Forum serialu Zorro

Kronikarz56

Ralph Fiennes i Juliette Binoche jako Heathcliff i Katarzyna Earnshaw w filmie "WICHROWE WZGÓRZA" z 1992 roku. Para tyleż toksyczna, co niezwykła, chwilami przerażająca, jak i niesamowita zarazem.

On jest tajemniczym dzieckiem sierotą z nieznanych rodziców, prawdopodobnie Cyganem. Zostaje znaleziony przez pana Earnshawa na wrzosowisku i zabrany do domu jakiś czas po tym, jak mężczyźnie zmarł jego najstarszy syn Heathliff. Chłopiec otrzymuje imię po nim i zamieszkuje u swego dobrodzieja w majątku Wichrowe Wzgórza. Wychowuje się z dziećmi swego opiekuna: Katarzyną i Hindleyem. Zakochuje się w Katarzynie z wzajemnością, ale Hindley okazuje im obojgu pogardę i jest zazdrosny o względy ojca, jakimi cieszy się Heathcliff. Gdy ojciec umiera, Hindley zostaje panem posiadłości i robi z przybranego brata parobka. Ten znosi to wszystko, bo kocha Katarzynę. Stopniowo staje się dzikusem zamkniętym w sobie i nie dbającym o nic, tylko o ukochaną. Jego miłość jest dość gwałtowna i dzika, ale pełna wierności i namiętności i taką miłość też otrzymuje. Gdy Hindley traci żonę, która umiera podczas porodu, zaczyna pić i hulać, nie przejmując się niczym i zakochani mają dla siebie dużo czasu. Włóczą się po wrzosowiskach, bawią się i stają się dzikimi dziećmi zdanymi w dużej mierze tylko na siebie. Pewnego dnia trafiają podczas włóczęgi do posiadłości Drozdowe Gniazdo, gdzie Katarzyna zostaje ugryziona przez psa. Trafia na czas leczenia rany do właścicieli posiadłości, rodziny Lintonów. Heathcliff zostaje wyrzucony jako parobek i w domu czeka na powrót ukochanej. Gdy ta powraca, nie poznaje jej i widzi w niej wyniosłość, dumę, dobre maniery i wielkopańskość. Mimo to próbuje spędzać z nią czas, gdy jednak słyszy rozmowę Katarzyny ze służącą Nelly, z której odkrywa, iż ukochana go kocha, ale nie wyjdzie za niego z powodu jego pochodzenia, załamany ucieka z domu. Przez kilka lat nikt nic o nim nie słyszy, aż powraca on jako niezwykle bogaty człowiek. Dowiaduje się, że Hindley zadłużył Wichrowe Wzgórza z powodu kart i alkoholizmu, więc wykupuje jego długi w zamian za hipotekę majątku i staje się panem Wichrowych Wzgórz. Hindleya zatrzymuje, aby się napawać jego upadkiem. Gdy ten umiera, bierze pod opiekę jego syna Haretona i traktuje go pogardliwie, ale mimo to otrzymuje od niego miłość synowską. Jednocześnie, dowiadując się o ślubie Katarzyny z Edgarem Lintonem, odwiedza Drozdowe Gniazdo, gdzie mieszkają małżonkowie i na złość obojgu zaleca się do Izabeli, siostry Edgara. Dodatkowo wie, iż jeśli Edgar umrze nie mając syna, Izabela dziedziczy majątek. Oczarowuje więc dziewczynę do tego stopnia, że ta ucieka z nim i wychodzi za niego. Wówczas Heathcliff ukazuje swoje prawdziwe oblicze i Izabela popada w rozpacz. Gdy Katarzyna zaczyna umierać niedługo po narodzinach córki, również Katarzyny, Heathcliff odwiedza ją na łożu śmierci i oboje nawzajem sobie wybaczają. Po jej pogrzebie modli się, aby Katarzyna nawiedziła go jako duch i nie zostawiła go samego na świecie. Izabela ucieka od niego i rodzi mu syna Lintona, którego Heathcliff zabiera po śmierci matki do Wichrowych Wzgórz. Gdy nastoletnia Katarzyna Linton, córka jego ukochanej dorasta, Heathcliff namawia uległego mu syna, aby omotał dziewczynę i zwabił ją do siebie, po czym zmusza młodych do ślubu. W ten sposób Drozdowe Gniazdo, po śmierci Edgara trafia w ręce Katarzyny i jej męża, a po śmierci chorowitego syna, Heatcliff staje się panem również i tej posiadłości. Nie umie jednak nasycić się swoją zemstą, żyje jedynie z wierną służką Nelly Dean i synową Katarzyną, na której od czasu do czasu się wyżywa, podobnie jak na Haretonie. Młodzi jednak, mimo jego starań zbliżają się do siebie i zakochują się w sobie. Wówczas Heathcliff odkrywa, że jego zemsta obróciła się przeciwko niemu: córka jego ukochanej i syn jej brata zakochali się i zostali parą, taką jak kiedyś on i Katarzyna. Heathcliff załamany czeka na śmierć i pewnej nocy umiera, zabrany prawdopodobnie do zaświatów przez ducha Katarzyny. Młoda Katarzyna i Hareton pobierają się i chowają go obok jego ukochanej, a sami obejmują w posiadanie Wichrowe Wzgórza i Drozdowe Gniazdo, wprowadzając do nich ponownie miłość i szczęście. Sam Heathcliff zaś bywał wiele razy widywany jako duch w towarzystwie ducha Katarzyny Earnshaw, gdy razem wędrują po okolicy, nareszcie razem i nareszcie szczęśliwi.

