Serial Zorro

ZORINA13

Garcia: Reyes posłuchaj mnie, istnieją przepisy, zwyczaje. Tak się nie robi.
Reyes (Margarita ): To może być moja ostatnia szansa na związek z milionerem.
Garcia: Reyes, posłuchasz mojej rady? Zapomnij o tym. Powtarzaj sobie: jestem chłopcem, jestem chłopcem.
Reyes (Margarita ): Jestem chłopcem.
Garcia: Grzeczny chłopiec.
Reyes (Margarita) Jestem chłopcem. Jestem chłopcem. Wolałbym umrzeć. Jestem chłopcem. Chłopie, jestem chłopcem.

Kronikarz56

ESTEBAN: Pamiętaj, Reyes. Nie możesz wyjść za Alejandro. Jest przecież prawo, zasady moralne i w ogóle męska godność.
REYES: Tak, wiem. Ale szkoda. Złamię biednemu Don Alejandro serce.
ESTEBAN: Trudno. Nie zrobisz omletu, nie rozbijając jajek.
REYES: Esteban, zdaje się, że nasz omlet szlag trafił. Widzisz tych panów?
ESTEBAN: O Boże! Moi wierzyciele! No to wpadliśmy.
REYES: Zaraz nas postawią pod ścianą i rozwalą. A wtedy zabiorą nas do damskiej kostnicy i rozbiorą... A wtedy chyba umrę ze wstydu.
ESTEBAN: Niekoniecznie. Napisz do Alejandro, że chcesz z nim uciec i wyjść za niego w asyście swego kochanego brata.
REYES: Ale jak to? Przecież sam mówiłeś. Jest prawo, zasady moralne...
ESTEBAN: Jest też damska kostnica.
REYES: Przekonałeś mnie.

ZORINA13

Alehadro de la Vega: Nazywam się Alehadro de la Vega
Reyes (Margarita ): A ja jestem Kopciuszek II.

Kronikarz56

REYES: Jesteś pewien, że dobrze robimy?
GARCIA: Oczywiście, przecież to pewniak. Wygramy i będziemy mogli spłacić wszystkie długi i jeszcze sporo zostanie.
REYES: A jeżeli nie wygramy?
GARCIA: Jeżeli, jeżeli... A jeżeli nagle koszary się zapaliły? A jeżeli Diego rozwiedzie się z Lolitą? A jeżeli Zorro nas okradnie? A jeżeli jezioro wyleje?
REYES: Nie patrz w tamtą stronę. Miasto już jest pod wodą.
(podchodzi do nich Don Alejandro)
ALEJANDRO: Witajcie, panowie. Wy na wyścigach?
GARCIA: A tak jakoś się złożyło.
ALEJANDRO: A nie byliście mi przypadkiem winni pieniądze, panowie?
GARCIA: Przykro mi, ale wszystkie już postawiliśmy na wyścigach.
REYES: Ja nie, mogę panu oddać dług.
GARCIA: Kapralu, a wyścig?
ALEJANDRO: Dziękuję, kapralu. Pana dług spłacony. A pan, sierżancie... Lepiej, aby ten koń wygrał, bo naprawdę mam już dość czekania na swoje pieniądze.
(Odchodzi)
GARCIA: Ty durniu! Jak masz mi pożyczyć pieniądze, to nigdy nie masz! A jak nie masz, to zawsze je przy sobie posiadasz!

ZORINA13

Kapral (Margarita ): Jak one w tym chodzą? Jak utrzymują równowagę?
Sierżant: Pewnie mają inaczej rozłożony ciężar.
Kapral (Margarita ): Podwiewa mnie. One muszą być wiecznie przeziębione.
Sierżant: Rusz się, bo nie zdążymy.
Kapral (Margarita ): Czuję się nagi. Chyba wszyscy się na mnie gapią.
Sierżant: Z tymi nogami? Zwariowałeś?

Kronikarz56

GARCIA: Boże, rachunki, rachunki i rachunki. Człowiek się rodzi, płaci rachunki i umiera. I co ja z tego życia mam? NIC! Kasy nie mam, rachunki za to mam. I co teraz?
REYES: Mam szczwany plan, który załatwi wszystkie nasze problemy.
GARCIA: Jasne i zapomnijmy przy okazji o tym, że kłopot z za niskim sufitem w domu matki rozwiązałeś obcinając mamusi głowę.
REYES: Ale to dobry plan. Zostań sławnym rabusiem. Po pierwsze zapłacisz rachunki, a po drugie wszyscy będą chcieli spać z tobą.
GARCIA: Genialny plan, ale wiesz co? Jakbym został prostytutka, to też bym popłacił rachunki i też by wszyscy chcieli spać ze mną. Ale jak nisko można upaść? Poza tym nie rozumiem, dlaczego z byle bandziorów robi się idoli.
REYES: Mój ulubiony to Joaquin Murietta. Co za facet. Ponoć jest już w połowie jak Robin Hood.
GARCIA: Dlaczego tylko w połowie?
REYES: Zabiera bogatym, ale jeszcze nie zaczął rozdawać biednym.

