Forum serialu Zorro

[Kronikarz56]

O Wallis Simpson jest też bardzo ciekawy odcinek niesamowicie dobrego serialu dokumentalnego "HISTORIA W POSTACIACH ZAPISANA". Jeden z odcinków jest właśnie o Wallis i Edwardzie VIII. Bardzo ciekawy odcinek, pozwolił nam nieco lepiej poznać obie te postacie, przede wszystkim jako dwoje ludzi, a nie jako postacie historyczne, symbole itd.

[ZORINA13]

Była jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci w brytyjskiej rodzinie królewskiej. Amerykańska rozwódka, która rozkochała w sobie króla, a ten abdykował dla niej z tronu, do dziś elektryzuje Brytyjczyków. Wallis Simpson po śmierci miłości swojego życia Edwarda VIII wpadła w depresję i pogrążyła się w samotności. Jej koszmarną sytuację wykorzystała pewna przebiegła francuska prawniczka. Odcięła schorowaną księżną od świata i przejęła kontrolę nad jej życiem, aż po kres jej dni.
Wallis Simpson odeszła 24 kwietnia 1986 roku. Według doniesień pracowników jej domu umarła w koszmarnych warunkach, śpiąc w brudnej pościeli, umalowana tanimi kosmetykami, których nienawidziła. Jej biżuteria, obrazy i pieniądze nie zostały oddane rodzinie królewskiej, a zostały sprzedane przez Suzanne Blum. Pieniądze zasiliły konta francuskich organizacji pozarządowych.

[Kronikarz56]

Jane Seymour jako Wallis Simpson i Anthony Andrews jako Edward VIII. Jestem pewien, że ten film mocno w formie romantycznej ukazał całą opowieść. Wydaje się jednak, że prawda była o wiele bardziej prozaiczna i smutna. I trudno mi lubić tę parę kochanków i kibicować im. Te ich pronazistowskie poglądy...

[ZORINA13]

Edward i Wallis Simpson zamieszkali w domu przy Lasku Bulońskim. Nie doczekali się potomstwa, na co wpływ mógł mieć rzekomy hermafrodytyzm wybranki księcia Windsoru. Ich życie toczyło się w rytmie kolejnych imprez miedzy Paryżem, południem Francji, Londynem i Nowym Jorkiem. Nie mogli się pogodzić z utratą królewskiego splendoru – żyli rozrzutnie, oddając się kolejnym rozrywkom.

Pod koniec lat sześćdziesiątych utrzymywali blisko 300 służących. Przybywających do rezydencji na przedmieściach Paryża gości witało siedmiu lokajów w liberiach. Choć było to oczywistym nadużyciem, personel tytułował Wallis mianem „Jej Królewskiej Mości”.

Przez wiele lat książę Windsoru nie odwiedzał ojczyzny. Z akt z Marburga jednoznacznie wynikało, że utrzymywał bliskie kontakty z nazistami. Gdy niewygodne fakty ujrzały światło dzienne, Elżbieta II zaprzestała wypłacania renty stryjowi i zakazała mu wstępu do kraju.
Gdy Edward umierał na raka krtani, przebywająca akurat we Francji królowa odwiedziła go 19 maja 1972 roku w parku Bagatela w Paryżu. Kilka dni później były król Wielkiej Brytanii zmarł. Odszedł 29 maja 1972, a najbardziej romantyczna z wersji śmierci monarchy, autorstwa hrabiny Romanones, podaje, że w ostatnich chwilach miała mu towarzyszyć żona. Patrząc na Wallis, Edward miał z wysiłkiem szeptać: „ Kochanie”. Pochowano go podczas prywatnej ceremonii we Frogmore w pobliżu Windsoru. Wallis żyła do 1986 roku, korzystając z pozostawionego przez męża majątku. Spoczęła obok Edwarda, o co zabiegała.

