Forum serialu Zorro

ZORINA13

Cytaty z książki "Mały Książę" katalog cytatów

Dobrze widzi się tylko sercem. ...
Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku. ...
- Na pustyni jest się trochę samotnym. ...
Wiesz... ...
Na zawsze ponosisz odpowiedzialność za to, co oswoiłeś.

Kronikarz56

Ja bym dodał jeszcze cytat o tym, że jeżeli wydaje się rozkazy, trzeba je wydawać odpowiedzialnie i jeżeli żądasz od kogoś, aby wykonał coś, co przekracza jego możliwości, ty jesteś winien. Myślę, że to przesłanie zapomniało wielu polityków. Albo słynny cytat Pijaka, że pije, aby zapomnieć o tym, że się wstydzi tego, iż pije xD

Mały Książę w musicalu z 1974 roku. Moim zdaniem jest on niemalże żywcem wydobyty z ilustracji książki Exupery'ego. Brak mu tylko szalika, ale cóż... Ale jest cała reszta. Do tego Pilot rewelacyjny, choć najlepszy Lis zagrany przez Gene'a Wildera. Film ma formę musicalu i teatru telewizji zarazem, bo widzimy np. węża czy lisa jako zwierzęta, a po chwili, gdy wdają się w rozmowę z Małym Księciem lub śpiewają piosenki, widzimy już ludzi ucharakteryzowanych. A jeśli mowa o piosenkach, to są rewelacyjne. A zwłaszcza piosenka Pilota o kwiatach, że widział dalie, hortensje, stokrotki itd, ale nigdy nie znalazł jeszcze swojej róży. Piosenka brzmi trochę frywolnie, jakby się przechwalał podbojami miłosnymi, a pod koniec z żalem jednak podkreśla, że niestety róży swojej jeszcze nie znalazł xD

Mały Książę w wersji anime, która nie jest tak smutna i ponura jak książka, bardziej przyjemna i radosna, bohater nie musi tam umrzeć, aby wrócić na swoją planetę, co odcinek wraca do siebie, aby potem w kolejnym odcinku znowu odwiedzić Ziemię i przeżyć jakąś przygodę. Mamy też przygody podobne do tych z książki, bo mamy spotkanie z Pilotem i Lisem, ale prócz tego posiadamy inne, bardzo przyjemne i ciekawe przygody, które mogą nas czegoś nauczyć. Najładniejsze są te, w których Mały Książę spotyka jakieś urocze dziewczynki, które mają często do niego dużą słabość - jedna nawet dała mu buzi xD

ZORINA13

Bardzo ładne zdjęcia Hubusiu.
Zwłaszcza, wersja anime wygląda przeuroczo.
Tak naprawdę to nie jest książka dla dzieci, tylko powiastka psychologiczna.
O tym, że dorastając, tracimy dziecięcą radość i ciekawość ciasta i stajemy się nudnymi, ponurymi dorosłymi. I by nigdy tego daru w sobie nie zatracać.

Kronikarz56

Tak sądziłem, że zdjęcia Ci się spodobają, Iwonko. Musimy kiedyś to obejrzeć Smile

Film jest ciekawą adaptacją książki, choć postać Króla zastąpili Generałem, a Geografa postacią Historyka, ale też wyszło całkiem ciekawie Smile

Do tego mają bardzo ładne piosenki. Warto ją obejrzeć.

Anime z kolei nie jest ponure i smutne, jak powieść, raczej to sympatyczna i lekka bajka o uroczym Małym Księciu, który odwiedza różnych ludzi i poznaje ich obyczaje, problemy, pomaga i w ogóle. Bardzo ładny serial.

Tak, to nie jest taka typowa powiastka dla dzieci, choć tak się wydaje. Powiastka filozoficzna, pochwalająca zachowanie w sercu dziecka. Ja jestem dumny z tego, że je w sobie zachowałem i widzę, że Ty także je zachowałaś Smile

A czy wspominałem, że będąc w gimnazjum napisałem na zadanie domowe opowiadanie, właściwie nowelkę o dalszych przygodach Małego Księcia? Myślę, że duch oryginału został zachowany, przynajmniej na tyle, na ile zdołałem Smile

ZORINA13

Nie Hubusiu, nie wspominałeś.
I jak się ta nowela skończyła u ciebie ?

Kronikarz56

Mały Książę za sprawą magii pewnego smoka filozofa i mędrca, którego poznał podczas kolejnej wędrówki, zamieszkał na małej planecie wraz ze wszystkimi przyjaciółmi, czyli Różą, Pilotem, lisem i owym smokiem. Wiem, dość bajkowe zakończenie, ale zawsze lubiłem happy endy. A sama nowelka mogłaby Ci się spodobać. Jeśli chcesz, to ją tutaj, na tym temacie opublikuję. Fragment po fragmencie. Jestem ciekaw, co o niej powiesz i czy oddałem klimat oryginału.