Ona to córka i najmłodsze dziecko pana Earnshawa, pana na Wichrowych Wzgórzach. Gdy jej ojciec przynosi do domu cygańskiego znajdę i nadaje mu imię Heathcliff, Katarzyna jest zachwycona, bo ma się z kim bawić i spędzać czas. Jej starszy brat Hindley jest jednak inaczej nastawiony do chłopca, nienawidzi go, gardzi nim i oskarża o kradzież uczuć ojca. Gdy ojciec umiera, Hindley zostaje panem Wichrowych Wzgórz i zmusza Heathcliffa do zostania parobkiem, a Katarzynę, aby musiała na to patrzeć. Katarzyna zaczyna nienawidzić brata i darzyć Heathcliffa coraz głębszym uczuciem, które przeradza się w dziką i bardzo namiętną miłość. Gdy Hindley traci żonę, która umiera, wydając na świat jego syna Haretona, zaczyna tracić zainteresowanie czymkolwiek wokół siebie, zaniedbuje więc też obowiązek wyedukowania siostry i wydania jej dobrze za mąż. Wskutek czego Katarzyna i Heathcliff mają dużo wolnego czasu i wykorzystują go, włócząc się po wrzosowiskach. Gdy pewnego dnia trafiają do majątku Drozdowe Gniazdo, włamują się na teren posiadłości właścicieli tych ziem, rodziny Lintonów i straszą ich, wyjąc i jęcząc pod oknem. Gdy Lintonowie przerażeni wypuszczają psy, jeden z nich gryzie w nogę Katarzynę. Lintonowie wówczas odkrywają, kim są intruzi i zaniepokojeni losem dziewczyny, zabierają ją do siebie na czas rekonwalescencji. Heathcliffa zaś wyrzucają jako parobka niegodnego, by tu przebywać. Katarzyna spędza około miesiąc u nowych znajomych, nabierając ogłady i dobrych manier, ale przy okazji wyniosłości i lekkiej pogardy do życia, jakie dotychczas wiodła. Nadal kocha Heathcliffa, ale to już nie jest to samo uczucie, co kiedyś. Po powrocie do domu odnawia z nim kontakt, ale jednocześnie przyjmuje zaloty Edgara Lintona. W rozmowie z wierną służącą i zarazem jedyną przyjaciółką Nelly Dean wyznaje, że kocha tak naprawdę tylko Heathcliffa, ale nie może za niego wyjść, bo związek z nim by ją upokorzył. Dlatego wyjdzie za Edgara, ale jej serce należy do przyjaciela z dzieciństwa. Heathcliff jednak wszystko słyszy i załamany ucieka z domu. Katarzyna mocno przeżywa tę sytuację, mimo to wychodzi za Edgara i zamieszkuje w Drozdowym Gnieździe. Nie interesuje się losami brata, który pije i uprawia hazard, przez co zadłuża rodzinny majątek. Gdy Heathcliff powraca i wykupuje Wichrowe Wzgórza w zamian za spłacenie długów Hindleya, Katarzyna jest szczęśliwa i radośnie przyjmuje go u siebie. Robi się jednak zazdrosna, widząc jego zaloty wobec szwagierki, Izabeli Linton. Domyśla się, że mężczyzna nie kocha dziewczyny i tylko ją uwodzi, aby się na nich wszystkich zemścić i zostać w razie śmierci Edgara bez dziedzica, panem Drozdowego Gniazda. Ostrzega zatem Izabelę przed Heathcliffem, początkowo jej współczując, potem traktując jak rywalkę. Gdy Edgarowi przestają się podobać coraz częstsze wizyty Heathcliffa i jego zaloty do Izabeli, Katarzyna robi o to mężowi awanturę i prowokuje go wtedy, gdy Heathcliff znowu ją odwiedza. Edgar jednak nie bije się z rywalem, tylko biegnie po służbę. Ukochany Katarzyny ucieka, a ona sama popada w chorobę. Edgar czuwa przy niej i nie zauważa, że Izabela ucieka z Heathcliffem i wychodzi za niego za mąż. Katarzyna dochodzi do siebie, ale lekarz radzi, aby jej nie drażnić, co kobieta bezczelnie wykorzystuje, tyranizując swoimi fochami i kaprysami cały dom. Wychodzi też na jaw, że jest w ciąży z mężem. Jakiś czas później rodzi mu córkę Katarzynę, ale jest mocna osłabiona po porodzie i w wyniku tego umiera. Przed śmiercią przyjmuje potajemną wizytę Heathcliffa i oboje nawzajem obrzucają się zarzutami, po czym wszystkie je sobie wybaczają. Katarzyna zostaje pochowana na miejscowym cmentarzu, ale jej ciało nie ulega rozkładowi z powodu wpływu torfowiska. Heathcliff po latach wykopuje jej trumnę i widzi zwłoki niemalże nietknięte przez czas. Poczytuje to sobie za znak i obiecuje, że niedługo dołączy do ukochanej. Duch Katarzyny jest potem widziany przez kilku ludzi, w tym dzierżawcę Drozdowego Gniazda, gdy ten nocuje przypadkiem na Wichrowych Wzgórzach w jej dawnym pokoju. Heathcliff na wieść o tym sam zaczyna nocować w dawnym pokoju ukochanej i liczy, że też zobaczy jej widmo. Udaje mu się to, a chwilę później umiera, zabrany prawdopodobnie przez ducha Katarzyny w zaświaty. Oboje są potem jako duchy wiele razy widziani przez miejscowych ludzi, a ich ciała pochowano tuż obok siebie, aby nawet po śmierci byli razem.