Do Brytyjczyków chowała ogromną urazę. W 1940 roku, w trakcie partyjki brydża jeden z graczy wyraził współczucie dla bombardowanych przez Luftwaffe angielskich miast. Wallis miała stwierdzić:

Po tym, co zrobili wobec mnie, nie mogę powiedzieć, że im współczuję – cały naród przeciwko jednej samotnej kobiecie

[Kronikarz56]

Po tym wszystkim, co tutaj czytam i co czytałem w jeszcze innych źródłach, trudno mi jest ocenić pozytywnie naszą parę zakochanych. Filmy zdecydowanie wypromowały ich na parę romantycznych kochanków, ale sami chyba dalecy byli od tej wizji. Owszem, byli w sobie szczerze zakochani, ale nie byli tak sympatyczni, jak ekran lubi ich zwykle ukazywać.

[ZORINA13]

Cóż, prawdziwa historia jest bardziej zniuansowana i mniej romantyczna.

[Kronikarz56]

Słodka Jane Seymour jako Wallis Simposon w filmie "KOBIETA, KTÓRĄ KOCHAŁ". Ten film dowodzi tego, że prawda często jest taka, iż nie pasuje ona do romantycznego filmu i w filmie trzeba nieco zmienić, aby film był naprawdę wzruszający i aby widzowie lubili parę kochanków i jej kibicowali.

[ZORINA13]

Plotki głosiły, że ukochana Edwarda VIII świadczyła w przeszłości usługi seksualne w azjatyckich domach rozpusty. Tylko po to, by nauczyć się dawnych technik uprawiania miłości. Pikanterii całej historii dodają podejrzenia, że Simpson nie była kobietą, co po konsultacjach z lekarzami potwierdzali później biografowie Wallis. Z jej powodu Edward był najkrócej sprawującym władzę monarchą, a ich związek jedną z najbardziej kontrowersyjnych historii miłosnych XX w.


Bessie Wallis Warfield urodziła się w Pensylwanii w 1896 r. Pierwszego męża, oficera marynarki, a zarazem szpiega Earla Winfielda Spencera poślubiła w 1916 r. Wyjechali do Hong Kongu, gdzie on miał wiele kochanek, a ona nie pozostawała mu dłużna. Jej kochankami byli m.in. książę Caetani, ambasador Królestwa Włoch, Felipe Espril, pierwszy sekretarz ambasady Argentyny, a także sam Galeazzo Ciano, przyszły minister spraw zagranicznych faszystowskich Włoch i przyszły zięć Duce. To z nim zaszła w ciążę, której usunięcie sprawiło, że nie mogła mieć dzieci.

Lista jej kochanków była długa, a plotki głosiły, że świadczyła także usługi seksualne w azjatyckich domach rozpusty. Tylko po to, by nauczyć się dawnych technik uprawiania miłości. W 1927 r. znudziła się swoim mężem, człowiekiem nie stroniącym od alkoholu i kobiet. Wzięli rozwód, a drugim mężem Wallis został Ernest Simpson, z którym zamieszkała w Londynie.


Niektórzy biografowie Simpson twierdzą, że jej prawdziwą i niespełnioną miłością był Herman Rogers, przystojny i bogaty Amerykanin, sportowiec z dyplomem Uniwersytetu w Yale. Niestety, był żonaty z jej przyjaciółką Katherine. Małżeństwo użyczyło jej gościny zaraz po rozwodzie ze Spencerem, stając się zarazem jej spowiednikami. Kiedy w 1949 r. Katherine zmarła, Simpson miała nadzieję, że Herman się z nią zwiąże, bo łączyła ich nie tylko przyjaźń.

Rogers ożenił się jednak z Lucy Wann. To był dla niej cios prosto w serce. Przed nocą poślubną, po opuszczeniu przyjęcia weselnego, Simpson wymieniła zdanie z kobietą, która zawładnęła sercem jej ukochanego: "Czynię cię odpowiedzialną za to, co spotka Hermana. Jedynego mężczyznę, którego kochałam" - miała powiedzieć. "Zdobyłaś serce króla, ja Hermana", odpowiedziała jej z kolei Lucy. Wallis zrekompensowała sobie ten zawód miłosny w przyszłości.
Rola, jaką przypisywało się Simpson w abdykacji Edwarda, nie była taka oczywista jak przedstawiali to jej przeciwnicy. Według niektórych źródeł chciała, aby pozostał on na tronie i namawiała go do tego. Przekonywała ponadto, że ich relacja powinna opierać się na dotychczasowych zasadach. Chciała pozostać wyłącznie kochanką. Zakochała się w nim, zapomniała o Rogersie. Zależało jej na szczęściu Edwarda. Jeśli tak rzeczywiście było, to nie udało jej się go przekonać. Abdykacja nastąpiła zaledwie 11 miesięcy po koronacji. Edward jej o tym zamiarze nie uprzedził. Podobno była wściekła.
W ogóle nie jest kobietą"