Kronikarz56

Serial anime "MAŁY KSIĄŻĘ", jak pisze w czołówce serialu, jest on luźno oparty na samej książce. Może to i lepiej, ponieważ dzięki temu serial nie jest smutny, jak to ma miejsce w oryginale. Bohater wcale nie musi umrzeć, aby wrócić na swoją planetę, a po prostu łapie kometę w siatkę na motyle i z jej pomocą leci na Ziemię, przeżywa przygodę, a potem w ten sam sposób wraca do siebie, aby w kolejnym odcinku w taki sam sposób powrócić na Ziemię. Serial jest bardzo ładny, lekki i przyjemny, dodatkowo odcinki są lekkie, ale poruszają bardzo mądre tematy, jak choćby takie, jakie są w życiu największe wartości. Lekka i przyjemna, ale nie tracąca swego filozoficznego przekazu bajka.

ZORINA13

Nocami nawiedzała go wena i mógł w spokoju przelewać myśli na papier. Pisał odręcznie – rękopis „Małego Księcia” od 1968 roku znajduje się w Morgan Library & Museum w Nowym Jorku, które odkupiło go od Sylvii Hamilton. Jest poplamiony kawą i coca-colą, popiołem z papierosów, nie brakuje na nim skreślonych zdań, które nie zostały zamieszczone w książce. Gdyby zostały opublikowane, „Mały Książę” byłby około dwukrotnie dłuższy.
Jest jedną z najczęściej tłumaczonych książek w historii literatury. Wyprzedza ją jedynie Biblia. W domach na całym świecie znajduje się ponad 140 milionów egzemplarzy tej książeczki. Niepozorne dzieło Antoine'a de Saint-Exupéry'ego od 1943 roku kradnie serca kolejnym pokoleniom. Czyta się je błyskawicznie – nie ma nawet stu stron. Ta filozoficzna opowiastka zajmuje stałą pozycję w klasyce światowej literatury. W czym tkwi fenomen historii małego chłopca, który zaprzyjaźnia się z pilotem rozbitego samolotu?

Autor „Małego Księcia” przyszedł na świat 120 lat temu, 29 czerwca 1900 roku w Lyonie. To dobra okazja, aby przyjrzeć się jego największemu dziełu, a także przypomnieć wybitnego Francuza, którego życie wypełniała pasja, a zakończyła tajemnicza śmierć.
Osobliwy chłopiec

„Przepraszam wszystkie dzieci za poświęcenie tej książki dorosłemu” – napisał we wstępie „Małego Księcia” Antoine de Saint-Exupéry, który zadedykował książkę swojemu przyjacielowi Léonowi Werthowi. Jak dodał: „ten dorosły znajduje się we Francji, gdzie cierpi głód i chłód. I trzeba go pocieszyć”.
Tylko kobiety mogą uratować ludzkość... Houellebecq dla wielbicieli erotyki i kryminałów

Autor „Serotoniny”, niestety, Nobla chyba nigdy nie dostanie. Z tych samych powodów, z których nie dostali go inni: Nabokov, Borges czy Herbert. Jest zbyt prawicowy i tego nie ukrywa.
zobacz więcej
Człowiek, którego nazwisko znalazło się w każdym z setek milionów egzemplarzy „Małego Księcia” był żydowskim dziennikarzem, znawcą sztuki i pisarzem. Przyszedł na świat 22 lata przed swoim przyjacielem. Różnica wieku nie przeszkodziła im jednak w zbudowaniu wyjątkowej relacji. W przeciwieństwie do Saint-Exupéry'ego, Léon Werth dożył spokojnej starości i doczekał się potomstwa. Saint-Exupéry żałował później, że zadedykował książkę jemu, a nie swojej żonie.

Inspiracją do powstania tej wyjątkowej historii były prawdziwe wydarzenia, które na zawsze odmieniły Saint-Exupéry'ego. W grudniu 1935 roku, podczas próby pobicia rekordu prędkości na trasie Paryż – Sajgon, Saint-Exupéry i jego nawigator rozbili się na Pustyni Libijskiej na Saharze. Z ich zdrowiem było tak źle, że z czasem – na skutek odwodnienia – pojawiły się silne halucynacje.
Zostali uratowani przypadkiem, po czterech dniach, przez karawanę Beduinów. To właśnie od nawiązania do tych wydarzeń zaczyna się akcja „Małego Księcia”.

