla zalogowanych]

Zorro odważne eskapady – zbiór opowiadań
[link widoczny dla zalogowanych]

[ZORINA13]

Dziękujemy za podzielenie się ciekawostkami.

[Kronikarz56]

"POSTRACH CAPISTRANO" - pierwsza powieść o Zorro autorstwa Johnstona McCulleya, potem wydawana jako "ZORRO" lub "ZNAK ZORRO".

Rok 1820. Los Angeles w hiszpańskiej wtedy jeszcze Kalifornii. Nad stanem sprawuje władzę sprawuje gubernator Alvarado. Jego działalność pozostawia sporo do życzenia, cała administracja jest mocno skorumpowana. Poplecznikiem gubernatora w Los Angeles jest miejscowy komendant, kapitan Juan Ramon i jego zastępca, zarozumiały i wredny samochwała, sierżant Pedro Gonzales. Od jakiegoś czasu w całej okolicy grasuje tajemniczy mściciel w czerni, z twarzą zasłoniętą maską. Nazywa siebie Zorro, czyli lis. Wojsko jednak nazywa go Postrachem Capistrano. Gdy Gonzales przechwala się w oberży tym, co zrobi Zorro, gdy tylko go dopadnie, nagle zjawia się Don Diego Vega, dwudziestoczteroletni młodzieniec, syn Don Alejandro Vegi, aby kupić wino i przy okazji stawia kolejkę sierżantowi, który mieni się jego najlepszym przyjacielem. Nieco później, gdy Diego już wychodzi, w gospodzie zjawia się Zorro osobiście i po szybkim pojedynku, który wygrywa policzkuje sierżanta za jego podłość wobec chłopów.
Nieco później Diego przybywa w odwiedziny do Don Carlosa Pulido, który wraz z żoną Cataliną popada w tarapaty ze względu na swoje poglądy polityczne. Liczy na to, że wyjdzie z nich, wydając córkę, osiemnastoletnią Lolitę za kogoś, kto ma wpływy i majątek. Diego spada mu jak z nieba, proponując mu małżeństwo z Lolitą. Nie chce jednak angażować się w zaloty i jak najszybciej chce przeprowadzić ceremonię, co mocno zniechęca do niego Lolitę. Gdy Diego wyjeżdża, do Lolity w porze sjesty przychodzi Zorro i zaczyna się do niej zalecać. Mimo tego, że jest bandytą, dziewczyna ulega jego urokowi osobistemu i pozwala pocałować się w rękę. Zorro odważnie rozmawia potem z jej rodzicami i prosi o posiłek, aby nabrać sił przed dalszą podróżą. Liczący na nagrodę i odzyskanie wpływów, Don Carlos ugaszcza Zorro, a po cichu posyła swego sługę po oddział wojska. Zorro jednak orientuje się w podstępie i ucieka, przy wsparciu Lolity, coraz mniej kryjącej się ze swymi uczuciami. Do Pulidów przybywa sierżant Gonzales z oddziałem żołnierzy, a także sam kapitan Ramon, na którym uroda Lolity robi ogromne wrażenie. Kapitan przechwala się przed dziewczyną i jej rodzicami swoimi osiągnięciami i tym, co zrobi Zorro, jeśli go schwyta, gdy nagle z szafy wychodzi sam Zorro, który zmusza kapitana do pojedynku i rani go w rękę. Następnie żegna czule Lolitę i odchodzi, ku zadowoleniu dziewczyny i ku zgorszeniu jej rodziców.
Don Diego odwiedza Pulidów, z niepokojem wysłuchując opowieści o wizycie Zorro. Aby nie narażać ich na podobne przykrości, zaprasza ich do swojej kawalerskiej hacjendy. Tam jednak odwiedza Lolitę kapitan Ramon, który próbuje zmusić dziewczynę do ślubu i mimo spoliczkowania, chce ją pocałować. Wtem zjawia się Zorro i zmusza kapitana, aby na kolanach przeprosił dziewczynę i wyniósł się. Następnie rozbójnik i dziewczyna wyznają sobie uczucie. Ramon po powrocie do koszar, natychmiast pisze raport gubernatorowi zawierający kłamstwo, iż Don Carlos Pulido i jego rodzina współpracują z Zorro. Wtem w jego gabinecie zjawia się Zorro, który zmusza go do zniszczenia raportu. Ramon wykonuje jego polecenia, ale kiedy w pobliżu zjawiają się Gonzales i jego ludzie, natychmiast wzywa ich na pomoc. Zorro jednak ucieka żołnierzom. Trop za nim zdaje się wieść do siedziby brata Felipe, franciszkanina o dobrym sercu i wielkiej sile fizycznej, ale w jego domu żołnierze zastają jedynie Don Diego.
