Forum serialu Zorro

Kronikarz56

Rozumiem. Wiesz, w gimnazjum miałem przyjaciółkę, która była niewidoma od urodzenia i też umiała z tym żyć i to bardzo dobrze. Swoją drogą wielka szkoda, że te przyjaźnie nie przetrwały próby czasu. Osoby zajęte swoim życiem zapominały o mnie, zakładały swoje życie. A ja co? Ciągle sam. Jak w piosence Wilków "ELI LAMA SABACHTANI". Znasz? Te słowa:

Z tobą odeszły anioły.
Nie ma nas. Zostałem sam.

Te słowa... Te słowa mówią wszystko. Ale nieważne. Widać taki mój los, durnego romantyka i idealisty.

ZORINA13

Życie nie jest łatwe.
Jak w tej piosence Rynkowskiego, nie budźcie marzeń gdy śpią po ciężkiej nocy, bo bez nich gorzkie są dni jak cierpki ocet.

Kronikarz56

Właśnie... Te słowa idealnie do mojego życia trafiają. Bez marzeń dni są gorzkie i cierpkie. Dobrze już o tym wiem. Aż za dobrze. Takie życie.
A powiedz mi... Czy to źle, że w moich opowiadaniach kilka razy mamy wątek człowieka, który traci ukochaną osobę i musi z tym żyć? Bo powraca w moich dziełach taki wątek. Nie wiem, czy to nie jest aż nudne... Ale jakoś... Nie umiem inaczej. Ciekawi mnie jednak Twoje zdanie w tej sprawie.

ZORINA13

Nie, mnie to nie przeszkadza.
Gdzieś podświadomie chyba zawsze w trakcie pisania może, wypłynąć coś, co nas boli w realnym życiu.
Pamiętam wywiad z taką pisarką z Turcji, która mówiła coś takiego, że jej jako introwertyczce pisanie bardzo pomaga uporządkować uczucia.

Kronikarz56

Pisanie pomaga uporządkować uczucia. To bardzo ciekawe stwierdzenie i wiesz co? Chyba jest w tym sporo prawdy. Prócz tego w swoich dziełach umieszczam swoje własne przemyślenia, uczucia, poglądy itd. Ale nie są one ukazane łopatologicznie jak w powieściach Hugo, gdzie autor przerywa akcję, aby całe rozdziały poświęcić opisaniu swoich uczuć, tylko po prostu wplatam to w wypowiedzi bohaterów, ich zachowanie, przemyślenia itd. Może w ten sposób pomagam sobie?

ZORINA13

To możliwe.
Ale dla mnie prawie wszyscy prawdziwi pisarze to introwertycy.
Bo pisanie wymaga czasu i skupienia, którego się nie ma, gdy się prowadzi bogate życie towarzyskie.
Poza tym introwertyk wcale tak nie cierpi jak ekstrawertyk, że siedzi w domu, bo introwertyk lubi być w domu, czytać, pisać, oglądać filmy.
Nie jest ci potrzebny tabun znajomych, gdy możesz uciec do własnego, magicznego świata, dużo piękniejszego od tego, który masz na co dzień.
Oczywiście nie może być w tym drugim magicznym świecie wiecznie, ale jest się w nim bardzo szczęśliwym.

Kronikarz56

Wiesz, z tego wszystkiego, co mówisz wynika zatem, że jestem jednak introwertykiem. Powiem Ci tak: uwielbiam spotykać swoich przyjaciół i spędzać z nimi czas. Ale to tylko chwilowo. Potrzeba mi nieco odpocząć w samotności, gdzie mogę czytać książki, oglądać filmy, pisać swoje dzieła. Kocham to, a mój dom jest mi bliski... I bywać w tym swoim własnym magicznym świecie Smile

Tylko brak mi mojej ukochanej Joasi. Ona wraz ze mną była w tym świecie i pomogła mi go ulepszyć i dodać wielu barw do niego. Teraz o ten świat muszę dbać sam. A po tych okresach odpoczynku w samotności milej jest znowu spotkać swoich przyjaciół i być z nimi. Żal jednak, że jest ich niewielu i mieszkają daleko.

ZORINA13

Myślę, że masz większość cech introwertyka, choć jak ci mówiłam, nie ma czystych typów, bo ludzie są skomplikowani.
Jakoś tak 10 lat temu okryłam ten termin i zrozumiałam, że wcale nie jestem dziwna, nieśmiała czy wycofana, mam po prostu naturę bardziej introwertyczną.

Kronikarz56

No właśnie. Może rzeczywiście nie ma ludzi dziwnych i nie ma tak, że ktoś konkretnie ma tylko skomplikowaną osobowość, bo każdy ją ma na swój sposób? Aż dziwne, że dwie takie osoby jak my o podobnych usposobieniach wcześniej się nie spotkały Smile

Los naprawdę niekiedy mocno żartuje z ludzi, jak pisał Prus w "LALCE".