W książce, pilot rozbitej maszyny spotkał osobliwego chłopca, który skradł jego serce. Okazuje się, że to wyjątkowe dziecko przebyło daleką drogę, aby znaleźć się na naszej planecie. W trakcje swej podróży poznało bardzo ciekawe postacie, a każda z nich udzieliła mu ważnej lekcji. Czytelnicy bez większego trudu mogli dopasować je do swojego życia.

Każda kolejna strona „Małego Księcia” przenosi czytelnika w podróż, która pomaga w znalezieniu odpowiedzi na wiele fundamentalnych pytań. Odbywa się to za sprawą zaskakująco prostych, ale wzruszających rozmów.

– Na poziomie filozoficznym to opowieść o ludzkiej naturze, wnikliwa diagnoza naszych wad i słabości, naszych ciągłych prób odnalezienia szczęścia. Wydaje mi się, że głębię tej książki odkrywamy w pełni dopiero, gdy wracamy do niej po latach. Lepiej rozumiemy wtedy podróż głównego bohatera po kolejnych planetach, na których spotyka Króla, Pyszałka, Pijaka, Biznesmena, Latarnika i Geografa. Pełniej niż w młodości uświadamiamy sobie, że faktycznie – jak powtarzał Mały Książę – jesteśmy dziwni – mówi doktor nauk humanistycznych Tomasz Mackiewicz.
Kim jest Róża?

Nie potrafiłem jej zrozumieć. Powinienem sądzić ją według czynów, a nie słów. Czarowała mnie pięknem i zapachem. Nie powinienem nigdy od niej uciec. Powinienem odnaleźć w niej czułość pod pokrywką małych przebiegłostek. Kwiaty mają w sobie tyle sprzeczności. Lecz byłem za młody, aby umieć ją kochać – tak Mały Książę wspomina piękna Różę, która rosła na jego planecie. Była to specyficzna istota, zadufana w sobie, egoistyczna, ale jednocześnie krucha i piękna. Inspiracją dla tej postaci była żona pisarza – Consuelo de Saint Exupéry.
Pilot i Róża. Antoine de Saint-Exupery z żoną Consuelo Gomez Carillo w ich paryskim mieszkaniu w 1936 roku.

To właśnie dzięki trudnej relacji z Consuelo narodził się ten najbardziej bodaj znany kwiat w historii literatury.

Antoine de Saint-Exupéry stworzył swoje największe dzieło podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych, gdzie przybył pod koniec 1940 roku, tuż po zajęciu Francji przez wojska niemieckie. Był to dla niego trudny czas. Miał problemy zdrowotne, przebywał poza ojczyzną, musiał też opuścić swoją matkę i przyjaciół. Co gorsza, z żoną układało mu się fatalnie – małżonkowie notorycznie się kłócili i zdradzali.

Saint-Exupéry oszukiwał swoją żonę, a ona oszukiwała jego. Consuelo potrafiła rzucać w męża nawet meblami. Jednak do końca pozostali za siebie odpowiedzialni i formalnie nie zakończyli małżeństwa. Akceptowali swoje skoki w bok, dochowali złożonej sobie przysięgi i nigdy się nie opuścili.
„Mały Książę” to współczesny moralitet, który podsuwa odpowiedzi na najważniejsze pytania: Jak żyć? Czym jest szczęście? Czym jest przyjaźń? Co oznacza odpowiedzialność za drugą osobę? – tłumaczy sukces opowiastki dr Tomasz Mackiewicz.

Kronikarz56

Bardzo ciekawa historia. Nie wiedziałem, że żona samego autora była inspiracją dla postaci Róży. Z tego opisu wynika, że naprawdę bardzo przykrą była osobą. Sam autor zdecydowanie też nie był najlepszym człowiekiem na świecie. Przykre i smutne, ale niewykluczone, że autor traktował swoje najsłynniejsze dzieło jako moralitet dla ludzi i dla siebie samego.

Pilot i Mały Książę w filmie "MAŁY KSIĄŻĘ" z 1974 roku, nakręconym w formie musicalu.

ZORINA13

Powiastka filozoficzna "Mały Książę" wydana w 1943 roku w Nowym Jorku, to jedyna książka dla dzieci w dorobku Antoine’a de Saint - Exupery (1900 - 1944), którą zresztą sam też zilustrował. I ulubiona lektura kolejnych pokoleń czytelników. Opowieść o szukaniu przyjaźni i dorastaniu do prawdziwej miłości, która w życiu może się zdarzyć tylko raz.
Nagrodzony Cezarem w 2016 roku animowany film Marka Osborne’a to nowatorska adaptacja słynnej książki francuskiego pisarza. Reżyser zachował klimat literackiego pierwowzoru, ale została zmieniona główna postać tej opowieści, a także zastosowano różne techniki animacji.