Niedługo potem brat Felipe sprzedaje handlarzowi skór stworzone przez siebie skóry zwierząt. Handlarz jest jednak nieuczciwym człowiekiem i oskarża franciszkanina o oszustwo. Przed sądem, który okazuje się być wyreżyserowaną farsą, handlarz składa krzywoprzysięstwo i Felipe zostaje uznany za winnego. Skorumpowany sędzia skazuje go na piętnaście batów i zapłacenie odszkodowania handlarzowi. Nie pomaga interwencja Don Diego, mnich zostaje wychłostany. Handlarz skór i jego pomocnik nie unikają jego kary za ten występek, ponieważ na gościńcu dopada ich Zorro i dotkliwie bije batem, a następnie chwyta sędziego i zmusza jego własnych ludzi do wymierzenia mu piętnastu ciosów batem. Diego, dowiedziawszy się o tym, postanawia opuścić tak "niebezpieczny teren" i wrócić do domu ojca, gdzie jak sądzi, nie będzie narażony na podobne sytuacje. Składa wizytę kapitanowi Ramonowi i zmusza go do obietnicy, że ten nie będzie więcej napastował Lolity. Kapitan, choć podejrzewał, iż Diego może mieć coś wspólnego z Zorro, skoro tak swobodnie wszedł on i wyszedł z jego hacjendy, ostatecznie widząc miękkie (swoim zdaniem) zachowanie Diego, przestaje go o cokolwiek podejrzewać.
Tymczasem Diego przybywa z wiernym indiańskim sługą Bernardo do domu ojca i opowiada mu o działalności Zorro oraz o swoich zalotach wobec Lolity. Don Alejandro jest zachwycony czynami mściciela w masce, ale narzeka na syna i każe mu się ożenić jak najszybciej i grozi, że w przeciwnym wypadku odda swój majątek franciszkanom. W domu Vegów zjawia się miejscowa szlachta, ścigająca Zorro dla nagrody. Niespodziewanie jednak w domu zjawia się prawdziwy Zorro i namawia on mężczyzn, aby zmobilizowali się w walce z gubernatorem i jego tyranią. Szlachta się zgadza i Zorro staje na czele spisku. Gdy odchodzi, zjawia się Diego, który mimowolnie zostaje przyjęty w poczet spiskowców. Przybywa potem w odwiedziny do Pulidów, którzy wrócili już do siebie i opowiada im o ostatnich poczynaniach Zorro. Lolita wyznaje mu w prywatnej rozmowie, że kocha Zorro i prosi, aby Diego dalej udawał zaloty wobec niej, aby ukryć uczucie dziewczyny do Postrachu Capistrano.
Kapitan Ramon dyszy żądzą zemsty na rodzinie Pulido. Gdy do Los Angeles przybywa gubernator, komendant przedstawia mu Lolitę i jej rodziców jako zdrajców i wspólników Zorro. Urzędnik nakazuje aresztować całą trójkę. Państwo Pulido i ich córka zostają zatrzymani. Diego próbuje interweniować u gubernatora w ich obronie, ale urzędnik każe mu nie mieszać się do tych spraw, grożąc konsekwencjami. W nocy Zorro staje na czele zmobilizowanej przez siebie wcześniej szlachty i wyciąga z niewoli państwa Pulido. Spiskowcy się rozdzielają, Don Carlos i Donna Catalina odjeżdżają ze szlachtą, a Zorro ukrywa Lolitę u brata Felipe i sam ucieka, aby zmylić pościg. Gonzales jednak, podejrzewając, że Felipe jest wspólnikiem Zorro, przybywa do jego domu i odkrywa ukrywającą się tam Lolitę. Dziewczyna grożąc odebraniem sobie życia nożem, zmusza żołnierzy do odstąpienia od niej i ucieka konno. Zorro tymczasem wdziera się do siedziby Ramona i w obecności gubernatora rzuca na komendanta oskarżenia o krzywoprzysięstwo i niesłuszne oskarżenie rodziny Pulido o zdradę. Kapitan zostaje zmuszony do obrony swego honoru w walce na szpady z Zorro, w wyniku której mściciel w masce najpierw wycina mu Z na czole, a potem zabija go. Gubernator, mimo iż wie, że Ramon był winny zarzucanych mu czynów, każe ścigać Zorro. Ten ucieka przed żołnierzami i po drodze trafia na ściganą przez Gonzalesa Lolitę. Oboje zostają osaczeni przez sierżanta i jego ludzi i zaniepokojeni barykadują się w oberży. Czując, że szczęście ich opuszcza, Zorro zdejmuje maskę i ujawnia ukochanej, kim naprawdę jest. Gdy wydaje się, że gra jest przegrana, zjawia się Alejandro i reszta spiskowców. Zmuszają gubernatora do tego, aby zaprzestał ścigania Zorro i go ułaskawił, grożąc mu, że inaczej straci urząd, bo to wszak oni go wybrali i oni go mogą odwołać. Gubernator ustępuje, ale żąda, aby Zorro się ujawnił. Zorro zdejmuje maskę i wtedy wychodzi na jaw, że jest to... Diego Vega. Młodzieniec wyznaje, że jego lenistwo i tchórzostwo, jakim się popisywał było grą z jego strony, aby ukryć działalność Zorro. Ponieważ teraz jednak sprawiedliwość została zaprowadzona, może porzucić bycie mścicielem w masce i ożenić się z ukochaną Lolitą. Reszta zaś, jak mówi sierżant Gonzales, jest tylko kaszką z mleczkiem dla mamisynków