ZORINA13

Wichrowe wzgórza
Wichrowe Wzgórza – amerykański dramat filmowy z 1939 roku w reżyserii Williama Wylera, wyprodukowany przez Samuela Goldwyna. Adaptacja XIX-wiecznej angielskiej powieści autorstwa Emily Brontë.
Młody Cygan zakochuje się w córce pary, która go przygarnęła. Po latach wraca do rodzinnego domu, ale odkrywa, że jego wybranka wyszła już za mąż.
Vivien Leigh chciała zagrać główną rolę kobiecą Cathy, ale William Wyler postanowił już wcześniej, że w postać tę wcieli się bardziej wówczas znana Merle Oberon. Potem zaproponowano Vivien rolę drugoplanową, Isabelli, jednak odmówiła. Tym sposobem przypadła ona Geraldine Fitzgerald.

Kronikarz56

Jest sporo ekranizacji i adaptacji powieści "WICHROWE WZGÓRZA". Jedne lepsze, drugie gorsze. Najmocniej w pamięć zapadła ta najbardziej udana, czyli z 1992 roku. Ale wersja z 1939 roku jest chyba na drugim miejscu uwielbiania przez widzów. A tutaj na zdjęciu adaptacja z 1970 roku. W roli Heathcliffa wystąpił Timothy Dalton. Adaptacja jest jednak nie do końca udana, ponieważ zmienia mocno zakończenie, bo pokazuje, że po śmierci Katarzyny jej brat zabija Heathcliffa, a ten umiera widząc ducha ukochanej, który idzie po niego. Jak wiemy, nie ma to wiele wspólnego z książką, bo brat Katarzyny co prawda próbuje dokonać zamachu na głównego bohatera, ale mu się to nie udaje. Pomijając jednak to zakończenie i urwanie fabuły książki tak w połowie, to cała reszta jest naprawdę dobra, a Dalton bardzo dobrze gra.

ZORINA13

Nie wiedziałam o tym, że Timothy Dalton grał w Wichrowych wzgórzach.

Kronikarz56

"WICHROWE WZGÓRZA" z 1998 roku. Przez wielu uważana za lepszą wersję niż ta najsłynniejsza z 1992 roku, bo jest nieco bardziej wierna książce i podobno postacie bardziej wyraziste, przynajmniej zdaniem wielu krytyków. Ale oczywiście jest to wersja mniej znana, ponieważ chyba była kręcona dla telewizji, nie dla kin.

Ale najciekawsza jest wersja z 2004 roku, która jest włoska, a fabuła w niej została nieźle zmieniona, ale za to w bardzo ciekawy sposób i dzięki temu znana nam doskonale z książki historia nie jest już tak oczywista, ale za to równie interesująca. Chętnie przybliżę Ci, jak w tej wersji wszystko wygląda, bo moim zdaniem naprawdę jest to ciekawe.

ZORINA13

Nie kojarzę tej pary na zdjęciu. Proszę opowiedzieć o tej wersji.

Kronikarz56

W wersji z 2004 roku historia została poważnie zmieniona, ale w sposób naprawdę ciekawy. W tej wersji ojciec Katherine nie znajduje Heathcliffa na wrzosowisku, ale w Londynie, kiedy ten ratuje go przed okradzeniem go przez bandytów. Mężczyzna z wdzięczności zabiera chłopaka do siebie i traktuje jak syna, co budzi zazdrość jego naturalnego potomka. Katherine jednak jest zachwycona przybranym bratem i spędzają oboje dużo czasu. Kiedy dzieci dorastają, ojciec chce oficjalnie adoptować Heathcliffa. Ten jednak wyznaje mu, że wolałby poślubić jego córkę. Mężczyzna zgadza się i oznajmia rodzonemu synowi, Hindleyowi, że nie będzie dłużej spłacał jego karciane długi i oznajmia, że dzieli majątek po równo pomiędzy syna, córkę i przybranego syna i że wyraził zgodę na to, aby Katherine i Heathcliff pobrali się. Niestety, tego samego dnia ginie w wypadku, a Hindley niszczy jego testament, jednocześnie oświadczając, że teraz on rządzi całym domem, biorąc siostrę pod "opiekę" i Heathcliffa wyrzucając z domu. Gdy ten prosi jednak o to, aby nie oddzielał go od Katherine, Hindley się zgadza, ale zmusza przybranego brata do podpisania przyznania się do winy, jakoby Heathcliff sprzeniewierzył wielką sumę pieniędzy. W ten sposób w każdej chwili może go wsadzić do więzienia. Mimo to chłopak zostaje i spotyka się potajemnie z Katherine. Gdy ta zażyłość wychodzi na jaw, Heathcliff ucieka z domu i znika, a Katherine wychodzi za zakochanego w niej sąsiada Edgara Lintona. Hindley popada w długi. Powraca Heathcliff jako bogacz, który wykupuje jego długi i spłaca je w zamian za hipotekę Wichrowych Wzgórz. Jednocześnie zostaje częstym gościem Katherine i jej męża. Uwodzi siostrę Lintona, Izabelę, wobec której jest niesamowicie czarujący. Dziewczyna ucieka z nim. Oboje pobierają się potajemnie i zamieszkują w Wichrowych Wzgórzach. Heathcliff staje się do żony oschły i nieprzyjemny, ale czuje niechęć do samego siebie za to. Mimo rad wciąż kochającej go Izabeli, nie pozbywa się z domu Hindleya, który próbuje pewnej nocy go zabić. Dochodzi do szarpaniny, w wyniku której Hindley spada ze schodów i ginie. Izabela liczy, że zginęło źródło zła i jej mąż stanie się lepszym człowiekiem. Tak się jednak nie staje. Niedługo potem umiera Katherine. Przed śmiercią, z pomocą wiernej służącej spotyka się ona z Heathcliffem, który wybacza jej i prosi o wybaczenie. Umierają pogodzeni ze sobą. Niedługo potem Izabela odchodzi od męża, a ten umiera w samotności, zabrany w zaświaty przez ducha ukochanej Katherine. Dopiero wtedy oboje wreszcie mogą być razem.