ZORINA13

Kapral: W Szczytnie jest taka specjalna szkoła dla wojskowych.
Lolita: To tam, gdzie Jurandowi ze Spychowa język obcięli.
Kapral: Nie wiem, to chyba nie my prowadziliśmy tę sprawę.

Kronikarz56

ESTABAN: Widzę tylko jedno wyjście w zaistniałej sytuacji. Marquerita zna mój sekret, a więc Marquerita zostanie moją żoną.
KAPRAL: Że co? Nie ma mowy! W życiu!
ESTEBAN: A to niby dlaczego? Nie podobam się może Marwquericie?
KAPRAL: Nie o to chodzi?
ESTEBAN: A niby o co? Przecież wszystko ze mną dobrze. Jak się Marquericie oświadczam!
KAPRAL: Ale ja nie mogę za pana wyjść?
ESTEBAN: A to niby dlaczego, co?
KAPRAL (zdejmując perukę): Dlatego! Już pan rozumie?
ESTEBAN (w szoku): No, rzeczywiście. Teraz rozumiem. Nieźle pan kapral mnie podszedł.

ZORINA13

Kapral: „A potem , ten, ten Edyp w teatrze! A myślałem, że ja mam problemy!”

Kronikarz56

GARCIA: Gratuluję, kapralu. Zabawiliśmy się w rabusiów i mamy oto zyski.
KAPRAL: Nie było to zbyt etyczne, ale teraz przynajmniej mamy za co pić.
GARCIA: Nie inaczej. A zatem pora podzielić łupy. Najlepiej, jak podzielimy je równo.
KAPRAL: To znaczy, ty bierzesz kasę, a ja pustą sakiewkę?
GARCIA: No, coś ty! Razem kradliśmy, więc kasa na pół.
KAPRAL: Dziękuję bardzo.
GARCIA (przykłada mu pistolet do głowy): Ale teraz rabuję sam. Pieniądze albo życie.
KAPRAL (oddając mu sakiewkę): Proszę.
GARCIA: Widzisz? Tak wszystko jest uczciwie i bez niedomówień.
KAPRAL: To ja rozumiem. Najbardziej nie lubię być kantowany.
GARCIA: I słusznie. Ale ja bym cię nigdy nie okantował, przyjacielu.

ZORINA13

Garcia: Co to za zupa?
Kapral: Z trupa!

Kronikarz56

GARCIA: Nie widzi mi się jakoś ślub naszego kapitana Monastario z tą głupią cizią.
REYES: Ale ostatecznie to bogata panna, a takiej szukaliśmy.
GARCIA: Owszem, tylko mogą być problemy. Chyba, że odpowiednio wszystko rozegramy.
REYES: W jaki sposób?
GARCIA: Przede wszystkim, nie możemy ich zostawić samych przed ślubem.
REYES: To chyba trochę nieuczciwe wobec niej, prawda?
GARCIA: Wobec niego też nie. Ta dziewczyna jest głupsza niż wiadro pełne śledzi. Ale cóż... Takie są realia naszego świata, a ten przecież nie jest sprawiedliwy. Gdyby był, to coś takiego jak to... (zdziela Reyesa przed ciemię) by nigdy nie miało miejsca.
REYES: Boleśnie oczywiste.

ZORINA13

Diego: No popatrz, mało trzeba nam, do szczęścia mało trzeba nam. Bez zmartwień i kłopotów można żyć.
Kapral: Co to jest?
Diego: Piosenka, że życie jest w dechę. W wojsku nie znacie piosenek?
Kapral: Jasne, że znamy. (zaczyna recytować) Żyć będzie, kto je przestrzega. Zginie, kto je złamie choć raz. Prawo armii to strasz, która wroga wypatruje. Bo żołnierz całą mocą jest stado.
Diego: Stary, to nie jest piosenka, tylko propaganda.

Kronikarz56

GARCIA: Ależ ten Esteban ma głowę.
REYES: Racja, tyle wypić i dopiero teraz paść?
GARCIA: Naprawdę sporo potrafi wypić. Podziwiam go.
REYES: I jeszcze jak słodko śpi.
GARCIA: Owszem i bardzo mocno.
REYES: Jakbym ja tak spał, to byłbym normalnie w raju.
GARCIA: Jakbyś ty tak spał, to byłbyś normalnie trup.

ZORINA13

Garcia: Nie mógłbyś mnie chociaż raz spytać, jak mi minął dzień?
Kapral: Jak ci minął dzień?
Garcia: Nawet nie pytaj!