[ZORINA13]

Nie zrobiła na mnie ta książka specjalnego wrażenia, romans przygodowy jak wiele innych.
To kino dało Diego więcej charakteru.

[Kronikarz56]

Nie inaczej, zdecydowanie oryginalny Zorro zdecydowanie nie jest tak zachwycający jak ten z filmów i seriali. Jednak one ulepszyły znacznie książkowy oryginał, choć rzadko to się zdarza. A z kolei te filmowe i serialowe produkcje na temat Zorro sprawiły, że powstały jeszcze inne powieści o Zorro, w tym kolejna, o której pragnę opowiedzieć. Chodzi o książkę, będącą swego rodzaju nieoficjalnym prequelem oryginalnej książki. Jesteś jej ciekawa?

[ZORINA13]

Bardzo. Wszystko, co jest związane z tematem Zorro jest dla mnie ciekawe.

[Kronikarz56]

"ZORRO: NARODZINY LEGENDY" - nieoficjalny prequel oryginalnej powieści autorstwa Johnstona McCulleya autorstwa Isabel Allende. Opowiada o przygodach Diego zanim został Zorro i o tym, w jaki sposób nasz bohater stworzył postać mściciela w masce.

Opowieść zaczyna się w momencie, kiedy pod koniec XVIII wieku młody kapitan Alejandro de La Vega dostarcza Eulalię, żonę gubernatora Kalifornii do jej męża, który choć widzi, że kobiecie podoba się oficer, jest pewien, iż pozostała mu ona wierna, bo Alejandro to człowiek honoru. Dlatego obdarza on młodego kapitana swoimi łaskami. Alejandro nieco później z grupą wiernych ludzi broni misji Ojca Mendozy przed atakiem zbuntowanych Indian. Podczas walki udaje mu się zranić i schwytać ich przywódcę, Szarego Wilka. Okazuje się wówczas, że to przebrana za mężczyznę kobieta, Metyska Toypurnia, córka hiszpańskiego szlachcica i Indianki Białej Sowy. Alejandro zakochuje się w niej i opatruje jej rany. Kobieta wraca do zdrowia i odwzajemnia jego uczucia. Wkrótce oboje się pobierają, a Toypurnia przyjmuje imię Regina. Wdzięczny mu wciąż za dostarczenie całej i zdrowej żony gubernator nadaje de La Vedze ziemię i czyni alkadem Los Angeles. Alejandro dobrze sprawuje swój urząd, ale ten zmusza go do bywania na salonach, do czego jego żona nie przywykła, zwłaszcza, iż elita wciąż okazuje jej pogardę za jej indiańskie pochodzenie. Wkrótce rodzi ona mężowi syna, któremu nadaje imię Diego. Poród jest trudny i kobietę ratują dopiero Ojciec Mendoza, dokonując cesarskiego cięcia oraz Biała Sowa za pomocą indiańskich ziół. Reginia nie może mieć jednak więcej dzieci, co smuci Alejandro marzącego o dużej rodzinie. Różnice w ich charakterze ujawniają się coraz mocniej, w wyniku czego zaczynają żyć razem i osobno jednocześnie. W dniu narodzin Diego na świat przychodzi też Bernardo, syn Indianki Any, przyjaciółki Reginy. Kobieta zostaje mamką Diego, który wychowuje się z jej potomkiem jak brat z bratem, pomimo niechętnie na to patrzącego Alejandro. Rodzice wychowują Diego na dwa sposoby: ojciec uczy go bycia szlachcicem, a matka Indianinem. Diego z Bernardo jako dzieci wdają się w konflikt z miejscowym łobuzem, Carlosem Alcazarem i jego gangiem, broniąc przed nimi młodego Garcię, który zaczyna ich darzyć niemalże czcią. Cała trójka, wykorzystując indiańskie zioła, chwyta niedźwiedzia i zabiera go do miasta, zyskując sobie powszechny szacunek. Diego