Zanim jeszcze Wallis i Edward pobrali się, pojawiły się podejrzenia, że Simpson nie jest kobietą. Przeciwnicy związku uważali, że była ona osobą interpłciową, a więc urodziła się z cechami płciowymi, które nie mieszczą się w typowych pojęciach binarnych męskiego lub żeńskiego ciała (interpłciowość jest ogólnym terminem opisującym szeroki zakres naturalnej różnorodności w budowie ciała).

Anna Seba, brytyjska biografka Simpson, stwierdziła na podstawie wieloletnich badań, że "prawdopodobne jest, że ukochana Edwarda VIII cierpiała na zaburzenia różnicowania narządów płci" zwane hermafrodytyzmem. Teorię Brytyjki potwierdził inny jej biograf Michael Bloch, który zasięgał opinii lekarzy specjalistów. Postawił na podstawie tych konsultacji "graniczące z pewnością przypuszczenie, że Simpson chorowała na zespól niewrażliwości na androgeny, czyli wrodzone zaburzenie rozwoju płciowego".

Razem do samego końca

Zainteresowanie polityką Edwarda zastąpiło pisanie książek. Ponadto odkrył w sobie pasję bycia ogrodnikiem. Żona zajęła się modą. Wciąż byli sobie bliscy, wciąż łączyło ich uczucie miłości. Banalne? Być może. Bez wątpienia było to świadectwem tego, jakimi ludźmi i parą byli naprawdę. Nie dla opinii publicznej, lecz względem siebie. Podzielali wspólne upodobania, poglądy. Żyli wspólnie tylko dla siebie.

Ta miłość trwała do końca życia Edwarda, który zmarł na raka w 1972 r. Simpson odeszła 14 lat po ukochanym w 1986 r. Zostali pochowani razem na królewskim cmentarzu w Frogmore House, w pobliżu Windsoru.

[Kronikarz56]

Wszystko to brzmi bardzo ciekawie. Wynika zatem z tego, że Edward VIII wcale nie dla niej zrezygnował z tronu. Zrobił to ze względu na naciski otoczenia i rządu ze względu na swoje nazistowskie poglądy i sympatię do Hitlera. Wallis z kolei była idealnym kozłem ofiarnym, na którą można było zwalić winę za cały ten stan rzeczy. Prasa była zadowolona, nie zadawała pytań o poglądy króla, o które chyba, tak nawiasem mówiąc, nigdy go nie podejrzewała. I wszyscy mogli powiedzieć, że to znowu wszystko przez baby.

[ZORINA13]

To wszystko sprawia, że trudno tę parę polubić, gdy się zetrze z nich tę romantyczną otoczkę.

[Kronikarz56]

Nie inaczej. Ta para jest zwykle w popkulturze i filmach ukazywana jako niezwykle romantyczna para, która z powodu miłości była gnębiona. Sama Wallis jest ukazywana jako dobra i czuła kobieta, a Edward VIII tak ją kochał, że wszystko dla niej rzucił. Prawda jednak jest nieco inna i mniej filmowa i jeszcze mniej romantyczna, ale o wiele bardziej prozaiczna. Pozbawiona tej romantycznej otoczki zdecydowanie para już nie budzi naszej sympatii, a jeśli nawet, to nie tak mocno.