W wersji tej pominięto wątek młodego pokolenia, które się pokochało i naprawiło błędy starego pokolenia. Nie ma też tego, że Heathcliff znęcał się nad Izabelą psychicznie, po prostu odsuwa się od niej. Zasadniczo film zdaje się mocno wybielać postacie zakochanych osób, które nie mają tylu wad, ile mają w oryginalnej powieści, a ich uczucie zdecydowanie nie jest toksyczne i prowadzące do zguby, a jedynie miłością prawdziwą zniszczoną przez podłych ludzi. To zupełnie inne spojrzenie na tę niezwykłą opowieść, ale moim zdaniem bardzo ciekawe.

ZORINA13

A co teraz omówimy ?

Kronikarz56

Julie Andrews i Christopher Plummer jako Maria Augusta Kutschera i Georg von Trapp w filmie "DŹWIĘKI MUZYKI". Guwernantka, niedoszła zakonnica i jej pracodawca, wdowiec i kapitan marynarki wojennej w stanie spoczynku. Para nietypowa, ale niezwykła pod wieloma względami, dodatkowo istniejąca naprawdę, choć w filmie ukazana nieco inaczej niż w rzeczywistości.

On to emerytowany kapitan marynarki wojennej w stanie spoczynku, wdowiec, ojciec siódemki dzieci. Po śmierci żony zamyka się w sobie, wobec dzieci staje się apodyktyczny i nieprzyjemny, uczy je wojskowego drygu, każe im nosić mundurki szkolne i reagować na gwiazdek. Nie widzi, że dzieci, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę, doprowadzają do szału wszystkie guwernantki. W końcu przyjmuje Marię, niedoszłą zakonnicę przysłaną mu przez Matkę Przełożoną. Początkowo uważa ją za osobę niepokorną i próbuje ją utemperować, jednak to mu się nie udaje. Dodatkowo, kiedy przyjeżdża do domu wraz z kuzynem Maxem Detweilerem i baronową Elsą von Schreder, kuzynką Maxa i wdowę, zabiegającą o względy Georga, jest świadkiem tego, że dzieci bawią się w taki sposób, w jaki on tego nie pochwala. Pyta Marię o zdanie, ale ta broni swoich metod nauczania. Georg jest wściekły, ale... Kiedy widzi, jak dzieci śpiewają jego ukochaną piosenkę z młodszych lat, wzrusza się, przypomina sobie piękniejsze chwile w swoim życiu i przytula dzieci, po czym znowu zaczyna się śmiać. Przeprasza Marię i prosi, aby została. Stopniowo zakochuje się w niej, ale wskutek intrygi baronowej, Maria wraca do klasztoru, a załamany Georg zaręcza się z Elsą. Kiedy jednak Maria wraca do domu, Georg nie jest w stanie kontynuować tego związku i wyjawia Elsie prawdę. Ta zaś nie tylko nie gniewa się na niego, ale czując wyrzuty sumienia, wyjawia mu prawdę o uczuciach Marii do niego. Kapitan i Maria rozmawiają ze sobą, wyznają sobie uczucia i w końcu się pobierają. Kapitan jednak niedługo potem wpada w tarapaty. Jego nieugięty charakter, nienawiść do nazizmu i duma narodowa sprawiają, że naraża się hitlerowcom i dostaje wezwanie do wojska. Nie chce służyć w armii Hitlera, dlatego potajemnie wraz z żoną i dziećmi uciekają, w czym pomaga im Max Detweiler, z którym kapitan nieco wcześniej miał konflikt o to, że Max jest zbyt ostrożny i nie chce narażać się nazistom. Mimo trudności, kapitan i jego rodzina ukrywają się w klasztorze, tam dostają samochód i uciekają w góry, a potem pieszo przekraczają ścieżką granicę Austrii ze Szwajcarią. Po dotarciu na teren kraju neutralnego, wszyscy są już bezpieczni.