Zamiast Małego Księcia, bohaterką jest tu Mała Dziewczynka. Wychowuje ją matka, związana zawodowo z dużą korporacją, co się łączy z wytężoną pracą. Matka żyje szybko i intensywnie, do czego nakłania także swoją córkę. Chce ją nauczyć, że tylko ciężką pracą można osiągnąć cel w życiu. Tymczasem Mała Dziewczynka zaprzyjaźnia się z ekscentrycznym starszym panem z sąsiedztwa. Pilot, bo tak ów człowiek sam się przedstawia, opowiada małej bohaterce o niezwykłym świecie, gdzie wszystko jest możliwe i dokąd zaprosił go kiedyś przyjaciel, Mały Książę.
Film animowany

Kronikarz56

Nad wyraz piękny i zarazem bardzo wzruszający film. Dodatkowo, warto przy tym zauważyć, że nie jest to typowa ekranizacja powieści Exupery'ego, tylko raczej jej kontynuacja i do tego doskonale utrzymana w konwencji oryginału. Gdyby pisarz żył nadal, byłby nią zachwycony, jestem tego pewien. Bajka naprawdę piękna i chwilami niesamowicie wzruszająca.

ZORINA13

Kronikarz56

W filmie animowanym, który oboje znamy, w polskim dubbingu głosu Królowi użyczył sam Andrzej Seweryn, nasz znakomity polski aktor.

ZORINA13

Jak rozumieć to niezwykłe spotkanie narratora i Małego Księcia? – Różne były tutaj próby interpretacji – słyszymy w komentarzu. – Często, w takiej warstwie powierzchownej mówiło się, że jest to przybysz z innej planety, czyli, że mamy do czynienia z jakimś niby ufoludkiem. Niektórzy interpretowali tę postać dosłownie, czyli jako dziecko, które zadaje elementarne, podstawowe pytania o miłość, przyjaźń, porządek życia, porządek wartości.

– Myślę jednak, że tak naprawdę Mały Książę to personifikacja, uosobienie stanów wewnętrznych bohatera książki – stwierdził historyk literatury. – Czasem przecież tak jest, że nasze stany wewnętrzne, to co przeżywamy, artyści wyrażają poprzez wykreowanie jakiejś postaci, która ten nasz głos wewnętrzny reprezentuje.
Dojrzewanie do śmierci

– Saint-Exupéry pokazuje, że prawdziwym sensem życia człowieka jest dojrzewanie do śmierci – dodał gość programu. – Jest to przesłanie, które można by zinterpretować w sposób skrajnie tragiczny, ale ono tak naprawdę jest budujące, piękne i mądre, bo pod koniec swego życia człowiek wraca do źródeł, wraca do początków, ale wraca jako ktoś inny
tu nie chodzi o to, że człowiek na starość dziecinnieje. Chodzi o to, że zaczyna dostrzegać w otaczającym świecie ten ład, który widział, będąc małym dzieckiem.

"Mały Książę" jest pozycją szczególną również w twórczości Exupéry’ego. To jedyna książka, której nadał formę baśni i którą sam zilustrował. Pod warstwą bajkowej fabuły autor chciał zwrócić uwagę czytelnikowi na prawdy uniwersalne. Zresztą w dedykacji dla Léona Wertha napisał: "Dedykuję tę książkę swemu przyjacielowi, gdy był małym chłopcem".
Dorośli są zakochani w cyfrach. Jeżeli opowiadacie im o nowym przyjacielu, nigdy nie spytają o rzeczy najważniejsze. Nigdy nie usłyszycie:, „Jaki jest dźwięk jego głosu? W co lubi się bawić? Czy zbiera motyle?” Oni spytają was: „Ile ma lat? Ilu ma braci? Ile waży? Ile zarabia jego ojciec?” Wówczas dopiero sądzą, że coś wiedzą o waszym przyjacielu. Jeżeli mówicie dorosłym: „Widziałem piękny dom z czerwonej cegły, z pelargoniami w oknach i gołębiami na dachu” – nie potrafią sobie wyobrazić tego domu. Trzeba im powiedzieć: „Widziałem dom za sto tysięcy franków”. Wtedy krzykną: „Jaki to piękny dom!”
Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół.

Kronikarz56

Uwielbiam tę książkę. Ma ona w sobie niesamowicie piękną magię. Pokazuje nam, że nie powinniśmy chyba za bardzo dorastać. Że powinniśmy zachować w sobie to wewnętrzne dziecko, które sprawia, że jesteśmy naprawdę szczęśliwi i umiemy cieszyć się każdym drobiazgiem.