[ZORINA13]

Suknia Meghan Markle u Oprah nie była przypadkowa?! Taką samą nosiła piękność, dla której brytyjski król porzucił tron
Meghan Markle użyła kolejnych symboli, by przekazać coś więcej odbiorcom wywiadu z Oprah Winfrey? Internauci dostrzegają podobieństwo sukni Meghan do kreacji, którą nosiła kiedyś Wallis Simpson, "czarna postać" w brytyjskiej rodzinie królewskiej, dla której król Edward VIII porzucił monarchię!

[Kronikarz56]

Hmm... W sumie rzeczywiście pewne podobieństwa między tymi paniami są. Zdecydowanie jest to jednak dobry znak dla Megan. Bo jak wiemy, zdecydowanie Wallis nie była wcale tak sympatyczną osobą, jak kultura w postaci filmów i książek próbuje nam powiedzieć. Ale i tak Wallis niewiele by zrobiła, gdyby jej Edward VIII na to nie pozwolił. Ale co by nie powiedzieć o Wallis, to jednak o wiele bardziej niechęć we mnie budzi właśnie postać Edwarda VIII.

[ZORINA13]

W 75-rocznicę ślubu Wallis Simpson z królem Edwardem VIII Windsorem, który dla niej abdykował, wychodzą na jaw nowe sekrety tej bohaterki romansu wszech czasów. Były wątpliwości, czy jest kobietą. Podobny dramat przeżywało wiele sławnych kobiet - pisze Grażyna Kuźnik

Kiedy angielski król Edward VIII po 325 dniach panowania, w przeddzień własnej koronacji porzucił swój kraj dla Wallis Simpson, jego poddani zamarli w szoku, a świat zatrząsł się od plotek. Trzeba przyznać, że było o czym plotkować. Wallis to czterdziestolatka o dyskusyjnej reputacji, i urodzie, dwukrotna rozwódka, Amerykanka bez majątku i błękitnej krwi. Edward jest królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, cesarzem Indii, ma tytuł Obrońcy Wiary, jest pierworodnym synem króla Jerzego.
Rząd i społeczeństwo wyraziły ostry protest. Nie chciały jakiejś Wallis Simpsonowej na tronie królowej. Tylko Irlandia podała, że jest jej to obojętne. Nawet zwykli ludzie nie poparli Edwarda; nie podobało im się jego dziwne uzależnienie od kobiety, która miała dwóch żyjących mężów i pchała się na tron z przyszłym trzecim.

Sławne słowa króla, wygłoszone podczas abdykacji w grudniu 1936 roku, chociaż piękne, na nikim nie zrobiły dobrego wrażenia. Edward VIII powiedział wtedy: "Uznałem za niemożliwe dźwiganie wielkiego ciężaru odpowiedzialności i wypełniania królewskich obowiązków tak, jakbym tego chciał, bez pomocy i wsparcia kobiety, którą kocham."

Nikt się nie spodziewał, że kulisy tego romansu są jeszcze bardziej zaskakujące. W najnowszej biografii Wallis Simpson autorka Anne Sebba twierdzi, że Wallis w zasadzie nie była kobietą. Chociaż mniej więcej wyglądała jak kobieta, to jednak jej płeć genetyczna była męska.
pisarka Anne Sebba, opierając się na nieznanych dotąd listach i materiałach, pisze: "Wallis urodziła się z czymś, co określa się dzisiaj jako zaburzenia różnicowania narządów płciowych lub interseksualizm. Z tymi zaburzeniami rodzi się prawie 400 tys. dzieci na całym świecie, problemu więc nie można uważać za rzadkość."
Różne zaburzenia powodują jednak, że organizm nie przyjmuje tego hormonu prawidłowo, dlatego w dzieciństwie rozwijają się zewnętrzne cechy kobiece. Dopiero z czasem, podczas dojrzewania i dorosłego życia, ujawniają się cechy męskie.
Dziewczynka z AIS ma umięśnioną sylwetkę, jest silna, dość wysoka, ma długie nogi, duże dłonie i niewielkie piersi. Nigdy nie miesiączkuje, bo nie ma macicy ani jajników. Bywa, że chociaż ma wargi sromowe większe, nie ma mniejszych ani też pochwy. Lub pochwa jest bardzo płytka, natomiast pojawia się coś na kształt małego penisa. Jądra są wewnątrz ciała i z czasem trzeba je usunąć, żeby nie zezłośliwiały.