Ona to młoda, zakonna nowicjuszka, marząca od dawna o byciu zakonnicą. Ma niepokorny charakter, który sprawia, że nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków zakonnych tak, jak się od niej tego oczekuje. Staja się zakałą klasztoru, choć Matka Przełożona ją bardzo lubi i traktuje jak własną córkę. Widząc, że dziewczyna nie jest pewna, gdzie jest jej miejsce na świecie, posyła ją na próbę do domu kapitana von Trappa jako guwernantkę siedmiorga dzieci oficera. Mimo pewnych obaw, Maria ostatecznie przyjmuje propozycję i zostaje przysłana do kapitana. Nie robi on na niej na początku dobrego wrażenia, denerwuje ją jego zachowanie i wojskowy dryg, jaki wprowadza w domu. Dodatkowo dzieci robią jej psikusy. Mimo to Maria swoją dobrocią i urokiem osobistym dość szybko zdobywa ich sympatię, w wyniku czego dzieci zaczynają się jej słuchać, a ona szyje im nowe ubranka, aby nie musieli chodzić w mundurkach szkolnych, uczy je śpiewać i cieszyć się drobiazgami. Kiedy wraca kapitan z baronową Elsą von Schreder i swoim kuzynem Maxem Detweilerem, nie jest zachwycony zachowaniem kobiety, ale ta broni swojego zdania na temat metod wychowawczych. Ostatecznie Maria zostaje w domu, bo kapitan ulega urokowi piosenki śpiewanej przez dzieci i przypomina swoje radośniejsze chwile w życiu. Georg zgadza się więc na to, aby Maria uczyła jego dzieci po swojemu. Wkrótce zakochuje się w niej, a Maria odkrywa, że odwzajemnia to uczucie. Przerażona i zniechęcona do tego uczucia przez zazdrosną baronową, Maria ucieka do klasztoru i zamyka się w odosobnieniu. Gdy dzieci chcą ją odwiedzić, nie przyjmuje ich. Matka Przełożona, zaniepokojona tym wszystkim, rozmawia szczerze z Marią. Odkrywszy jej uczucia, tłumaczy dziewczynie, że jej uczucia nie są wcale grzechem i namawia ją do powrotu. Maria zatem wraca do von Trappa, gdzie radośnie wita dzieci. Ku jej smutkowi jednak, kapitan zaręczył się właśnie z baronową. Niespodziewanie Georg zrywa zaręczyny z baronową, która naprawia swoje błędy i w pewnym sensie łączy zakochanych, którzy w końcu wyznają sobie swoje uczucia. Niedługo potem oboje się pobierają i wyjeżdżają w podróż poślubną. Po powrocie odkrywają, że Austria zostają przyłączona do III Rzeszy i władzę w kraju przejęli naziści. Georg dostaje rozkaz wstąpienia do hitlerowskiej marynarki wojennej, ale nie zamierza służyć zbrodniarzom. Maria popiera jego działania. Oboje postanawiają w nocy spakować się, zabrać dzieci i uciec z kraju do neutralnej Szwajcarii. Zostają przyłapani przez nazistę Zellera, ale okłamują go, że zamierzają jechać na wieczorny koncert, w którym cała rodzina ma występować. Dzieci wykorzystują teraz zdolności wokalne wyuczone przez Marię. Po występie rodzina ucieka i chowa się w klasztorze, gdzie potem uciekają w góry. Tam potem ścieżką górską docierają do Szwajcarii i bezpiecznie idą w głąb kraju.

ZORINA13

Julie Andrews i Christopher Plummer.
Bardzo ładna para. On pozornie zimny, pełen dystansu a ona go zmienia swoją radością życia. Staje się jego słoneczkiem, promykiem nadziei.
Ciepła kobieca Julie wydaje mi się stworzona do takiej roli.

Kronikarz56 · Wysłany: Śro 20:42, 22 Mar 2023 Temat postu:

Rachel Ward i Richard Chamberlain jako Meggie Cleary-O'Neill oraz Ralph de Bricassart w serialu "PTAKI CIERNISTYCH KRZEWÓW". Młoda Australijka i katolicki duchowny. Para z góry skazana na porażce w starania o swoje szczęście z powodu odmiennego podejścia do wielu spraw.