ZORINA13

Jak robiłam te testy zawodowe, to ta pani z Urzędu Pracy była zaskoczona, że tak powiedziałam, że uważam, że będę dobrym sprzedawcą, bo jestem introwertyczką.
Że rzadko ktoś ma taką dużą wiedzę i świadomość siebie. Ludzie bardziej potrafią powiedzieć, mama jest taka, ojciec jest taki, ale jaki ja jestem ?
Więcej jest podobno ekstrawertyków i może dlatego ta popkultura próbuje nam wmówić, że jak ktoś się trzyma na uboczu to jakieś dziwadło, ale jak wyjdzie do ludzi, to wszystkie jego problemy się rozwiążą jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Nie, żeby bycie ekstrawertykiem było czymś złym, ale świat właśnie bez introwertyków byłby dużo uboższy, bez wspaniałych pisarzy, muzyków, malarzy.

Kronikarz56

Wiesz, to mi nieco przypomina pewien film ze Scarlett Johanson "NIANIA W NOWYM JORKU", kiedy bohaterka ma powiedzieć coś o sobie podczas rozmowy o pracę i odkrywa, że właściwie nie umie nic o sobie powiedzieć, bo właściwie sama siebie nie zna. Ciekawa scena i zdecydowanie zmusza widza do myślenia, nie sądzisz? Smile

Właśnie, wielu ludzi nam wmawia, że najlepiej na świecie mają ekstrawertycy i wyjście do ludzi sprawi, że wszystkie nasze problemy znikną, prysną jak bańka mydlana. Niestety, to nie jest wcale takie proste, a człowiek czujący się z jakiegoś powodu wyobcowany już zawsze w swojej psychice pozostawi ślady takiego uczucia i praktycznie nic go z niego nie wypleni. Jestem chyba tego najlepszym przykładem. Wiesz, że jakiś czas temu mój przyjaciel zaprosił mnie na spotkanie ze swoimi kolegami, nawet fajnie było, ale przez pewne chwile i to długie było tak, że siedziałem cicho, jadłem swój posiłek, bo każdy coś tam zamówiłem i nikt nawet nie zauważył, że w ogóle to ma miejsce. A ja czułem, że nie pasuję tutaj. Przyjaciel miał do mnie o to lekki żal, bo to niby wyglądało, jakbym był wyniosły. Ale zrozumiał, jak mu wyjaśniłem, dlaczego właśnie tak było, a nie inaczej i już nie miał do mnie żalu. Ale mnie było z tego powodu przykro.
Właśnie, świat bez pisarzy, muzyków i malarzy byłby bardzo ubogi. Zwłaszcza bez tych, którzy byli WSPANIALI. Ja nie wyobrażam sobie świata bez książek np. Dumasa. Bez muszkieterów czy Zorro.

ZORINA13

No ja też nie.
Pamiętam jak się okropnie, czułam na początku liceum, taka co pisze wolno i jak kura pazurem.
I jakaś taka dziwna, śmieszna, śpiewa sobie jakieś przedwojenne piosenki Umówiłem się z nią na dziewiątą.
Ale w sobotę nie musiałam o tym myśleć, w sobotę znowu byłam małą dziewczynką i oglądałam Zorro.

Kronikarz56

Nieźle, kolejna wspólna cecha Smile

Też pisałem zawsze wolno, choć bywało z tym różnie. Raz niezbyt starannie, innym razem starannie. I ile razy ja sobie śpiewałem piosenki przedwojenne z tzw. STAREGO KINA, które kocham? I dalej to robię, bo kocham te filmy i kocham te piosenki. Także cóż... Nie ukrywam, że coraz milej mi z Tobą rozmawiać Smile

A te soboty, kiedy człowiek sobie mógł być całkowicie i śmiało dzieckiem. Ten program "WALT DISNEY PRZEDSTAWIA" był cudowny. Bardzo mi go brak. Ale dobrze, że można odzyskać dużą część z tych bajek i seriali aktorskich, które tam leciały Smile

A serial o Zorro jest perełką i aż przyjemnie go było odzyskać i obejrzeć ponownie.

ZORINA13

A i jeszcze chciałam napisać, że w małej księżniczkę z Shirley był uroczy wątek miłosny młodej nauczycielki.
Którą ta stara wiedźma musiała zwolnić z pracy, bo uważała, że dziewczyna źle się prowadzi, choć podejrzewam, że była zwyczajnie zazdrosna.
Narzeczony miał takiego zrzędliwego dziadka, z którym był chyba w jakimś konflikcie, ale się czuło, że ten zrzędliwy dziadek mimo ponurego wyglądu ma dobre serce.

ZORINA13

A w bajce o Sarze niesamowicie mnie zawsze zachwycało, że Sara ma takie piękne oczy.