Okres dojrzewania jest szczególnie trudny dla dziewczynek z AIS, bo ich wygląd zaczyna się zmieniać. Obniża się im głos, twarz staje się kanciasta. Zaczynają sobie zdawać sprawę, że różnią się od koleżanek.

Odtąd wiele z nich ukrywa prawdę. Wallis wyznała kiedyś, że swoim dwóm mężom nigdy nie pokazała się całkiem naga, nie spała przy nich. W czasach Wallis jej sytuacja była beznadziejna. Nie było terapii hormonalnej, która mogłaby wpłynąć na jej wygląd, zależnie od tego, kim bardziej się czuła. Nie było mowy o operacjach zmiany płci. Sprawa należała do największych społecznych tabu.
Wallis urodziła się w 1896 roku w Pensylwanii; jej młodzi rodzice wzięli ślub wbrew woli familii. Ich jedyne dziecko urodziło się w drodze, gdy szukali własnego kąta, daleko od niechętnych krewnych. Wallis przyszła na świat na granicy Południa i Północy; często powtarzała, że od urodzenia jest rozdarta na dwoje.
Pod koniec XIX wieku o przypadłości dziewczynki prawie nic nie wiedziano. Nawet w gronie lekarskim temat nie był omawiany. Chorowity ojciec Wallis szybko zmarł, jej tajemnicę znała już tylko matka.

Chłopięcej, pełnej życia Wallis bardzo zależało na tym, żeby wyjść za mąż. Nie miała zawodu ani pieniędzy, ale dobre nazwisko, bogatego wujka i spore ambicje. Zgodnie z obyczajami nie spała przed ślubem ani z pierwszym, ani z drugim mężem. Potem zmagała się z ich pretensjami, a nawet z nienawiścią w przypadku pierwszego małżonka, który ją bił. Drugi stał się przyjacielem, ale bez żalu dał jej rozwód. Natychmiast ożenił się z inną.

Niepokojący wygląd Wallis zaczął być problemem, gdy zainteresował się nią następca tronu. Ludzie z otoczenia księcia zauważali, że coś jest nie tak. Biograf rodziny królewskiej James Pope-Henessy zanotował:"Wallis była jedną z najdziwniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziałem. Ma płaską i kanciastą sylwetkę jak średniowieczna karta do gry. Podejrzewam, że w ogóle nie jest kobietą".
Komentowano także z niechęcią jej duże ręce, niski, chrapliwy głos, muskularną sylwetkę, męskie, zamaszyste ruchy. Ale król, od dzieciństwa karcony przez ojca za zniewieściałość, zakochał się właśnie w takiej Wallis. Gdy premier zapytał Edwarda, czy gdyby archanioł zstąpił z nieba i błagał, żeby rozstał się z panią Simpson, czy by go posłuchał? Król odpowiedział krótko - nie.
Staszka czy Staszek

Podobna tajemnica zrujnowała życie osobiste innej sławnej postaci tej epoki, Stanisławie Walasiewicz. Była polską mistrzynią olimpijską z 1932 roku, wielokrotną rekordzistką świata. Do końca życia zachowywała się jak kobieta. Ale czy naprawdę się nią czuła, czy tylko nie chciała burzyć swojej legendy? Nie ma na to jasnej odpowiedzi.

Polska ją kochała. Kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku ze Stanisławą wygrała Helen Stephens, oburzeni Polacy twierdzili, że rywalka jest mężczyzną i musi przejść badania.

[Kronikarz56]

To wszystko bardzo ciekawe. W zasadzie, biorąc to wszystko pod uwagę, to jeszcze bardziej uzasadnia, dlaczego Anglikom się ona nie podobała. Oni przywykli do czegoś innego, do tradycyjnie wyglądających kobiet. Tymczasem biedna Wallis cierpiała na tę chorobę i utrudniała jej ona życie, jak widzę bardzo mocno. Oczywiście do filmowych adaptacji takie coś nie pasuje. Zwłaszcza, jeśli Wallis zagrała nasza znakomita Jane Seymour.