Ona to córka państwa Cleary, jedyna dziewczynka w licznym rodzeństwie, mająca jedynie ciepłe relacje z dwoma braćmi: Frankiem i Stu. Znienawidzona przez matkę, której przypominała swoim istnieniem o zmarnowanej młodości. Nie zaznała za wiele miłości w dzieciństwie, dlatego tak łatwo uległa platonicznemu zauroczeniu księdzem Ralplhem de Bricassartem, który często bywał w ich domu i potem oddał ją do szkoły, aby mogła się kształcić. Gdy Meggie dorasta, jej uczucie do Ralpha staje się coraz silniejsze, a do tego odwzajemnione z jego strony. Mimo to Ralph nie jest w stanie się z nią związać, bo za bardzo ceni sobie pozycję w Kościele katolickim i możliwość awansu w tej instytucji, co jednak zasłania swoją rzekomo głęboką wiarą. Na Meggie spadają dodatkowo jeden cios za drugim. Frank trafia do więzienia na dożywocie za pobicie ze skutkiem śmiertelnym kogoś w barze, ojciec ginie przygnieciony przez drzewo podczas burzy, a brat Stu zostaje rozszarpany przez dzika. Meggie traci przez to wszystko wiarę w dobroć Boga i odsuwa się od wszystkiego, co wiąże się z religią. Gdy zaczyna o nią zabiegać Luke O'Neill, bez większych wahań wychodzi za niego, oddaje mu pieniądze wypłacane przez Ralpha jako dożywotnią rentę po zmarłej ciotce, a potem wyjeżdża z dala od rodzinnej farmy Drogeady, która przypomina jej wszystko, co złe. Nie kocha męża, ale jest jej smutno, że ten o nią nie zabiega, a jedynie popada w pracoholizm, a z nią bywa jedynie okazjonalnie. Za radą przyjaciół, których poznaje w międzyczasie, uwodzi męża erotycznie i zachodzi z nim w ciążę. Jednak narodziny córki Justine niczego nie zmieniają. Meggie nie umie kochać dziecka, a spotkanie z Ralphem, który pomaga jej przy porodzie, ale nie umie znowu z nią być, tylko pogarsza sytuacje. Z pomocą tych samych przyjaciół wyjeżdża na wczasy na wyspę, gdzie odwiedza ją Ralph udający jej męża. Oboje wdają się w romans, ale szybko się on kończy i Ralph wyjeżdża. Meggie wraca i odkrywa, że jest w ciąży. Zrywa z mężem, wraca do Drogeady i tam rodzi syna Dana. Kocha go całym sercem, bo jest on dzieckiem jej ukochanego, za to odpycha od siebie Justine, bo ta za mocno przypomina jej Luke'a. Rozpieszcza Dana i niczego mu nie odmawia, a gdy ponownie w jej domu zjawia się Ralph, spędza z nim noc, z której jednak nic nie wychodzi. Gdy Dan oznajmia jej, że chce zostać księdzem, Meggie jest wściekła i czuje, że Bóg znowu odbiera jej kogoś, kogo kocha. Akceptuje decyzję syna, ale nie aprobuje jej. Nie przybywa nawet na jego święcenia, aby okazać pogardę jemu i Danowi. Gdy Dan niedługo potem tonie w morzu podczas wakacji na Krecie, Meggie mocno to przeżywa. Podczas pogrzebu z zemsty rani mocno Ralpha wyznając mu, że to on był ojcem Dana, potem odsuwa się od wszystkich, żyjąc tylko swoim bólem. Nie obchodzi ją przy tym to, że Justine cierpi i się obwinia niesłusznie o śmierć brata. Dopiero interwencja matki, która rozumie swoje błędy i widzi, że Meggie je powtarza sprawia, że kobieta rozmawia wreszcie z córką, obie się godzą i Meggie namawia Justine, aby wyjechała z ukochanym Rainerem do Europy, daleko od Australii i żyła własnym życiem, przerywając to straszne fatum. W chwili, gdy córka odlatuje z ukochanym, Meggie ostatni raz rozmawia z Ralphem, który przeprasza ją za wszystko i umiera na jej rękach.

On to katolicki duchowny, został księdzem wbrew woli matki, ale nie dlatego, że był tak bardzo wierzący, ale dlatego, że przerażała go fizyczna praca, która w innym wypadku by go czekała. Ponadto był ambitny i wierzył, że może zajść bardzo wysoko w kościelnej hierarchii. Ponieważ naraził się swojemu biskupowi, został odesłany za karę na posługę do Australii. Zawarł tam znajomość z wdową Mary Carson. Kobieta, dużo starsza od niego, zapałała pożądaniem do Ralpha, ale ten ją odtrącił, choć ta mu się podobała. Oddał się za to niewinnemu w swoich oczach uczuciu do Meggie, jej bratanicy, której dał wiele wsparcia i pomocy w trudnych chwilach. Gdy Meggie dorosła, stała się piękną kobietą i oczarowała nią Ralpha, który zaczął jej pragnąć. Widząc to, Mary zemściła się na księdzu, zapisując w testamencie cały swój majątek Kościołowi, a swoją farmę Drogeadę oddając pod opiekę Kościoła i czyniąc jej zarządcą Ralpha z nakazem, aby mogła tam mieszkać rodzina jej brata. W liście do Ralpha zaznaczyła, że ma on prawo zniszczyć testament i przekazać cały majątek rodzinie Meggie, jednak wiedziała, że ambitny Ralph tego nie zrobi. Nie myliła się, Ralph bowiem ujawnił testament i w zamian za to mógł powrócić do Watykanu i szybko został sekretarzem arcybiskupa. Wkrótce potem, gdy ten awansował na kardynała, Ralph z jego protekcją został biskupem. Przeżył mocno śmierć ojca i brata Meggie, ale nie był nawet wtedy w stanie związać się z nią i dać jej miłość, której tak potrzebowała, mimo tego, iż odwzajemniał jej uczucia. Potem awansował na arcybiskupa i będąc w Australii dowiedział się, że Meggie wyszła za mąż, co mocno go ubodło. Potem pomagał dziewczynie w narodzinach córki Justine, ale ponownie odmówił bycia z ukochaną, która coraz mniej miała do niego cierpliwości. Po paru miesiącach jednak nie wytrzymał i kiedy Meggie wyjechała na wyspę na urlop, on pojechał tam do niej jako jej mąż. Oboje zostali wówczas kochankami. Romans nie trwał jednak długo i Ralph przerażony tym, co zrobił i prozą życia, jaka się z tym wiąże, powrócił do Watykanu, gdzie wyspowiadał się ze wszystkiego kardynałowi. Ten zachował to jednak dla siebie i pomógł mu w otrzymaniu awansu na kardynała. Ralph po kilku latach znowu spotkał Meggie, gdy znowu odwiedził Drogeadę. Wtedy znowu spędził noc z Meggie, ale nic z tego nie wyszło. Poznał też jej dzieci: córkę Justine i syna Dana. Tego drugiego szczególnie polubił, a gdy ten postanowił zostać księdzem, wziął go pod swoje skrzydła. Mocno przeżył jego śmierć, a podczas pogrzebu przeżył szok, gdy Meggie ujawniła mu, że Dan był jego synem. W wyniku tego szoku Ralph nie był w stanie dalej żyć, dostał ataku serca, w wyniku którego osłabł i kilka dni później umarł na rękach ukochanej Meggie. Przed śmiercią przeprosił ją za wszystko i przyznał, że jego głupia pycha, duma i ambicja sprawiały, że ją odtrącił, a nie wiara i mogli być razem oboje szczęśliwi, gdyby tylko umiał to wcześniej zrozumieć.