i Bernardo przechodzą inicjację indiańską, podczas której Diego, mając halucynacje ze zmęczenia, widzi lisa. Jak wyjaśnia babcia, jest to symbol jego istnienia. Pewnego dnia, pod nieobecność Alejandro, na hacjendę napadają piraci. Ana zostaje zgwałcona i zabita przez napastników na oczach swojego syna, a Regina poważnie ranna. Po tym wszystkim, Bernardo doznaje szoku i przestaje mówić, robiąc to już tylko okazjonalnie. Aby go podnieść na duchu, Biała Sowa zabiega go do wioski Indian, gdzie poznaje on Indiankę Nocną Błyskawicę. Mimo, iż była ona o dwa lata starsza, zakochała się w Bernardo z wzajemnością, a ich uczucie pogłębia się z wiekiem i potęguje je bezpruderyjne wychowanie (dziewczynka pływała przy chłopcu nago i nie wstydziła się przy nim swego ciała). Ojciec Carlosa, Juan Alcazar, poszerzając swoje tereny, niszczy wioskę Indian. Diego prosi ojca o pomoc, ale Alejandro, pomimo usilnych starań, nie jest w stanie pociągnąć do konsekwencji Juana. Diego zaczyna rozumieć, że czasami trzeba przekroczyć prawo, aby wymierzyć sprawiedliwość. Podczas jednego z przyjęć poznaje kuzynkę Carlosa, Lolitę Pulido, która się w nim zakochuje i posyła mu liściki miłosne. Diego jednak nie traktuje tego zbyt poważnie.
Gdy jego jedyny syn podrasta, Alejandro postanawia wysłać go do szkoły w Hiszpanii. Chłopak ma zatrzymać się u jego przyjaciela, Don Tomasa de Romeu. Wraz z nim na wyprawę do Europy rusza Bernardo, który ostatnie kilkanaście dni przed wyjazdem z Nocną Błyskawicą. Ukochana oddaje mu swoją niewinność i wraz z nim uczy się sztuki kochania. Dzięki temu Bernado choć trochę odzyskuje radość życia po tragedi, jaka go spotkała. Regina sprzeciwia się wyjazdowi syna do Hiszpanii, ale mąż stawia na swoim, mimo jej protestów i Diego wraz z Bernardo rusza w drogę. Podczas podróży statkiem, Diego nawiązuje przyjaźń z kapitanem statku i uczy się gimnastycznych sztuczek. Ponadto poznaje różne poglądy na obecną sytuację w Hiszpanii, gdzie obalono króla Ferdynanda VII, a na jego miejsce osadzono Józefa Bonaparte, brata Napoleona. Liberalne rządy bez Inkwizycji i Kościoła nie podobają się wielu ludziom, w kraju panują zamieszki, rebelianci bezwzględnie mordują Francuzów i Hiszpanów niepopierających buntu, a Francuzi rebeliantów. Diego i Bernardo zatrzymują się w domu Don Tomasa, gdzie poznają jego córki, przepiękną damę Juliannę i nerwową chłopczycę Izabel. Ta pierwsza zdobywa serce Diego, ale sama nie odwzajemnia jego uczucia. O względy dziewczyny zabiega Rafael Moncada, bratanek Eulalii, która niedawno owdowiała. Diego pobiera lekcje szermierki u zawodowego szermierza, członka loży masońskiej Sprawiedliwość, walczącej z bezprawiem i złem. Widząc, że młodzieniec jest szlachetnym i mądrym człowiekiem, wprowadza go do organizacji. Diego przyjmuje w niej imię Zorro, czyli lis. Bernardo pomaga cygańskiej wdowie Amalii, której brat jest służącym Moncady i wie o nim bardzo dużo. Diego nawiązuje znajomość z Cyganami i bierze udział w ich sztuczkach cyrkowych w czarnym stroju i z maską na twarzy. Wdaje się też w romans z Amalią. Gdy francuski rząd zamyka w odwecie za ataki