ZORINA13

Tak się zastanawiałam nad tym i doszłam do wniosku, że Ralp nie był w stanie wyjść ze swej bańki, ze swojej strefy komfortu. Gdyby porzucił stan duchowny i związał się z nią na stałe, po początkowym zachwycie przyszłaby proza życia i pretensje, że ona nie docenia ile dla niej poświecił.
I czy to faktycznie była taka wielka miłość ?
W serialu tego nie ma, ale w książce jest jedna scena gdy ksiądz przebiera małą dziewczynkę w koszulę nocną, zdejmuje jej majtki.
Ralp nie był pedofilem, bo pedofil nie czeka aż ofiara dorośnie, ale już w jego przyjaźni z małą było coś dziwnie niepokojącego.
Potem gdy Meggie wyszła za mąż wykazywał wszystkie cechy psa ogrodnika, odtrącał ją gdy była wolna, gdy jednak przestała na niego czekać poczuł zazdrość.
I to, że przyjął spadek stawia go w niekorzystnym świetle, bo okazał się strasznie łasy na kasę.
Jest postacią obrzydliwą pod względem moralnym i poza fizyczną atrakcyjnością i inteligencją nie ma żadnych innych zalet.
Jego wiara jest bardzo płytka, nie pomaga ludziom, kościół to dla niego miejsce do zrobienia kariery, bo chce pieniędzy i jeszcze większej władzy.

Kronikarz56

Max von Thun i Lou de Laage jako Konstanty Lewin i Katarzyna "Kitty" Szczerbacka - para zakochanych, a potem małżeństwo z filmu "ANNA KARENINA" z 2013 roku. Przyjaciele z dzieciństwa, których pewne trudności i zbiegi okoliczności rozdzielają na pewien czas, ale potem jedynie umacniają ich uczucie i pomagają im stworzyć szczęśliwe życie. Para stanowiąca przeciwwagę dla nieszczęśliwych Anny i Wrońskiego, znacznie jednak ulepszona przez filmowców.

On to młody ziemski szlachcic, niżej stojący od arystokracji, ale przyjmowany jednak przez nich na salonach. Był introwertykiem nieco zamkniętym w sobie, mającym swoje zasady moralne i gardzący światem elit za to, że panują w nim obyczaje, które jego przerażają. Szczególnie nienawidził obłudy i fałszu. Cenił uczciwą pracę i nigdy nie wywyższał się ponad innych, nawet ponad podległych mu chłopów, z którymi pracował osobiście na polu. Pisał pracę na temat potrzeby reform w rolnictwie. Przez długi czas poszukiwał sensu we wszystkim, co się dzieje wokół niego, a wiara w Boga z tego powodu została w nim poważnie zachwiana. Jego rodzice zmarli bardzo wcześnie, a jego straszy brat Mikołaj ruszył w świat, aby zostać socjalistą i zmieniać świat. Konstantego wychował wierny służący, który rozwinął w nim wrażliwość wobec cudzej krzywdy i wiele mądrych zasad. Nie zdołał jednak nauczyć Lewina miłości do Boga, wobec którego Konstanty był niechętny, nie rozumiejąc, dlaczego ten odebrał mu rodziców. Wiele czasu w dzieciństwie Lewin z bratem spędzili w domu księcia Szczerbackiego, gdzie bawili się z jego córkami. Szczególnie sympatia połączyła Konstantego z Kitty, która to sympatia rozwinęła się z czasem w coś więcej. Dlatego Lewin mocno przeżył to, że ukochana nie tylko odrzuciła jego oświadczyny, ale i uległa zauroczeniu Wrońskim. Załamany i rozgoryczony, tym bardziej, iż Wroński reprezentował wszystko, czym młodzieniec gardził, Lewin wrócił na wieś i rzucił się w wir pracy i melioracje na terenie swoich ziem. Odrzucał propozycję Dolly, siostry Kitty, próbującej go pogodzić z dawną ukochaną, aby jej wybaczył i znowu poprosił ją o rękę. Lewin nie zamierzał być pociechą po Wrońskim. Po jakimś czasie jednak znowu spotkał Dolly i pomógł jej wyjść z kłopotów, jakie wpędził ją swoją rozrzutnością jej mąż, Stiwa, przyjaciela Lewina. Konstanty wtedy spotkał też Kitty, która przeprosiła go za swoje zachowanie i oboje sobie wiele wyjaśnili, po czym zrozumieli, że wciąż się kochają i tym razem zaręczyli się. Po pewnym czasie wzięli ślub, ale sielankę małżeńską przerwała śmierć Mikołaja. Lewina mocno wtedy wsparła w tej trudnej sytuacji Kitty, która dojrzała do bycia żoną swego ukochanego. Niedługo potem Lewin dowiedział się od żony, że zostanie ojcem. Radośnie przyjął tę informację, choć kolejny zgrzyt między nimi się pojawił przez Annę Kareninę, która wyraźnie zachwyciła swoją osobą Lewina i wzbudziła w nim ogromne współczucie, co wywołało zazdrość Kitty. Jednak kiedy dziewczyna wydała na świat syna w dość poważnym porodzie, oboje pogodzili się i zaczęli wspólnie go wychowywać, jednocześnie dbając o ziemię Lewina i czerpiąc radość z każdej, najdrobniejszej nawet przyczyny do radości, odnajdując właśnie w tych drobiazgach największe szczęście.