rebeliantów kilku niewinnych ludzi, Diego w owym stroju uwalnia ich wszystkich. Od tego czasu zaczyna potajemnie działać dla organizacji Sprawiedliwość jako Zorro. Jakiś czas później Moncada ratuje Juliannę przed atakiem bandytów, jednak Diego z pomocą Izabel odkrywa, że owa napaść była ustawiona i informuje o tym dziewczynę. Ta nie zgadza się wyjść za Rafaela, który w międzyczasie bije dotkliwie Bernardo, za co Diego wyzywa go na pojedynek, w którym upokarza swego przeciwnika. Bernardo dowiaduje się z listu Ojca Mendozy, że został rodzicem, bo Nocna Błyskawica urodziła mu synka. Zachwycony powraca do Kalifornii. Gdy Moncada próbuje zniszczyć Cyganów, Zorro ratuje ich i pomaga im przenieść się w bezpieczne miejsce.
Mija kilka lat. Napoleon traci władzę w wyniku nieudanej kampanii na Rosję. Francuzi opuszczają Hiszpanię, na tron powraca Ferdynand VII. Zaczyna on prześladowania dawnych zwolenników Napoleona i jego brata. Posypują się aresztowania, wśród osadzonych w więzieniu jest dawny mentor Diego. Ten jako Zorro z grupą członków Sprawiedliwości podstępem usypia strażników winem z ziołami nasennymi i uwalnia więźniów, pomagając im uciec za granicę. Don Tomas z powodu swojej sympatii do obalonego Józefa Bonaparte i liberalnych poglądów, zostaje aresztowany i osadzony w ciężkim więzieniu. Odbicie go jest niemożliwe. Juliana zgadza się wyjść za Moncada, jeżeli ten wybłaga u króla uwolnienie swego ojca. Jego ciotka, nieprzychylna temu związkowi jednak oznajmia, że Rafael okłamał dziewczynę i nie zamierza ratować Don Tomasa. W zamian jednak za sprzedaż jego ziem i posiadłości, kobieta oferuje pomoc jego córkom w opuszczeniu kraju. Juliana i Izabel się zgadzają. Don Tomas zostaje rozstrzelany. Moncada próbuje zmusić Julianę do ślubu, ale zostaje pokonany i upokorzony przez Diego, który zabiera obie dziewczyny i ich guwernantkę Nurię ze sobą. Uciekają z pomocą Cyganów, wśród których jest Amanda. Po drodze do portu mają kilka przygód, m.in. pokonują bandytów próbujących zgwałcić obie dziewczyny. W porcie spotykają tego samego kapitana, który kiedyś zabrał Diego do Hiszpanii. Ponieważ jest on członkiem loży Sprawiedliwość, pomaga im dotrzeć do Ameryki. Jednak po drodze ich statek zostaje zaatakowany przez korsarzy dowodzonych przez Jeana Lafitte'a. Mężczyzna chce wziąć za Diego i jego podopieczne sowity okup, jednak zakochuje się w Juliannie z wzajemnością. Jest jednak kłopot, ma on żonę i ma małego synka. Problem wszakże rozwiązuje się sam, bo jego żona umiera na malarię, co ostatecznie przekonuje Juliannę do przyjęcia oświadczyn korsarza. Jean porzuca dla świeżo poślubionej żony korsarstwo i osiada pod zmienionym nazwiskiem z nią i synkiem w Teksasie. Wcześniej jednak przyjmuje okup w postaci diamentów od Julianny za nią, jej siostrę, za Diego i wszystkich schwytanych przez siebie niewolników, wypuszczając ich wszystkich, a swego brata mianuje nowym wodzem piratów.
Diego ze złamanym sercem, wraz z Izabel i Nurią wraca do Kalifornii, gdzie nie dzieje się jednak dobrze. Władzę tam sprawuje bowiem Rafael Moncada z pomocą Carlosa Alcazara. Obaj zmuszają Indian do niewolniczej pracy celem wydobywania pereł. Obaj też wielu ludzi wsadzili do więzienia, w tym Alejandro, którego nieco wcześniej opuściła żona, tracąc do niego uczucia za odesłanie Diego do Hiszpanii. Diego zostawia Izabel i Nurię pod opieką Ojca Mendozy i jedzie do Indian, z którymi planuje odbicie ojca i reszty więźniów. Od Bernardo otrzymuje w prezencie pięknego konia Tornado. Przebrany za mnicha dociera do więzienia, gdzie spotyka po latach Lolitę Pulido, dobrą i szlachetną dziewczyną, która od nadal jest w nim zakochana. Diego poznaje ją teraz jako dojrzałą i mądrą dziewczynę i odwzajemnia to uczucie. Z pomocą Indian, pozorujących pożar, uwalnia wszystkich więźniów i przy okazji jako Zorro zdobywa względy Lolity. Prócz tego okrada Alcazara z pereł, które ukrywa u Ojca Mendozy, a Carlosowi wycina Z na policzku. Moncada łączy ze sobą fakty i podejrzewa, że Diego to Zorro i każe go aresztować. Rozkaz wykonuje, choć niechętnie Garcia, obecnie sierżant w wojsku. Mendoza próbuje bronić Diego i przy okazji oskarża Alcazara o nielegalne wydobywania pereł. Choć Moncada wie o jego procederze, wszak on sam mu go zlecił, udaje niewiedzę i odkrywa, że wspólnik go oszukał i większość pereł zachował dla siebie. Jednak nim się z nim rozprawi, chce najpierw zniszczyć Diego. Jednak Izabel, która od dawna jest zakochana w Diego i wie, że to on jest Zorro, przebrana w jego strój zapewnia ukochanemu alibi, a Bernardo w takim samym stroju uwalnia swego pana z aresztu. Diego jako Zorro włamuje się do siedziby Moncady i pokonuje go w walce na szpady. Odkrywa przy tym, że mężczyzna miał przygotowane in blanco przyznanie się do winy szykowania spisku przeciwko królowi Hiszpanii, do którego podpisania chciał zmusić Alejandro. Zorro z zemsty każe Moncadzie podpisać ten dokument, a Garcię czyni świadkiem tego czynu. W ten sposób Rafael zostaje zmuszony do opuszczenia Kalifornii z groźbą ujawnienia przez Zorro tego dokumentu, gdyby powrócił. Garcia z satysfakcją przyjmuje odejście nikczemnego przełożonego. Diego zaś z Bernardo i Izabel, która przyznaje mu się do pomocy w walce z Moncadą, składają wieczystą przysięgę walki z niesprawiedliwością po kres swoich dni.
Po jakimś czasie umiera Reginia, a kilka lat później na zarazę umierają Alejandro i Ojciec Mendoza. Bernardo wiedzie szczęśliwe rodzinne życie u boku Nocnej Błyskawicy i synka o imieniu Diego. Carlos Alcazar ginie zabity przez nieznanych sprawców, prawdopodobnie nasłanych przez Moncadę. W wyniku tego Diego może poślubić ukochaną Lolitę, której wyjawia, że jest Zorro. Ich szczęście jednak nie trwa długo, bo dwa lata po ślubie Lolita ginie, spadając z konia i łamiąc sobie kark. Po okresie żałoby Diego ponownie się żeni, tym razem z Esperansą, ale po jakimś czasie znowu zostaje wdowcem. Romansuje w międzyczasie z Izabel, która ma też przygodnych kochanków, ale odrzuca oświadczyny ukochanego, chcąc wyjść za niego dopiero wtedy, gdy oboje będą już starzy i kiedy Diego nie będzie już w stanie walczyć jako Zorro. Obiecuje, że wtedy dopiero zostanie jego żoną i da mu popalić za te wszystkie lata, kiedy jej nie chciał.