Ona to najmłodsza córka księcia Szczerbackiego, ma dwie starsze siostry. Jedna z nich, Dolly wyszła za Stiwę Obłońskiego i ma z nim kilkoro dzieci, jednak nie jest szczęśliwa, co Kitty mocno smuci. Dziewczyna w dzieciństwie znała doskonale braci Lewin, a z jednym z nich, Konstantego szczególnie polubiła. Gdy podrosła, to uczucie zaczynało wzrastać, niestety we wszystko wtrącił się hrabia Aleksy Wroński, adorujący Kitty na salonach. Kitty zauroczyła się w nim i z tego powodu odtrąciła zaręczyny ukochanego. Gdy odkryła w trakcie swego balu debiutanckiego, iż Wroński zakochał się w Annie Kareninie, siostrze Stiwy i przyjaciółce zarówno Dolly, jak i Kitty, dziewczyna załamała się. Dotąd w jej życiu nie było nigdy poważnych problemów, zawsze wszystko jej się układało jak trzeba, przez co nie musiała się niczym przejmować. Teraz to brutalnie się zmieniło, co na wrażliwej Kitty odbiło się w znacznym stopniu. Dziewczyna postanowiła uciec od problemów i wyjechała do Niemiec, gdzie zatrudniła się jako pielęgniarka w szpitalu wojskowym. Tam poznała młodego oficera, który na wojnie stracił obie nogi. Oficer miał żonę, ale z powodu swojego kalectwa nie chciał wracać do niej i prosił Kitty o ukrycie go w szpitalu, gdy małżonka go zaczęła szukać. Dziewczyna się zgodziła, ale czuła wyrzuty sumienia z tego powodu. Między nią a oficerem narodziła się nić sympatii, jednak mając swoje zasady moralne Kitty nie zgodziła się z nim uciec i ostatecznie ujawniła jego małżonce, gdzie może znaleźć męża. Potem wróciła do Rosji bardziej dojrzała emocjonalnie i już nie tak beztroska i naiwna jak kiedyś. Kiedy Dolly próbowała na siłę swatać ją ponownie z Lewinem, odrzuciła jej pomoc. A gdy Lewin odmówił jej siostrze kontaktów z nimi, wciąż przeżywając to, co ona mu zrobiła, Kitty nie miała o to do niego żalu, a wręcz doskonale go rozumiała, czując, iż rany, które zadała jemu i ich uczuciu są zbyt głębokie. Gdy po pewnym czasie znowu spotkała Lewina, oboje znowu porozmawiali ze sobą, a Kitty przeprosiła go za wszystko. Po rozmowie odkryli, że wciąż wiele ich łączy i Wroński nie stoi już między nimi. Zaręczyli się i wkrótce pobrali. Kitty bardzo mocno zaangażowała się w pracę męża, chciała mu pomagać w niej i wspierać go w realizacji reform. Mocno ja zabolało, że początkowo Lewin nie chce tego i woli ją traktować jak piękną ozdobę u swego boku. Kiedy zaś Konstanty wyjechał pielęgnować chorego brata, Kitty pojechała za nim i gdy się spotkali, zażądała od niego, aby nie traktował jej jak pięknego przedmiotu, ale jak osobę sobie równą. Dzielnie wspierała męża w opiece nad Mikołajem i podnoszeniu go na duchu, kiedy ten zmarł. Niedługo potem zaszła w ciążę. Gdy wydawało się, że nic nie zakłóci ich szczęścia, spotkali przypadkiem u Dolly Annę Kareninę. Kitty, będąc w ciąży, nie rozumowała wszystko tak, jak powinna i uznała, że Lewin zakochał się w Annie. Pokłóciła się o to wówczas z mężem, zarzucając mu zakochanie się w innej i w złości rzuciła, iż gdyby nie Anna, byłaby teraz żoną Wrońskiego. Lewin ze złości wyszedł z domu, a ona od razu zaczęła żałować swoich słów. Chwilę później zaczęła rodzić. Mąż wrócił na czas i mocno drżał o jej życie, pierwszy raz w życiu zaczynając się modlić do Boga, prosząc go, aby ona przeżyła. Kitty urodziła syna i przeprosiła męża za swoje słowa. Pogodzeni małżonkowie powrócili na wieś, gdzie zaczęli wychowywać dziecko i wspólnie dbać o majątek Lewina, czerpiąc radość z najdrobniejszych nawet powodów do radości.

ZORINA13

Lewin i Kitty to prawdziwa miłość budowana latami praca nad sobą i związkiem.
Taki kontrast dla miłości Anny i Wrońskiego szybkiej, gwałtownej i wyniszczającej namiętności.