[ZORINA13]

To kolejna książka, w której Zorro jest jest przedstawiony jeszcze inaczej niż u McCulleya i u Disneya. Losy Diego śledzimy od początku jego życia, poznajemy np. jego mamę Indiankę, w której bez pamięci zakochał się Alejandro. Bernardo również nie przypomina Bernarda z serialu. Powieść warta przeczytania, ciekawa, choć opowiada o zupełnie innym Zorro...
Jest w tej książce kilka motywów związanych z disney'owskim serialem. Można więc wywnioskować, że autorka także lubiła "Zorro" z Guy'em Williamsem, a już na pewno, że go oglądała.
Są nawiązania do serialu, ale bardzo delikatne... Właściwie opowieść Allende to zupełnie inna historia o Zorro.

[Kronikarz56]

Powieść Isabel Allende zdecydowanie jest ciekawa, ale zasługuje jedynie na miano fanfiku, bo fabułą nie pasuje idealnie do powieści McCulleya. Widać tutaj wyraźne nawiązania do filmowych wersji przygód Zorro.

Mamy tu nawiązania do serialu Disneya:
- nazwisko de La Vega, nie Vega
- obecność sierżanta Garcii
- ćwiczenia Diego na statku z kapitanem

Mamy też nawiązania do filmu z Tyronem Powerem:
- Lolita Pulido krewniaczką jednego z wrogów Zorro
- wymuszenie na alkadzie zrzeczenia się stanowiska
- Alejandro był niegdyś alkadem Los Angeles
- padre Felipe mocno przypomina tego z filmu

Mamy też nawiązanie do telenoweli (Diego jest Metysem i ma indiańskie pochodzenie), jak i też do serialu animowanego z lat 90 (Izabela jako dziewczyna zakochana w Zorro i mu pomagająca, a także obecność Białej Sowy, nawiązującej do Szarej Sowy z animacji i duży wątek indiański). Mamy też fakt, że Diego przyklejał sobie wąsy jako Zorro, co może nawiązywać do jeszcze jednej wersji przygód Zorro, choć nie wiem, do jakiej konkretnie.

Przy okazji, warto wspomnieć, iż w serialu animowanym "KRONIKI ZORRO" pokazano, że mama Diego była Indianką i Diego nieraz odwiedza babcię w wiosce Indian. Dodatkowo też Bernardo jest jego mlecznym bratem. Przypadek czy celowe nawiązanie do wyżej wspomnianej książki?

Na podsumowanie można powiedzieć, że powieść zasługuje na to, aby fani Zorro ją znali, ale mimo wszystko nie jest to wybitne dzieło. Ma kilka zgrzytów, przede wszystkim zniszczenie fajnego wątku z Lolitą, beznadziejnie ukazana chłopczyca Izabela i Diego jako pierdołowaty romantyk, szukający pociechy po odrzuceniu przez Juliannę w romansach z innymi kobietami i nie doceniający Izabeli. Ponadto, jeżeli autorka chciała, abyśmy lubili Izabelę, trzeba było pokazać ją w dużo lepszym świetle, a tak może nawet i umiemy ją lubić, ale na pewno nie kibicujemy jej, aby została żoną Diego, a autorka przecież usilnie próbuje nam wmówić, że to właśnie ona jest Zorro pisana i Zorro to drań, skoro jej nie docenia.